echoes

Απάντηση: echoes

...under blue moon I saw you ...
...so soon you'll take me ...
...up in your arms ...
...too late to beg you ...
...or cancel it though ...
...I know it must be ...
...the killing time ...
...unwillingly mine ...

 ​

 

echoes indeed...​

Στις γειτονιές όλου του κόσμου καληνύχτα
Στις γειτονιές όλης της γης όνειρα γλυκά
Στις γειτονιές που δεν πιστεύουν στα παραμύθια
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά.

Γκρέμισα με μίσος τα ντουβάρια
Που με κρατούν σε αυτήν εδώ τη φυλακή
Δεν είναι παράπονο, είναι κατάντια
Χωρίς τα μάτια σου να με βρει το πρωί

Ούρλιαξα μες στην απελπισία
Μήπως με ακούσει πουθενά καμιά ψυχή
Μα είδα το παράπονο στην νύχτα που δεν μιλούσε
Μα ήτανε εκεί.

Στις γειτονιές όλου του κόσμου καληνύχτα
Στις γειτονιές όλης της γης όνειρα γλυκά
Στις γειτονιές που δεν πιστεύουν στα παραμύθια
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά.


Έγραψα ότι ήταν να ουρλιάξω
Για να στο πω αν κάποτε σε δω
Μα ολόκληρη τη Γη και αν την ψάξω
Είναι μεγάλη να μπορέσω να σε βρω

Έτσι τα λέω στον εαυτό μου
Και κάνω πρόβα για να στα πω σωστά
Μεγάλο παράπονο δικό μου
Όλη η γη σε έκρυψε καλά.

Στις γειτονιές όλου του κόσμου καληνύχτα
Στις γειτονιές όλης της γης όνειρα γλυκά
Στις γειτονιές που δεν πιστεύουν στα παραμύθια
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά
Δεν έχει θέση κι η ψυχή σου πουθενά.​

 

"Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι,σπρωγμένοι από μέτριες ή ψεύτικες ιδεολογίες,συνηθίζουν να ντρέπονται για τα πάντα.Ντρέπονται για τους εαυτούς τους,ντρέπονται να είναι ευτυχισμένοι,να δημιουργούν και να αγαπούν(...).Πρέπει λοιπόν να νιώθουμε ένοχοι.Να μας που συρόμαστε στο λαϊκό εξομολογητήριο,το χειρότερο από όλα."

Αλμπερ Καμύ-Πολιτικά κείμενα.

 

If today were not an endless highway
If tonight were not a crooked trail
If tomorrow weren't such a long time
Then lonesome would mean nothing to me at all

And only if my own true love were waiting for me
And if I could hear her heart softly pounding
If only she was lying by me
Then I'd lie in my bed once again

I can't see my reflection in the water
Can't speak the sounds that show no pain
I can't hear the echo of my footsteps
Can't remember the sound of my own name

...

 

Απάντηση: echoes

 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΕΛΑΒΗΣ Αποσπάσματα

Mare Imbrum, mare Nectarus: άν οί σκοτεινές περιοχές τής σεληνολογίας εϊναι θάλασσες χωρίς νερό, παραμένει αδιάψευστο ότι, έτσι όπως χαμογελάς λυπημένη στόν καναπέ, τό λοξό φώς τών ματιών σου δέν είναι άλλο άπό τό βλέμμα τής σελήνης πρός τίς θάλασσες τής γης.

*
"Απλωσε τόν ύπνο της καί ή θάλασσα.

Πολιτεία λιμνασμένη, πολιτεία πεινασμένη
όπλισε τά λιμάνια, γυάλισε τίς αποθήκες
ακόνισε τη βάρδια τών σκιών σου
βάλε κάτω καί δούλεψε τό θάνατο.
Πολιτεία, μέ τά φτερά του κόνδορα κοιτάς.

Πρός τά πού θά πετάξεις κι απόψε;
Πρός τά πού θά μάς πετάξεις, Θεέ;
Άπλωσες τό κρίμα σου, μάς άπλωσες.

Άπλωσε τόν ύπνο της καί ή θάλασσα.

Μέ όλους τούς πρό καί μετά Χριστόν πυθμένες
έκβάλλουν οί πολιτισμοί μέσα στό χρόνο.
Ακούνητοι, αγρυπνούμε. Άγρυπνοι, ακούμε
τόν άξονα τής γης νά τρίζει στό σκοτάδι.

Αγαπημένη, δική μου αγαπημένη,
τά λιγοστά δάκρυα πού σοϋ 'γραψα
κι έσύ τά πήρες αγκαλιά μ' όλο τό φόβο
μή σου τρομάξει τήν αγάπη ό καιρός

καί διαλυθεί μές στή σκιά,μές στό λυγμό
αγαπημένη, του κανενός αγαπημένη
παντάνασσα ψυχή τών ψυχανθέμων
καί υπέρτατη γυμνή τών ρολογιών
ό,τι δικό μας πήραμε καί κάναμε δικό μας
ψυχορραγεί σάν άγγελος πού εισέρχεται
στόν τρούλο τού ουρανού.

