Kορίτσια που πηγαίνουν στη δουλειά

Κάποια πρωινά, όταν ξεχνάω να πάρω εφημερίδα, ή οταν βαριέμαι να διαβάσω την εφημερίδα που πήρα, ή όταν έχω πιει υπερβολικά το προηγούμενο βράδι και δε μπορώ να διαβάσω εφημερίδα, κάνω υπομονή από τη Βικτώρια μέχρι την Πανόρμου (μέσω Μοναστηρακίου) χαζεύοντας τα κορίτσια που πηγαίνουν στη δουλειά χρησιμοποιώντας το μετρό.

Μ'αρέσουν αυτές που είναι καλοντυμένες με σακάκι, φούστα, σκούρο καλσόν και γόβες ή μπότες. Μερικές, εκτός από μια ωραία τσάντα που ταιριάζει με τα ρούχα τους, κουβαλάνε και κάποια σακούλα (Zara, πολλές φορές, άλλες φορές Hondos) και εκει μέσα έχουν το μεσημεριανό τους το οποίο θα το ζεστάνουν στο φούρνο μικροκυμμάτων του γραφείου. Σκέφτομαι μερικές φορές οτι οι καλοντυμένες που δεν κουβαλάνε έξτρα σακούλα πέρα από την τσάντα τους είναι υψηλόβαθμα στελέχη και πάνε για το μεσημεριανό τους σε κάποιο παρακείμενο εστιατόριο, ή παραγγέλνουν από το Γκίλι Ντάιετ, ή απλά δεν τρώνε στη δουλειά και όταν γυρίζουν το βράδι στο σπίτι πλακώνονται στη μάσα, ή ντρέπονται να τρώνε μπροστά στους άλλους, ή συνδυάζουν περισσότερα από ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Παράλληλα, οι καλοντυμένες που κουβαλάνε μεσημεριανό μπορεί να είναι απλές γραμματείς - ρεσεψιονίστ και να προσπαθούν να την περάσουν οικονομικά, ή να τους αρέσει μόνο το δικό τους φαγητό, ή της μαμάς τους, ή να σιχαίνονται το ξένο φαγητό, ή να κάνουν δίαιτα και να επιτρέπουν στον εαυτό τους τονοσαλάτα σκέτη, με τόνο σε νερό, όχι σε ηλιέλαιο, ή να έχουν δυο-τρεις φιλενάδες στο γραφείο και να μαζεύονται όλες μαζί στην κουζίνα στις 13.30 και να κουτσομπολεύουν, ή να συνδυάζουν περισσότερα από ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Μ'αρέσουν αυτές που φοράνε τζην παντελόνι και πουλόβερ και έχουν τα μαλιά τους δεμένα σε κοτσίδα. Αυτές μπορεί να δουλεύουν σε λιγότερο κυριλέ περιβάλλον - σαντουιτσούδες στο Έβερεστ, καφετζούδες στο Στάρμπακς, πωλήτριες στο Πλαίσιο, τηλεφωνήτριες στο 11880. Αυτές συνήθως κάθονται αν βρουν άδεια θέση, ενώ οι καλοντυμένες τις πιο πολλές φορές στέκονται όρθιες για να μην τσαλακωθεί η φούστα, αλλά φυσικά αυτό δεν είναι κανόνας. Ως και να έχει, αυτές με τα τζην μερικές φορές φοράνε ενδιαφέροντα κολιέ, και κάνω την υπόθεση εργασίας οτι είναι κολιέ που τους τα έχει δωρίσει ο γκόμενος όταν ήταν μαζί σε κάποιο νησί το καλοκαίρι, το είχε αγοράσει από εκείνα τα μικροσκοπικά μαγαζιά που καραδοκούν μέσα στα σοκάκια και προτείνουν τις μικρές βιτρίνες τους σα να σου βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο.

Μ'αρέσουν αυτές που είναι εμφανώς στραβωμένες που θα περάσουν άλλες οκτώ ώρες απο τη ζωή τους στην παρούσα εργασία τους. Αυτές κοιτάζουν ακατάπαυστα, ατέρμονα, με θρησκευτική ευλάβεια έξω από το τζάμι, χαζεύουν τους τοίχους του μαύρου τούνελ λες και είναι διακοσμημένο με αντιγραφές μεγάλων ζωγράφων. Το στόμα τους είναι μια ευθεία γραμμή, άκαμπτο, τα δόντια τους σφιγμένα, τα μάτια τους σπάνια ανοιγοκλείνουν. Έχουν μόνο λίγη υπομονή, και αν το μετρό καθυστερήσει στη στάση του Συντάγματος, γυρίζουν τα μάτια τους προς την οροφή και κάνουν "τσκ".

