Never Ending Story: Συνέχισε την ιστορία..

Με αφορμή το thread της ioannas, με τίτλο "πες κατι για τον από πανω σου", ας κάνουμε κατι ανάλογο. Ας συνεχίσουμε την ιστορία που έχει βάλει ο προηγούμενος, βάζοντας τη δική του πινελιά ο καθένας. Και ας προσπαθήσουμε η πινελιά να μην είναι vanilla.

Να μια αρχή για την ιστορία (αν δεν αρέσει και θελετε χειμωνιάτικη την αλλάζω στο αψε-σβήσε):

"Tα είχε καταφέρει..
Βρισκόταν για λίγες μέρες διακοπές στο χωριό του Γιώργου, τον Αρχάγγελο, ένα χωριό κοντά στους Mολάους και τη Mονεμβασιά. Kαταγάλανη θάλασσα χωρίς ψεγάδι.
Mα δεν ήταν γι'αυτό που τα είχε καταφέρει! Hταν επειδή είχε μαζί του το καινούργιο πολυπόθητο "εργαλείο" που θα του επέτρεπε να εργάζεται ακόμα και μακριά από την πρωτεύουσα, ακόμα και στην παραλία. Kαι όχι μόνο...
Tο έστησαν κάτω από την ομπρέλα του μπάνιου και ήταν έτοιμοι για την δοκιμή. Tο άνοιξαν. Oι κάρτες ήχου, φαξ-μόντεμ, τηλεόρασης ήταν εντάξει. Tο ενσωματωμένο ασύρματο μόντεμ έτοιμο να μας πλημμυρίσει από εκατομμύρια ψηφιακά δεδομένα που εκπέμπονται και λαμβάνονται από κάθε κατεύθυνση μέσα σε αόρατους ποταμούς επικοινωνίας και συνδέσεων. Oι μπαταρίες λιθίου είχαν φορτιστεί όλο το βράδυ και το πρόγραμμα οικονομικής διαχείρισης ήταν σε λειτουργία. Ούτε καλώδια ούτε πρίζες τηλεφώνου.

Ο Γιώργος, το πειραχτήρι, ήταν έτοιμος.
-Ελα κυβερνοκουλτουριάρη…βγάλε τα ρούχα σου. Ηθελα ναξερα γιατί το κουβάλησες αυτό στην παραλία.. Δεν υποσχέθηκες ότι εδώ δεν θα έχει δουλειά? Εκτός κι αν με το μαραφέτι σου μπορεί να μας κάνεις να διασκεδάσουμε έστω και λίγο…Και δεν εννοώ να μας βάλεις κανένα δισκάκι με τον Παβαρότι … Ουτε να δώ τις γλυκανάλατες κασάνδρες της τηλεόρασης πρωί-πρωί…Ελα τεχνοφρικιό παράτα τα κι έλα ….
είπε καθώς έβαζε λίγο αντιηλικό λίγο πριν βουτήξει…Εχω φέρει και την μπάλα στο αυτοκίνητο, κουνήσου…

-Ερχομαι, είπε ο Αρης και η φωνή του είχε μια συνθηροβόλα πονηριά.
-Οχι ομως πριν δώσω καποιες εντολές πρώτα......"

 

-Ερχομαι, είπε ο Αρης και η φωνή του είχε μια συνθηροβόλα πονηριά.
-Οχι ομως πριν δώσω καποιες εντολές πρώτα......"

Ανοιξε το e-mail του και βρηκε τη διευθυνση που χρειαζοταν.. Πληκτρολογησε για λιγο σιωπηλος, απορροφημενος σχεδον, λες και βρισκοταν καπου αλλου κι οχι στην ακρη μιας παραλιας..

