echoes

..Ένα συναίσθημα αργό, καθώς τελειώνει
κάτι που άρχισε - δεν ξέρω πόσα χρόνια·
κι είναι νωρίς ακόμη· νύχτες με τριζόνια
θα ‘ρθουν πολλές, και πάντα η μνήμη θ’ αλλοιώνει.
Είναι πολύ νωρίς, κι η μνήμη που αραδιάζει
θαμπές μορφές απ’ το βιβλίο των νεκρών,
αποτραβιέται, σαν σε γύρισμα νερών,
μ’ ένα συναίσθημα αργό καθώς βραδιάζει.

Διονύσης Καψάλης

 

Μην είναι γητειά; μην είναι όνειρο; μην είναι θαύμα;
Το πλάνεμα της σκέψης μου, ο πυρετός κι οι νοσταλγίες,
κι ο οίστρος ο τρομερός της σάρκας μου.
Όλα μου σου τα χαρίζω – μες στον ήλιο και μες στο
ερωτικό χρώμα των ματιών σου.
Πώς πέφτει το φύλλο της λεύκας, το φύλλο που μαγεύει
το φως; έτσι θε να πέσω μες στην αγκαλιά σου.
Πώς σβήνουν τα τραγούδια των κοριτσιών το σούρουπο;
έτσι θε να σβήσω μες στην αγκαλιά σου.
•• Μάτση Χατζηλαζάρου

 

 

The night has many hours each one sadder than the next
only one is happy when my beloved comes
Someone comes
someone knocks
someone calls my name
I run out barefoot
Yes, he has come.

David Lang

 

 

 


Death, dear death
Forgetfulness has taken me.
The darkness has subsided forever.
What more can I know?

 

Κι είναι περίεργο
Πώς έχω μείνει εδώ
Μετά από τόσο καιρό
Με τόσα λάθη και πίκρα
Περίεργο, πως έχω μείνει εδώ
Μετά από τόσο καιρό
Μα τι στο διάολο σου βρήκα

Κι αυτό στο γράφω πριν να φύγεις
Πριν ξυπνήσεις, πριν τα ίδια ψέματα μου ξεστομίσεις
Πριν να παίξεις το παιχνίδι
ξέρω πως θα καταλήξεις

Ας κάνουμε ότι το ξεχάσαμε
Ας πούμε πως
δε σήμαινε και τίποτα
τι είχαμε, τι χάσαμε
εγώ τη μούσα που τόσο καιρό αναζητούσα μες τα κύματα
Γιατί αν σου 'χω γράψει δυο ποιήματα σ'αγαπάω
αλλά,
Αν σου 'χω γράψει εκατό
αγαπάω μάλλον τα ποιήματα
..

Εγώ κι εσύ
Στα αταίριαστα ταιριαστοί
Εγώ κι εσύ
Μέχρι το επόμενο αντίο
Εγώ κι εσύ
Τα βλέμματα σπίρτα
Και σαν καπνό στα πνευμόνια σου μπήκα
Μα τι στο διάολο σου βρήκα

Marseaux

 

Κωστής Παλαμάς, «Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι»

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα…
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους…
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του…
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,
τὸν καβαλλάρη νηστικό,
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στὸν κουρνιαχτό.

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.

 

 
 
 
 
 
 
 
29.3.20

 

The Capsule της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη
Υπόθεση:Επτά νεαρές γυναίκες. Ένα εξοχικό χτισμένο πάνω σ’ έναν κυκλαδίτικο βράχο. Μια σειρά μαθημάτων πάνω στην πειθαρχία, την επιθυμία, την ανακάλυψη και την εξαφάνιση. Ένας κλειστός κύκλος μελαγχολίας στο κατώφλι που χωρίζει ένα κορίτσι από μια γυναίκα – στο διηνεκές.