Μ'αρέσουν αυτές που χτυπάει το κινητό τους με χαρούμενο ringtone του Χατζηγιάννη ή της Παπαρίζου, και καθώς ακούμε τις ηλεκτρονικές τρις-ευτυχισμένες νότες να γεμίζουν το βαγόνι, πατάνε το πράσινο κουμπάκι, φέρνουν το κινητό στο αυτί τους και λένε ένα βαρύ και ασήκωτο "Έλα."

Μ'αρέσουν αυτές που ακούνε μουσική στο μετρό. Ένα λεπτό καλώδιο πετάγεται μέσα απ'τα μαλιά τους και φτάνει μέσα στην τσάντα τους. Που και που κινούν τα χείλη τους σιγοψιθυρίζοντας τους στίχους. Είναι τεράστιες οι πιθανότητες να κάνω λάθος, αλλά νομίζω οτι αυτές είναι συνήθως καστανές ή κοκκινομάλες.

Μ'αρέσουν αυτές που διαβάζουν βιβλία. Παρατηρώ το ρυθμό με τον οποίο γυρίζουν τις σελίδες και καταλαβαίνω πόσο τους αρέσει αυτό που διαβάζουν. Για παράδειγμα, μια καστανή τις προάλλες διάβαζε τη "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη και ήταν λες και ήταν ταχυαναγνώστρια, από το Μοναστηράκι μέχρι το Μέγαρο Μουσικής διάβασε τουλάχιστον έξι σελίδες. Ενώ, μια άλλη φορά, μια διάβαζε το "Ακόμα και οι Καουμπόϊσες Μελαγχολούν" και είχε κολλήσει στην ίδια σελίδα από τον Ευαγγελισμό μέχρι την Πανόρμου -- και είχε καθυστερήσει κιόλας το τρένο στη στάση του Συντάγματος.

Μ'αρέσουν αυτές που τρέχουν, τρέχουν, ΤΡΕΧΟΥΝ να προλάβουν το μετρό, κοντεύουν να σκοτωθούν στις κυλιόμενες σκάλες, Τ-Ρ-Ε-Χ-Ο-Υ-Ν, και ξαφνικά "ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΠ" και οι πόρτες κλείνουν. Και σταματούν, και στέκονται στην πλατφόρμα, και στο πρόσωπό τους... στο πρόσωπό τους! Νάτα τα αποτελέσματα της πρώτης μικρής απογοήτευσης της ημέρας, να τα πρώτα σπαταλημένα πέντε λεπτά μέχρι να έρθει το επόμενο. Κοιτούν αμήχανες δεξιά και αριστερά. Αυτές είναι που μου αρέσουν πιο πολύ απ'όλες τις άλλες.

Άραγε πόσο ευτυχισμένη να είναι η κάθε μια τους; Πώς να διασκεδάζει, πώς να χαλαρώνει, πώς να πηδιέται;

Κορίτσια που πηγαίνετε στη δουλειά κάθε πρωί και μοιραζόμαστε μαζί κάποιο βαγόνι,

είστε όλες υπέροχες, και σας εύχομαι το μάξιμουμ της ευτυχίας.

Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Πολυ ωραιο κειμενο.....  

Τα μεσα μαζικης μεταφορας μ'αρεσουν ακριβως γι αυτο...Παρατηρεις τον αλλον κ κανεις υποθεσεις για το τι χαρακτηρας ειναι, τι γουστα εχει, πως πηδιεται.....Κυριως αυτο το τελευταιο απασχολει εμενα......Μ'αρεσει να σκεφτομαι ερωτικες σκηνες (εγω ως παρατηρητης παντα, ποτε δε συμμετεχω) με τους ανθρωπους που βρισκονται γυρω μου σε καποιο λεωφορειο, στο μετρο, στο τρενο, στον ηλεκτρικο......Μ'αρεσει να προσπαθω να σκεφτω πως ειναι ο πιθανος συντροφος τους....Μ'αρεσει να φανταζομαι τι εκφραση παιρνουν οταν φτανουν σε οργασμο.......Μ'αρεσει να προσπαθω να καταλαβω αν εχουν καποιο κρυφο βιτσιο, αν ειναι ευχαριστημενοι απο την ερωτικη τους ζωη, αν ειναι ευχαριστημενοι γενικα......Καμια φορα εχω την περιεργεια να μαθω αν κ αυτοι σκεφτονται τα ιδια για μενα κ σε τι συμπερασματα οδηγουνται.......Τις περισσοτερες φορες ομως θελω να περναω απαρατηρητη, να μη με προσεχουν, να πεφτουν τελειως εξω στις εκτιμησεις τους.......Παραξενιες τι να πεις....  

 

Όντως πολύ καλό κείμενο.