Πεταξε μακρυα το τελειωμενο τσιγαρο, εβαλε την υπογραφη του και πατησε την αποστολή..Μολις του επιβεβαιωθηκε η αποστολή, ενα αχνο χαμογελο διαγραφηκε στα χειλη του..εκλεισε σχεδον χαιδευοντας το καπακι του υπολογιστη, το απιθωσε στη σκια καλα προφυλαγμενο, σηκωθηκε και φωναξε: Ερχομαι κι εγω καντε ολοι σας στην ακρη..Βουταω!


...

Η Αννα ακουσε απο το αλλο δωματιο τον χαρακτηριστικο ηχο που εκανε ο υπολογιστης της οταν ειχε καινουργιο μηνυμα.. Παρατησε ο,τι εκανε κι ετρεξε..

- Κανε να ειναι απο αυτον..μουρμουρισε στο μηχανημα...

το ανοιξε και ναι..ενα χαμογελο αστραψε στο προσωπο της..Ηταν απο Εκεινον!!!

Διαβαζε το μηνυμα του απληστα.. Σαν να θελε να τον βαλει μεσα της μεσα απ αυτο το μηνυμα..Τα ματια της αντανακλουσαν τα συναισθηματα της απο ανοιχτα πρασινα εγινα σκουρα σχεδον μαυρα και παλι προς το τελος του μηνυματος του ξαστερωσαν..

<το τελειωσε κι εγυρε το κορμι της πισω στην καρεκλα.. Το κοιταγε παλι απο αποσταση..

Αρχισε να το διαβαζει ξανα με φωνη που ετρεμε απο τον ερεθισμο και την ενταση που τις προκαλεσαν τα λογια του..


Μικρη μου σκλαβα ....

Οταν θα διαβαζεις αυτο το μειλ εγω θα βρισκομαι...

 

Μικρή μου σκλάβα

Όταν διαβάσεις αυτό το mail εγώ θα βρίσκομαι κάπου στο Νότο, κοντά στη θάλασσα. Αυτό όμως δε σημαίνει ό,τι δε θα σε σκέφτομαι. Ποιος Κύριος μπορεί να μην σκέφτεται συχνά τη σκλάβα του έστω και αν βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά του. Έχω εξοπλιστεί καλά και η επικοινωνία μας θα είναι άμεση και αμφίδρομη. Αυτό είναι το πρώτο μήνυμα και θα ακολουθήσουν και άλλα που θα σου κανονίζουν τη ζωή σου και θα σου υπενθυμίζουν την παρουσία μου, σα να βγαίνει απ'την οθόνη του υπολογιστή σου και να είναι για πάντα μαζί σου. Περίμενε!!

Δεν ήταν λακωνικό το μήνυμα του Άρη, αν και είχε "αράξει" κοντά στα μέρη που οι αρχαίοι Λάκωνες ζούσαν. Το γεγονός είναι ότι δημιούργησε μια υπερδιέγερση στην Άννα, μπορούσε κανείς να το δει στο πρόσωπό της, στις κινήσεις της που ήταν δισταχτικές, αβέβαιες, σα να περίμεναν μια εντολή. Και ο καφές που έφτιαξε δεν ήταν τόσο καλός. Τον έπινε μηχανικά λες και κάτι έλειπε.

Η ανάμνησή Του πάντως ήταν εκεί, μαζί της.

 

RE: RE: Never Ending Story: Συνέχισε την ιστορία..

"Eλπίζω πως είσαι καλά. Ξέρω οτι 3 μέρες τώρα περιμένεις αυτο το μειλ... Ο Κύριος έχει τους λόγους του γι'αυτη την καθυστέρηση.
Ειμαι καλά! Εσύ είναι ευκαρία σ'αυτο το διάστημα να μάθεις κατι ακόμα!
Να μάθεις να περιμένεις!!!
Τα λέμε....
stay tuned
Master"

Η Άννα διαβασε και ξαναδιάβασε αυτες τις αράδες 10δες φορές.... Αχ...γιατι της το έκανε αυτό? Περίμενε με τόση αγωνία , με τόση λαχτάρα δυο λόγια Του, μα αυτο??!!
Τι σημαινε παλι?
Να μαθει να περιμένει.... Μα ήδη περιμενε τόσες μέρες... και ποιος ξέρει πόσες ακόμη. Η απουσία του Κυρίου της ήταν προγραμματισμένη τουλάχιστον για 10 μέρες ακόμη!!!