Άπλωσε τόν υπνο σου στή θάλασσα.

Τήν υπεραξία τού χρόνου πληρώσαμε
μ' ένα παρελθόν δίχως μνήμη.
Κίβδηλοι, αντιλαλούμε νύχτα
κι επιστρέφουμε στό σύμπαν.

Σέ τροχιές είτε αυγής είτε νύχτας
ανώφελα γράφεται σβήνει
ό,τι ζητήσαμε, οί ζωές πού δέν ζήσαμε.​

 

Μια πορεία στον καιρό της καρδιάς-Ντίλαν Τόμας, μετφ:Γιώργος Μπλάνας

Μια πορεία στον καιρό της καρδιάς
Την υγρασία σε ξηρασία μεταλλάσειֹ η χρυσή βολή
Λυσσομανά στον παγωμένο τάφο.
Μια πορεία στην εποχή των φλεβών
Τη νύχτα σε μέρα μεταλλάσειֹ αίμα στους ήλιους τους
Φωτίζει το ζωντανό σκουλήκι.

Μια πορεία στο μάτι προειδοποιεί
Τα κόκκαλα της τύφλωσης κι η μήτρα
Οδηγεί στο θάνατο καθώς η γη διαρρέει.

‘Ενα σκοτάδι στον καιρό του ματιού
Είναι το μισό του φωςֹ η βυθομετρημένη θάλασσα
Σκάζει σε λεία γη.
Ο σπόρος που πλάθει ένα δάσος νεφρών
Καρφώνει το μισό καρπό τουֹ και μισό στάζει
Αργά σ’ έναν άνεμο υπνωμένο.

Ένας καιρός σε κόκκαλα και σάρκα
Είναι υγρασία και ξηρασίαֹ ο ζωντανός κι ο νεκρός
Κινούνται σαν δυο φαντάσματα μπροστά στο μάτι.

Μια πορεία στον καιρό του κόσμου
Το στοιχειό σε στοιχειό μεταλλάσειֹ κάθε μητέρας παιδί
Κάθεται στη διπλή σκιά του.
Μια πορεία συνεπαίρνει το φεγγάρι προς τον ήλιο,
Κατεβάζει τις κουρελιασμένες κουρτίνες του δέρματος
Κι η καρδιά εγκαταλείπει τους νεκρούς της.

 

Απάντηση: echoes

Ὁ καθρέφτης

Σὰ γύρισε ὁ καθρέφτης μου
στὸν οὐρανὸ
φάνηκε
ἕνα φεγγάρι μισοφαγωμένο
ἀπὸ τὰ κόκκινα μυρμήγκια
τῆς φωτιᾶς
κι ἕνα κεφάλι πλάι του
νὰ καίει κι αὐτὸ μέσα σε πύρινη
βροχὴ

νὰ λάμπει τὸ κεφάλι
νὰ φέγγει
καθὼς τὸ ἔπαιρνε τὸ ἔκανε κάρβουνο
ἡ φωτιὰ

νὰ ψιθυρίζει:
-Τὰ δέντρα καῖνε φεύγουνε σὰν τὰ μαλλιὰ
ὁ ἄγγελος χάνεται μὲ καψαλισμένα
τὰ φτερὰ
κι ὁ πόνος
σκύλος μὲ σπασμένο πόδι
μένει
μένει


Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005)
ἀπὸ τὴ συλλογή "ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ"

 

 

Oι άνθρωποι δεν ειναι κύριαρχοι των φυτών και των ζώων. Κάθε μαργαρίτα στα χωράφια, κάθε σαρδέλα στην θάλασσα έχει μια ταυτότητα εξίσου ισχυρή με την δική σου και μια θέση στη ζωή εξίσου πολύτιμη με την δική σου. Το να διαταράσεις την καθημερινή ζωή δέντρων και ζώων, το να παίρνεις τη ζωή δέντρων και ζώων ( εκτός από τις περιπτώσεις που ειναι απαραίτητο για στέγη και τροφή), το να οδηγείς στην εξαφάνιση ολόκληρα είδη φυτών και ζώων είναι αλαζονία και ιεροσυλία, και τελικά γίνεται ένα μπούμεραγκ ακονισμένο για αυτοκτονία.


