echoes

ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ

ΚΑΝΤΟ XIV
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Γιώργος Μπλάνας

Έφτασα σ’ ένα μέρος βουβό από φως·
Μπόχα βρεγμένου κάρβουνου, πολιτικοί
ο ----ης και ο ---ας, οι καρποί τους δεμένοι
στους αστράγαλους,
Στέκονταν εκεί, ξεβράκωτοι,
πρόσωπα ζωγραφισμένα στα κωλομέρια,
μάτια ορθάνοιχτα στα τεράστια κωλομέρια,
θάμνοι ίσα κάτω τα γένια τους,
κι απευθύνονταν στις μάζες
με τις κωλοτρυπίδες τους
απευθύνονταν στα πλήθη μέσα στον βόρβορο,
σαύρες, γυμνοσάλιαγκες, σκουλήκια,
και μαζί τους ο -----ου,
μια απόλυτα λευκή πετσέτα φαγητού
χωμένη κάτω απ’ την ψωλή του,
και ο ----ος
που δεν του άρεσε καθόλου μα καθόλου
η γλώσσα της πλεμπάγιας,
καλοσιδερωμένα -πάντα ωστόσο λαδωμένα- κολάρα
τυλιγμένα γύρω στα πόδια τους,
το δέρμα όλο σπυριά και τρίχες
να ξεχειλίζει απ’ τα κολάρα,
κερδοσκόποι βρικόλακες πασαλειμμένοι με σκατά,
και πίσω τους ο ----ας και οι επενδυτές
να τους μαστιγώνουν με ατσάλινα σύρματα.

Και οι προδότες της γλώσσας
ο ----ου κι η συμμορία των εφημερίδων
κι οι πληρωμένοι ψεύτες
οι ανώμαλοι, οι ανώμαλοι της γλώσσας,
οι ανώμαλοι, που έφραξαν με τη λάσπη
του χρήματος κάθε χαρά απ’ τις αισθήσεις
σκούζοντας, κοτέτσι σε τυπογραφείο,
και να χτυπούν οι πρέσες,
να φυσάει σκόνη κι αδέσποτα χαρτιά,
βρώμα, ιδρώτας, σαπισμένα πορτοκάλια,
κοπριά, ο τελευταίος βόθρος της ανθρωπότητας,
μυστήριο, διοξείδιο του θείου,
οι δειλοί, να ωρύονται·
να βουτάνε κοσμήματα στον βούρκο,
και να σκούζουν πως τα βγάζουν λερωμένα·
σαδίστριες μανάδες να οδηγούν τις θυγατέρες τους
στο κρεβάτι της παραλυσίας
γουρούνες να τρώνε σκουπίδια
και πάνω εκεί η επιγραφή
πάνω εκεί: ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ.

 

..απ την απόκοσμη ηχώ του πιάνου ως την έξαρση που χαράσσουν σαν κραυγές οι δοξαριές, καθώς σβήνουν κι επανέρχονται ασθμαίνοντας, για να χαθούν σε τρία pizzicato

 

 

"Όταν σε ρωτούν να λες "Πήγα με τα πουλιά. Έχουν φτερά κι εγώ χρειάζομαι καινούρια καρδιά"
Θα ξεκινήσουμε από την αρχή : Εμείς θ'αλλάξουμε φτέρωμα κι εσύ θα βρεις νέες λέξεις.
Λέξεις που θα σε οδηγήσουν σε νέα νοήματα. Κι όποτε δεν μπορείς να θυμηθείς, να επινοείς."

The Metamorphosis of Birds
Catarina Vasconcelos

 

..Cool wind soothed her. She could breathe sweet air. The only heat she felt was the warm, familiar heat from the mage's body. Opening her eyes, she saw that she stood close to him. Raising her head, she gazed up into his face...and felt a swift, sharp ache in her heart.
Raistlin's thin face glistened with sweat, his eyes reflected the pure, white flame of the burning bodies, his breath came fast and shallow. He seemed lost, unaware of his surroundings. And there was a look of ecstasy on his face, a look of exultation, of triumph.
Margaret Weis

 

@echo

 

"You sing of the young gods easily
In the days when you are young;
But I go smelling yew and sods,
And I know there are gods behind the gods,
Gods that are best unsung."
G. K. Chesterton

 

 

@φουστάνι