Αρχισε να περπατά νευρικά στο δωμάτιο. Της έλλειπε Εκείνος αφάνταστα. Η φωνή Του, η παρουσία Του... οι υπηρεσίες που Του πρόσφερε ...

'Αχ να ήταν εδώ, θα έκανα οτιδήποτε!! ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μου ζητούσε..." σκεφτηκε απελπιζμένη..........

 

'Αχ να ήταν εδώ, θα έκανα οτιδήποτε!! ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μου ζητούσε..." σκεφτηκε απελπισμένη..........

Σουφρωσε τα χειλη της..παλια του λογια της ηρθαν στο μυαλο..τον εφερε στη μνημη της κι αθελα της χαμογελασε:

Patience brings its own reward... ετσι της ειχε πει καποτε..Σε ποιαν..σ αυτην! που δεν φημιζοταν για την υπομονη της.. Οταν ηθελε κατι, το θελε σημερα , τ ω ρ α..πεισμωνε παλιοτερα οταν δεν της κανανε το χατηρι, ενω τωρα..

Θα περιμενω, ειπε: Θα στειλει όποτε ειναι ετοιμος..μέχρι τοτε θ αποδειξω στον εαυτο μου και σ αυτον πως ειμαι ικανη να με πειθαρχησω και να περιμενω με ηρεμια την επόμενη κινηση του...

Ανοιξε το μειλ της και του στειλε δυο λεξεις.. *Η αναμονη ειναι απιστευτα διεγερτική.. Ναι, θα περιμενω..τα φιλια μου συντροφια σας* αννα.

 

RE: RE: Never Ending Story: Συνέχισε την ιστορία..

Εκλεισε το pc και της φάνηκε, σαν να κλεινε , έναν μοναδικό δίαυλο επικοινωνίας προς Εκείνον! Μα δεν είχε νόημα... Εκεινος θα εμφανιζόταν όποτε και όπως νομιζε ....

Εκείνο το βράδυ στριφογύριζε στο κρεβάτι ανήσυχα. Τα όνειρά της ήταν γεμάτα μηνύματά Του... υποθετικά , σενάρια .....ευσεβής πόθοι... Μια νύχτα γεμάτη απο Εκείνον!!! και ήταν τόσο μακριά της... Το πρωινό ξύπνημα ήταν μια ψυχρολουσία για τις αισθήσεις της... Εκεινος δεν ήταν εκει, δεν ήταν τριγυρω δεν ήταν κάν στην πόλη!!!!

Ετρεξε στον υπολογιστή! μηπως τη θυμήθηκε? μηπως την περίμενε κάποια εντολή Του , κατι?
Προφανώς και αυτή η μερα θα κύλαγε δύσκολα γεμάτη προσμονή ....

 

...κανένα μήνυμα καμμιά οδηγία!!!
Οταν Εκείνος έλλειπε , οι μέρες της ήταν τόσο κενές, κυλούσαν τόσο αργά χωρίς κανένα νόημα.
Επαιζε μαζί της...επαιζε με την υπομονή της . Το ήξερε καλά, τον καταλάβαινε..μα ...!!!

Δυο μερες περασαν ακομη χωρίς καμμιά ειδηση απο εκείνον... Που να ήταν , τί εκανε?? τη σκεφτοταν αραγε καθόλου???
Και εκει που ειχε αρχίσει να πιστεύει οτι δεν θα ακουγε πια νέα του παρά οταν θα γυριζε , μια εβδομάδα ακόμη... μια εβδομαδα βασανιστική....

