echoes

''Πάνω στο μαξιλάρι μου υπάρχει ένα φτερό.
Τα μαξιλάρια τα φτιάχνουν με φτερά, κοιμήσου.
Είναι ένα μεγάλο, μαύρο φτερό.
Έλα να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου.
Και στο δικό σου μαξιλάρι υπάρχει ένα φτερό.
Ας αφήσουμε τα φτερά εκεί που είναι
κι ας κοιμηθούμε καταγής''.

Max Porter | Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά |

 

 

..Δεν μπορεί, μέσα στο γύρο τον ατέλειωτο
του δούναι και μολών λαβέ
θα μου 'χεις πάρει δανεικά κάποια αισθήματα.
Δεν μπορεί, μέσα στα τόσα χρόνια των καπνών
κάποια φορά θα ξέμεινες κι εσύ από τσιγάρα.

Να μου δάνειζες τώρα μιαν ανταπόδοση
για δυο τρεις μέρες μιαν αγάπη.
Είμαι καλεσμένη σε κωμωδία κυκλική
και στην πρόσκληση τονίζεται
το ένδυμα να είναι αδιαφανές
δεν πρέπει να φεγγίζει το ανυπόφορο.

Θα σ' την επιστρέψω άθικτη.
Και να μεθύσω και να χυθώ απάνω της,
μη φοβάσαι, λεκέδες δεν αφήνει
ποτέ το αιώνιο στην αγάπη.

Για μια δυό μέρες έστω.
Να πάω καλοντυμένα δανεική
φανταχτερά θρυπτή κιμωλία
κρεμασμένη ματαιόδοξα
στο μπράτσο συνοδού μου σπόγγου.
Έστω και για μια μέρα.

Όχι αυτήν δεν θέλω αυτήν, όχι
την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει
η παλάμη σου αμέσως μόλις πέσει στη δική μου.
Την άλλην θέλω, εκείνην την άλλην την άλλη
την παράφορη που τρέφεις για κάποιον άλλον
πάλι εσύ και ικετεύεις
να σου δανείσει την αγάπη του
για μια δυό μέρες έστω όχι εκείνην,
όχι την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει
η παλάμη του αμέσως μόλις πέσει στη δική σου,
την άλλη που ζητάς την άλλη
εκείνη την παράφορη που τρέφει,
για κάποιον άλλον πάλι αυτός
και αλυσιδωτά τον ικετεύει
να του δανείσει μιαν αγάπη
για μία μέρα έστω, όχι την ελεήμονα
και πάει λέγοντας της θηριωδίας μας το άδοξον.

Μας εξυψώνει δανειστές
αυτό το ίδιο που μας σκύβει επαίτες του.

Πάντα το ασύμπτωτο ερωτευμένο μ' ένα άλλο
πάντα εμείς μ' αυτό ερωτευμένοι.
Και πεθαίνουν ανέραστες οι συγκυρίες.

Κική Δημουλά
Χαίρε ποτέ

 

Η πόλη έχει αδειάσει
Ένα κορίτσι περπατά στους δρόμους της με γρήγορο ρυθμό
Αγγαλιάζει ένα πακέτο παιχνίδια από sex shop και ένα
κεσεδάκι φράουλες

Στέκεται στην ουρά βιβλιοπωλείου που πουλάει και λάμπες
Περιμένει το βιβλίο που πρόσφατα
άκουσε να απαγγέλουν στο ραδιόφωνο
«Άλμα Μάλερ: η τέχνη να σ’ ερωτεύονται»
..
Η πόλη μυρίζει βιολογικό καθαρισμό
Οι πιστοί συνωστίζονται σε ένα εκκλησάκι
βυθισμένο στο χώμα
Ψαλμωδίες, λιβάνι, το απαλό φως των κεριών
..
Κατευθύνεται στην σπηλιά
Εκεί μπορεί να κλειδαμπαρωθεί ελεύθερη
Την περιμένει ο ορειβάτης
μια ψηφιακή φωνή
σε text messenger

Ιώ Αρματά | Πανδημία στις πόλεις

 

 

 

Κι ήταν το χέρι μαλλιαρό, το παθιασμένο χέρι
που γλίστραγε και τρούπωνε, σε δύσβατα μονοπάτια
μες στο έρεβος θηρεύοντας ρετρό, βαμβακερά βρακάκια.

 

 

John Bunyan, Upon Fire
Who falls into the fire shall burn with heat;
While those remote scorn from it to retreat.
Yea, while those in it, cry out, O! I burn,
Some farther off those cries to laughter turn.

Comparison.

While some tormented are in hell for sin;
On earth some greatly do delight therein.
Yea, while some make it echo with their cry,
Others count it a fable and a lie.