Ίσως είναι το (υπόγειο) περιβάλλον τέτοιο που μπορείς να παρατηρείς περισσότερες λεπτομέρειες στα χαρακτηριστικά και τη συμπεριφορά των άλλων από ότι όταν βρίσκεσαι πάνω στο δρόμο.
Σίγουρα όμως συμβαίνει...

 

Μα αυτο ειναι το ωραιο....Στη σκεψη σου κανεις τ απιο ανωμαλα σεναρια....Που ξερεις καποιο μπορει να ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα........  

Οσο για τις γκομενες......Δεν θυμαμαι ποιος μου το ειχε πει(αντρας παντως) οτι οι ωραιες κτλ σου κανουν χαρη που ερχονται μαζι σου , λογω του οτι εχουν πολλες επιλογες ( ε ρε ερμα σερνικα προβατα ειστε  ), οποτε ποιος ο λογος να προσπαθησουν παραπανω.....Ενω οι αλλες οι πιο δευτερες πονταρουν στην ευχαριστηση του αλλου κ κανουν οτι μπορουν (υπαρχουν βεβαια κ εξαιρεσεις , δε μιλαμε για ολες ουτε για κανονα)......Οποτε μην τα λες σε μενα......Εσυ να τα βλεπεις.....  :icon16:

 

Απάντηση: Kορίτσια που πηγαίνουν στη δουλειά

Υπεροχο docheart!!!
με ομορφες λεπτομερειες στην παρατηρηση σου.. με ταξιδεψε

 

Πράγματι πολύ ωραίο κείμενο. Σαν μία μικρή περιπέτεια κάθε μέρα ή τουλάχιστον όποια μέρα πηγαίνω κάπου και χρειάζομαι μέσο μαζικής μεταφοράς.Ένα ταξίδι με άγνωστους συνταξιδιώτες,ενώ αποτελείς και εσύ ένας άγνωστος μέσα στην μάζα. Και ειδικά οι ματιές, τα βλέμματα των κοριτσιών ή γυναικών που διακριτικά ορισμένες φορές προσπαθείς να κοιτάξεις.Πόσο μάλλον αν συναντηθούν τα βλέμματα αυτά,φοβερή στιγμή.Μπορεί από ντροπή (ή και αδιαφορία) να γυρίσεις εσύ ή εκείνη ή και οι δύο μαζί.Μπορεί όμως και να ανταλλάσετε ματιές για ώρα συνεχόμενα ή με συχνές διακοπές.Και το κορυφαίο όλων? Ένα αμοιβαίο χαμόγελο όποτε αυτό τυχαίνει!Συνήθως όταν έχεις ήδη αποβιβαστεί από το μέσο και κοιτάς προς τα πίσω,για τελευταία φορά να την παρατηρήσεις.

Το κείμενο μου θύμισε και μία διαφήμιση-του Johnie Walker νομίζω-στο μετρό θίγοντας την αποξένωση των ανθρώπων λόγω ρυθμού ζωής.Ένας που πήγαινε τελευταία μέρα στην δουλειά του, συστήνεται στους συνταξιδιώτες του που τόσο καιρό έβλεπε την ίδια ώρα, αλλά ποτέ δεν είχαν αλλάξει κουβέντα.

 

Απάντηση: Kορίτσια που πηγαίνουν στη δουλειά

..πολυ ομορφο αυτο που εγραψες..ετσι και εγω περιπου ..τις ιδιες σκεψεις κανω..νασαι καλα..

 

Πολυ όμορφο κειμενο, βγαλμενο απο τη ψυχη σου  

Τι κριμα που καθε μερα παω στη δουλεια με το αυτοκινητο μου..  

 

Πολυ ομορφο κειμενο!
Εγω που δεν ζω Αθηνα και 2 3 φορες εχω παρει το μετρο,
για μερικα λεπτα βρεθηκα στο μετρο μαζι σας παρατηρωντας
ολα αυτα τα κοριτσια μεσα απο τα ματια σας.
Σας ευχαριστουμε DocHeart! 

 

εύομορφο αληθινό κείμενο ,όντως δεν είσαι ο μόνος ,όλοι εμείς οι ανώμαλοι απολαμβάνουμε τέτοιες "βόλτες" ...  

όντως μία αλήθεια που βασίζετε στη ψυχρή λογική

εγώ θα απαντούσα ότι οι όμορφες αναλώνουν την εξυπνάδα τους στο να είναι όμορφες χάνουν την ουσία ,τον έρωτα ,γιαυτό και είναι ξενέρωτες ... κρίμα ε ;

 

Απάντηση: Kορίτσια που πηγαίνουν στη δουλειά

Τι μου θυμιζει αυτο, τι μου θυμιζει... Μα μονιμως να τρεχω και ποτε να μην ειμαι στην ωρα μου..? 
τρεξε Λολα τρεξεεεεεε....

Υ.Γ: Γιατρε εγραψες