Ενα μήνυμα στον υπολογιστή!!!!!
Απο ΕΚΕΙΝΟΝ!!! Το άνοιξε και της φάνηκε οτι η ταχύτητα του υπολογιστή ήταν αισχρή ...2 ωρες εκανε ν'ανοιξει το αναθεματισμένο μηχανημα!!!
και ... ω ναι...ναι ναι !!! επιτέλους ... διαβαζε τις λέξεις που ειχε γράψει εκείνος γι'αυτή!!

"μικρή!!! σου ελλειψα? χμμμ.... Εδω όλα καλά. Πρέπει να εισαι χαρουμενη γιατι ο Κύριός σου περνά καλα και ξεκουράζεται . Ξέρεις πόσο ανάγκη ειχε απο αυτες τις ολιγοήμερες διακοπες!!..."

ω ναι ναι...το ξερε ...! και δυστυχώς εκεινη δεν μπορουσε να φύγει απο τη δουλεια τις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Αχ... ας περναγε ομορφα ..το χρειαζοταν τοσο ο Αγγελός της....

"... ακουσέ με τωρα μικρή προσεκτικά! Αυριο το βράδι θελω να ετοιμαστεις! Ολα οπως ξέρεις καλά οτι τα θέλω, το σπίτι , η κρεβατοκάμαρα...και κυρίως εσύ , να είσαι έτοιμη..με τα εσωρουχα που μ'αρέσουν και ετοιμη να δειξεις στον Αφέντη σου πόσο σου έλλειψε. Στις 9 το βραδι να ειναι όλα έτοιμα!!"................

 

Οι μερες των διακοπων τελειωναν..ηδη την άλλη ημερα ειχε προγραμματισθει η επιστροφη. Καθισε στο pc και εδωσε τις τελευταιες εντολες....Ομως μεσα του αναρωτιοταν τι θα αντικρυζε οταν επεστρεφε..Παντα διεκρινε μια αλλαγη στη σταση της μικρης και που ειχε σχεση με την ανταποκριση της στις εντολες Του οσο Εκεινος έλειπε.. Ες αυριο λοιπον σκεφτηκε...

 

RE: RE: Never Ending Story: Συνέχισε την ιστορία..

...τουλάχιστον έτσι νόμιζε εκείνη και η καρδιά της χτυπουσε γρηγορα με αγωνία και προσμονή!

Ο Άρης ...

Ο μεσημεριανός καυτός ήλιος της επομένης βρήκε τον Αρη ξαπλωμένο κατω απο την γνωστή ομπρέλα της παραλίας του όμορφου χωριού της Μονεμβασιάς. Το βλέμμα του ταξίδευε στη θάλασσα που χανόταν στο βάθος του ορίζοντα. Η σκέψη του ήταν στην Άννα. Πραγματικά θα θελε να ειναι κοντά του τουτη τη στιγμή στην αγκαλιά του και να χαζεύουν μαζί το γαλαζιο της θαλασσας και τ'ουρανου. Όμως έπρεπε να το βγάλει απο το μυαλό του. Η Αννα ήταν ενα υπέροχο κορίτσι και τον υπάκουε σχεδόν τυφλά. Τον αγαπούσε!! Ναι ο Αρης ήταν σίγουρος για την Άννα. Ποτέ ομως δεν ειναι ευκολο για εναν άνρθωπο της ιδιοσυγκρασίας του να αφήσει τα συναισθήματά του να εμφανιστούν έκδηλα και προφανή. Ποτέ δεν θα μπορούσε να της πει "Σ'αγαπώ σε λατρεύω , ζω για σένα...." οχι γιατι δεν το ενιωθε αλλα γιατι ...απλά δεν αντεχε να το πει. ¨Ομως η Αννα ήξερε...και καταλαβαινε... αχ ποσα καταλάβαινε!!!
Ο Άρης ανακάθισε στην ξαπλώστρα του προσπαθόντας να βγάλει ολες αυτές τις σκέψεις απο το μυαλό του. Επρεπε να συγκεντρωθει.... Το βραδι στις 9 έπρεπε να ειναι έτοιμος..να της κάνει λιγο..."τη ζωή δύσκολη" χε χε... Της επιφύλασσε μια πολύ μεγαλύτερη εκπληξη απ'αυτή που νόμιζε οτι την περιμένει.................................