Τ α φυτά και τα ζώα- ίσως ακόμη και τα ορυκτά και τα άψυχα αντικείμενα- έχουν ένα συνεταιρισμό με τους ανθρώπους. Επιπλέον, στο συναιτερισμό αυτό, οι "διευθύνοντες σύμβουλοι" είναι τα φυτά και τα ζώα εξαιτίας της εμπειρίας και της τελειοτητά τους. Τα φυτά, ιδιαίτερα τα ψυχενεργά αναρριχητικά και τα μανιτάρια, έχουν να διδάξουν πολλά στην ανθρωπότητα. Εδω που τα λέμε, αν η ανθρωπότητα ελπίζει να εξελιχθεί αρκετά γρήγορα ώστε να μπορέσει να συμβαδίσει με τις τεχνολογικές της προόδους σε φιλοσοφικό επίπεδο, μπορεί η μόνη σωτηρία της να είναι οι ταχύτατες και μεταλεκτικές ενοράσεις και πληροφορίες που μπορεί να δώσει η ψυχενεργός βλάστηση. Οπως και να χει το πράμα, κάθε πολιτισμός που θέλει να έχει κάποιες βάσιμες πιθανότητες για επιβίωση πρέπει να παίρνει υπόψη του την "ευημερία" και τις επιθυμίες μη ανθρώπινων οργανισμών, παρ' όλο που το θέμα δεν είναι απλως πρακτικό αλλά και ηθικό και αισθητικό. Η ανθρωπότητα ειναι μια λειτουργία της φύσης.
Επομένως, δε μπορεί να ζει ξεχωριστά από την φύση, αν κάνει κάτι τέτοιο, ξεγελά απλώς τον εαυτό της. Δε μπορεί να ζήσει ερχόμενη σε αντίθεση με τη φύση, κάτι τέτοιο θα ήταν ένα σχιζοφρενικό έγκλημα. Και δε μπορεί να αναισθητοποιήσει τον εαυτό της στην ομορφιά της φύσης και στα θαυμαστά της φαινόμενα χωρίς να μεταλλαχθεί και να γίνει κάτι τόσο τερατώδες, που είναι αδύνατο να το αγαπήσει κανεις.

"Ο χορός των εφτά πέπλων"

Τομ ρομπινς.

 

Ι.Καντ:Παρατηρήσεις πάνω στο αίσθημα του ωραίου και του υπέροχου,μετφ:X.Τασακος.

"Η μελαγχολική απομάκρυνση από τους θορύβους του κόσμου,ως εκδήλωση μιας δίκαιης αποστροφής είναι ευγενής."

"Η υποταγή των παθών σε αρχές είναι υπέροχη."

"Ο μελαγχολικός κατέχεται κυρίως απο το αίσθημα του υπέροχου.Γι αυτό αποδεικνύεται τόσο ευαίσθητος απέναντι στην ομορφιά,από την οποία δεν προσδοκεί μόνο να τον γοητεύσει αλλά και να τον συγκινήσει εμπνέοντας του το θαυμασμό."

 

Πανηγυρικός:Γκύ Ντεμπόρ,μτφρ:Kώστας Οικονόμου

«Κάθε άνθρωπος έχει κλεισμένο μέσα του κι έναν εμφύλιο πόλεμο.»
Ζ.Λατεργκώ,Οι Απελευθερωτές

«Πως είναι δυνατόν ένα ειλικρινές άτομο να μην συντριβεί μέσα σε μια δολερή κοινωνία;»
Μαρκήσιος Ντε Σαντ

«Ο νεαρός Μυσσέ, θέλησε να τραβήξει την προσοχή, πολύ καιρό νωρίτερα, με την απερίσκεπτη ερώτηση του: «Είδες ποτέ στη Βαρκελώνη, μιά Ανδαλουσιανή με ηλιοκαμμένα στήθη;» Ε, λοιπόν, ναί. Μπορώ να το πω απ' το 1980 και μετά. Έκανα τις τρέλες που μου αναλογούσαν στην Ισπανία και, πιθανόν, την μεγαλύτερη εκεί. Αλλά ήταν σε κάποια άλλη χώρα, που εμφανίστηκε η αλησμόνητη πριγκίπισσα με την άγρια ομορφιά και την φωνή της. «Mira como vengo yo», έλεγε πολύ αληθινά το τραγούδι που τραγουδούσε. Εκείνη την ημέρα, δεν ακούσαμε τίποτ' άλλο. Αγάπησα αυτή την Ανδαλουσιανή γιά πολύ καιρό. Πόσο καιρό; «Έναν καιρό ανάλογο με την σκληρή, μάταιη και μηδαμινή ζωή μας», όπως είπε ο Πασκάλ.

Έμεινα, μάλιστα, σ' ένα απροσπέλαστο σπίτι μέσα στο δάσος, μακριά από χωριά, σε μιά άκρως αφιλόξενη, ορεινή περιοχή, στα βάθη μιάς ερημωμένης Ωβέρνης. Πέρασα εκεί αρκετούς χειμώνες. Όταν χιόνιζε, το χιόνι έπεφτε μέρες ολόκληρες. Ο άνεμος το σώριαζε. Πεζούλια το κρατούσαν έξω απ' τον δρόμο. Παρά τους εξωτερικούς τοίχους, το χιόνι σωρευόταν στην αυλή. Άφθονα καυσόξυλα καίγονταν στο τζάκι.

Το σπίτι έμοιαζε ν' ανοίγεται κατευθείαν στο Γαλαξία. Τη νύχτα, τα πιό κοντινά αστέρια, τη μιά στιγμή έλαμπαν έντονα και την επόμενη, έσβηναν στο πέρασμα μιάς ελαφράς ομίχλης. Το ίδιο και οι συζητήσεις και οι γιορτές μας, οι συναντήσεις και τα έντονα πάθη μας.»