 

Οί ώρες έτρεχαν, για την Άννα όμως το κάθε δευτερόλεπτο διαρκούσε όσο δύο ή τρία λεπτά, λες και μια αόρατη δύναμη κράταγε τους δείκτες του ρολογιού και αυτοί δεν προχώραγαν. Πίεζε τον εαυτό της να κάνει υπομονή και να υπακούσει τον Αφέντη της σα μια καλή σκλάβα. σιγά-σιγά το κατάφερε.

Μετά τις απογευματινές δουλειές άρχιζε να ετοιμάζει το σπίτι, σα να ήταν Αυτός εκεί. Δύο πιάτα για το βραδυνό, το ποτό Του πριν το γεύμα, την αγαπημένη Του εφημερίδα και άλλα.

Μετά άρχιζε να ετοιμαζόταν η ίδια, έτσι σα να είχε μπορστά τον Αφέντη της. Έβγαλε το σουτιέν που Του άρεσε, αυτό που άφηνε να φανούν τα πλούσια στήθη της, το βρακάκι που ίσα-ίσα εκδήλωνε την παρουσία του, τα χαριτωμένα πασουμάκια της και φυσικά το κολάρο της και τις δεμάτινες χειροπέδες. Περίμενε κατά τις 8.30 το απόγευμα να ντυθεί όπως έπρεπε.

Επιτέλους η ώρα έφτασε και μεταμορφώθηκε σε ένα καλό σκλαβάκι. Άνοιξε το κομπιούτερ και περίμενε μήνυμα απ'τον Αφέντη της. Στις 9.00 έκανε ένα refresh στα email της, αλλά τίποτε! Άρχισε να συννεφιάζει. Μήπως την ξέχασε; Μήπως έμπλεξε με καμιά άλλη; Δεν ήξερε τι να υποθέσει. Το ταξίδι της στο μαύρο κόσμο της απελπισίας το διέκοψε ένα τηλέφωνο.

Ο ήχος του τηλεφωνήματος διαπέρασε το κορμί της Άννας σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Πετάχτηκε και πήρε αμέσως το ασύρματο τηλέφωνο για να έχει ελευθερία κινήσεων -ελευθερία μια σκλάβα;- για να μπορεί να κάνει ότι θα τη διατάξει. "Αν ήταν Αυτός...", σκέφτηκε.

"Γειά σου", με το που άκουσε τη φωνή Του η συννεφιά διαλύθηκε και ο ήλιος φώτισε ξανά το πρόσωπό της. Πριν καλά-καλά να απαντήσει ήρθε η δεύτερη ερώτηση. "Είσαι έτοιμη;". Λακωνική και με τραχειά φωνή. Το κορμί της αμέσως στηλώθηκε όπως ακριβώς όταν ήταν Αυτός δίπλα της και την κοίταζε. "Μάλιστα Κύριε", απάντησε, με τρεμάμενη φωνή. "Πες μου τι φοράς".

"Το σουτιέν που Σας αρέσει, το βρακάκι που διακριτικά υπάρχει, το κολάρο και τις δερμάτινες χειροπέδες σε κάθε χέρι, δεν τις έχω ενώσει όμως", έδωσε πλήρη αναφορά και περίμενε. "Και που είσαι;", συνέχισε ο Αφέντης της. "Μπροστά στο κομπιούτερ Κύριε", του απάντησε. "Θέλω να καθήσεις γονατιστή στο πάτωμα και να βλέπεις το κομπιούτερ, μπορεί να σου στείλω μήνυμα, μπορεί και όχι".

Αμέσως υπάκουσε και βρέθηκε να είναι γονατιστή μπροστά στο μικρό γραφειάκι της και να βλέπει από κάτω την επίπεδη οθόνη του υπολογιστή της. Το τηλέφωνο το είχε στο χέρι της. Απ'την άλλη άκρη της γραμμής δεν ακουγόταν τίποτε. Σε μια στιγμή νόμισε ότι είχε κλείσει το τηλέφωνο. Δεν τολμούσε όμως να ρωτήσει αν είναι εκεί γιατί ήξερε πάρα πολύ καλά ότι μια σκλάβα δε μιλάει αν δεν της απευθύνουν το λόγο. Περίμενε! Ξαφνικά συνηδειτοποίησε όττι οι ρώγες της είχαν σκληρύνει. Της άρεσε αυτό το "παιχνίδι", σκέφτηκε, δεν ήξερε τι να απαντήσει στον εαυτό της.

Τινάχτηκε όταν άκουσε τη φωνή Του. "Κοίτα", άρχισε πάλι να μιλά με την τραχειά φωνή Του που της άρεσε τόσο πολύ, "σήμερα θα κοιμηθείς σα να ήμουν εκεί εγώ. Θα στρώσεις το κρεβάτι και δίπλα από το μέρος που κοιμάμαι, θα βάλεις ένα χαλάκι, εκεί θα κοιμηθείς εσύ. Θα φας λίγο και όταν θα ξαπλώσεις στο χαλάκι θα δέσεις το κολάρο στο πόδι του κρεβατιού. Θα ξαπλώσεις ανάσκελα και φυσικά δε θα φοράς τίποτε. Ανάμεσα στα βυζιά σου και προς το μουνάκι σου θα βάλεις το μαστίγιο του οποίου η λαβή θα είναι ανάμεσα στα βυζιά σου και το πέλμα ακριβώς πάνω απ'το μουνί σου. Κατάλβες σκλάβα;".

Όχι μόνο είχε καταλάβει αυτή, αλλά και όλα τα αισθητήρια όργανά της. Ήδη είχε αρχίσει να αισθάνεται υγρή. Και αυτό της άρεσε πολύ. "Τα χέρια σου", συνέχισε ο Κύριος της, "δε θα ακουμπούν το σώμα σου. Μόνο το μαστίγιο, οι χειροπέδες και το κολάρο. Όσο κοιμάσαι το μαστίγιο δεν πρέπει να μετακινηθεί καθόλου. Ειδάλλως θα τιμωρηθείς. Να μου αναφέρεις αύριο στο email μου τι ακριβώς έγινε. Τό ίδιο θα κάνεις και αύριο και μεθαύριο. Ώσπου να έρθω και να σε ελευθερώσω. Εντάξει σκλαβάκι;".

Αμέσως σκίρησε, "Μάλιστα Κύριε", απάντησε. Σκέφτηκε ότι σε δύο μέρες θα ήταν ο Αφέντης της κοντά της. Τόλμησε να ακουμπήσει λίγο τη ρώγα της, αλλά την πόνεσε, είχε έρθει για τα καλά η στύση. "Πήγαινε τώρα και κάνε αυτά που σου είπα", τη διέταξε και της έκλεισε το τηλέφωνο.

Η Άννα έκλεισε το κομπιούτερ, περπάτησε στα τέσσερα μέχρι την κουζίνα, έβαλε λίγο φαγητό σε ένα πιάτο και έφαγε στο πάτωμα, δίπλα από την καρέκλα όπου συνήθως καθόταν Αύτός. Ετοίμασε το κρεβάτι, γονατιστή, σα να ήταν πίσω της ο Αφέντης της και να την παρακολουθούσε, έστρωσε ένα μικρό χαλάκι δίπλα απ'τη μεριά του, πήρε το μαστίγιο -που κανονικά προοριζόταν για άλογα-, έβγαλε το σουτιέν της. Τα στήθη της ξεχύθηκαν μεμιάς και απελευθερώθηκαν, η ρώγα της ήταν καυλωμένη εδώ και καιρό. Δεν τόλμησε να την ακουμπήσει, αφού δεν είχε ανάλογες διαταγές. Έβγαλε το βρακάκι της και όπως έφερνε το χέρι της κοντά στο πρόσωπό της μύρισε την οσμή του οργασμού της. Αυτό την καύλωσε πιο πολύ. Έδεσε την άλλη άκρη του κολάρου της σε ένα πόδι του κρεβατιού, έβαλε το μαστίγιο έτσι ώστε η λαβή να είναι σφηνωμένη ανάμεσα στα βυζιά της και η τετράγωνη παλάμη του να ακουμπά στο μουνί της.

Αισθάνθηκε ένα σπασμό. Το μαστίγιο ήταν αυτό που έφερνε στο νού τον Αφέντη της. Έτσι ήταν Αυτός μαζί της κάθε στιγμή. Έκλεισε τα μάτια και η εικόνα του ήρθε αμέσως μπροστά της. Έπιανε τον εαυτό της να τινάζεται λιγάκι και το μαστίγιο να τινάζεται, να ανεβοκατεβαίνει στο μοινί της και πολύ ελαφριά να το "μαστιγώνει". Μετά από λίγα λεπτά ηρέμησε. Ήρθε ο ύπνος να την ταξιδέψει στο ονειρικό κόσμο όπου ήθελε να ζήσει.

 

Έτσι κύλησε η ζωή της Άννας αυτή την ημέρα και με τον ίδιο τρόπο τη συνέχισε την επόμενη όταν επέστρεψε απ'τη δουλειά της. Με το που μπήκε στο σπίτι μεταμορφώθηκε σε σκλάβα Του Κυρίου της. Φόρεσε το κολάρο της, τις χειροπέδες, χωρίς να τις ενώσει, το σουτιέν του Του άρεσε, το βρακάκι της. Κάθισε στα γόνατα και άνοιξε το κομπιούτερ της για να δει αν έχει μηνύματα. Για αυτήν ο χρόνος να ανοίξει ο υπολογιστής και να μπει στο διαδίκτυο ήταν ένας αιώνας. Μηνύματα όμως δεν είχε και αυτό την έκανε κάπως θλιμμένη.

Πολύ γρήγορα επανήλθε και έγινε πάλι η καλή σκλάβα. Έκανε τις δουλειές του σπιτιού για να το ετοιμάσει για την επιστροφή του Αφέντη της. Τον περίμενε το βράδυ, μάλλον αργά. Δούλευε, προς το απόγευμα, με την ηλεκτρική σκούπα, όταν αισθάνθηκε από πισω της κάποιον να την σπρώχνει από πίσω. Κατατρόμαξε! Δεν είχε ακούσει κανένα θόρυβο, ίσως η σκούπα ίσως οι σκέψεις της την είχαν αποξενώσει από το περιβάλλον. Έτσι δεν άκουσε την πόρτα να ανοίγει.

Γύρισε με τρόμο και είδε τον Αφέντη της. Σάστισε! Τον περίμενε το βράδυ, αργά και ξαφνιάστηκε. Ίσως το βλέμμα της να είχε ένα χρώμα απορίας, γι'αυτό είδε το προσωπό Του κάπως παράξενο.

"Παράτησέ τα όλα", της είπε. Υπάκουσε αμέσως. Έκλεισε τη σκούπα, την έβαλε στην άκρη και πήγε κοντά του, στην αγαπημένη θέση του, εκεί όπου καθόνταν. Δεν την κοίταζε. Αυτό δεν της άρεσε καθόλου. "Πήγαινε και φέρε το μαστίγιο που είχες χτες το βράδυ στα βυζιά σου και το άλλο, τη "γάτα". Φέρε μου επίσης ένα ψεκαστήρι με νερό". Η φωνή του ήταν κοφτή έτσι όπως ήταν όταν ήθελε να δείξει όλη την ισχύ του. Πήγε στα τέσσερα και τα έφερε όλα. Τα ακούμπησε μπροστά στα πόδια του. Αυτός σηκώθηκε και πήγε προς την αποθήκη.

Επέστρεψε με ένα τσιγκέλι. Το κρέμασε απ'τη μια μεριά σε ένα πιάσιμο ψηλά στο τοίχο και πήγε προς τη σκλάβα Του. Την έποιασε από τα μαλιά και την τράβηξε πάνω. Η αλήθεια είναι ότι η Άννα ξεμούδιασε λίγο. Την πήγε προς το τσιγκέλι, ένωσε τις χειροπέδες και την κρέμασε απο εκεί. Ήξερε. Το κεφάλι της ήταν σκυμμένο, δεν έπρεπε να βλέπει τι θα γίνει. Πήγε προς τη θέση του και όταν επανήλθε, αργά-αργά, το μαστίγιο με το πέλμα έπεσε με δύναμη στην πλάτη της. "Τα πόδια σου ανοιχτά!", της είπε. Οι όμορφες γάμπες της περίμεναν με αγωνία το μαστίγιο, όμως αυτό δεν ερχόταν. Ο Κύριός της προτιμούσε την πλάτη της και το μαστίγιο έπεφτε με δύναμη στην ήδη κόκκινη πλάτη της. Έκανε να φύγει, αλλά σχεδόν αμέσως άρχισε να τη χτυπά στο εσωτερικό των μηρών της έτσι ώστε να γίνουν και αυτοί κόκκινοι. Η Άννα έβγαλε έναν αναστεναγμό.

Σταμάτησε. "Δεν τελειώσαμε ακόμα!", της είπε. Η Άννα είχε επανέλθει στη κανονική της ζωή. Ο Κύριός της ασχολιόνταν με αυτήν. Αυτό της άρεσε πάρα πολύ. Πήρε το ψεκαστήρι και εβρεξε την πλάτη της. Πιο μπροστά την είχε χαϊδέψει για να αισθανθεί το κάψιμο από το μαστίγιο. Το νερό είχε σχηματίσει μικρούς κριστάλλλους απ'τις σταγώνες που έπεφταν στην πλάτη της. Για λίγο χρονικό διάστημα όμως.

Το μαστίγιο με τις ουρές, η "γάτα", έπεσε με δύναμη πάνω της. Στηριζόταν μόνο στις άκρες των ποδιών της. Για μια στιγμή παραπάτησε, αλλά αμέσως βρήκε τη σωστή στάση. Τρεις φορές ακόμη το μαστίγιο "χάϊδεψε" την πλάτη της, κάθε φορά με μαγαλύτερη δύναμη. Πάλι το νερό με τον ψεκαστήρα και πάλι το μαστίγιο με αυξανόμενη δύναμη. "Δε θα με ρωτήσεις γιατί όλα αυτά;", τη ρώτησε. Σαν σκλάβα δεν της επιτρεπόταν να του απευθύνει το λόγο χωρίς άδεια. Ένα "γιατί", εντελώς άπνοο βγήκε από το στόμα της.

"Γιατί δεν με περίμενες και να είσαι πανέτοιμη όποια στιγμή και αν ερχόμουν σήμερα. Και δεν μου άρεσε το τρομοκρατημένο βλέμμα σου όταν ήρθα. Πάντως θα πρέπει να ξέρεις ότι από αύριο κάποιος άλλος θα σε συτνροφεύει. Αυτή θα είναι μια έκπληξη για εσένα."Ήπιε λίγο από το ποτό που είχε βάλει στο ποτήρι του και πηγαίνοντας προς την κουζίνα της ψυθίρησε κοντά στο αυτί της ότι θα μείνει για μια ώρα ακόμα έτσι, μετά θα την έλυε για να τον υπηρετήσει. Το βράδυ θα κοιμόταν όπως χτες ακριβώς.