Never Ending Story: Συνέχισε την ιστορία..

Ο Άρης φύσηξε την άμμο από το πληκτρολόγιο και ξεκίνησε να γράφει:

«Αν σου μιλώ για την υπομονή, είναι επειδή μου μιλάς για γνώση.

Η γνώση όμως έχει δυό πυλώνες: την υπομονή και την εστίαση της προσοχής. Αν δεν μπορείς να στηριχτείς και στους δύο, μόνο εξαρτημένη μάθηση μπορείς να κάνεις, θα τρέχουν απλώς τα σάλια σου όταν χτυπάει το καμπανάκι, σαν το σκύλο του Παβλόφ. Γι αυτό δεν μπορείς να μάθεις από την τηλεόραση: εκείνη φροντίζει να σου διαλύσει την υπομονή και να σου μάθει να μην συγκενρώνεσαι – δηλ. σου εκπαιδεύει την σιελόροια.

Γιατί χρειάζεσαι υπομονή και εστίαση; Επειδή, για να μπορέσεις να μάθεις, πρέπει να αποδεχτείς μέχρι τα βάθη της ψυχής σου ότι δεν ξέρεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο.

Το να βρεις ποιός θα στα μάθει, είναι το πιο εύκολο: εκείνος που λέει πιο εύκολα τη φράση "Δεν ξέρω". Για να ομολογεί εύκολα εκείνα που δεν ξέρει, μάλλον εκείνα που ξέρει, τα ξέρει καλά. Κοίτα να του τα κλέψεις, αφού η κλοπή είναι η μόνη δυνατή μετάδοση της γνώσης. Ρώτα και τον Προμηθέα. Και πριν αποφασίσεις, πες του να σου πει για το (μη) τέλος του.»

Εστειλε το μήνυμα και βούτηξε κι αυτός. Στα βαθιά.

 

Η Άννα διάβασε το μήνυμα H Άννα ποτέ δεν κατάλαβε τι φέρνει τους ανθρώπους τόσο κοντά παρά την απόσταση που τους χώριζε.
Πάντα πίστευε ότι ο ένας νοιάζεται τον άλλο έτσι από περίσσευμα. Μα όσο κι αν έψαξε δεν βρήκε περίσσευμα.
Την κρατούσε ζωντανή η ακόρεστη λαγνεία της. Καμιά φορά, αν τύχει και κοιτάξει προς τα πίσω, θαυμάζει πας πέρασαν τα χρόνια σχεδόν ερήμην της, πως κίνησε από χίλιους δρόμους για να ‘ναι τώρα εδώ που της αξίζει, ελπίζοντας κάθε φορά πως κάπου αλλού θα την ξεβράσει η μοίρα. Μάταια. Δεν ήταν του χεριού της.

 

Η απόλυτη ανταλλαγή δυνάμεων... (ίσως δεν ήρθε ακομα)
Εκεινος κολυμπούσε ...το δροσερό νερό της θάλασσας έπερνε την καψα του ήλιου. Η γαληνη και η ηρεμία που του προσφερε η σχεδόν έρημη παραλία, ειχε ευεργετικά αποτελεσματα στο κορμι του ...μα το μυαλό του ήταν εκει... Σε εκεινη....πως αντεδρασε άραγε? τι σκεφτόταν ποιες αισθησεις αγκαλιαζαν το κορμί της.... ποιες σκέψεις οργωναν το μυαλό της... Τι θα θελε τι μπορούσε...??
Ενα μικρό μαρτύριο για εκεινον... επιβολή δική του προς τον εαυτό...του. Τιμωρία στους φόβους και τις ανασφάλειές του. Επρεπε να μεινει μακρια για τόσους λόγους... να την τσεκαρει να την εκπαιδευσει ι να τη δοκιμάσει, να .... μηπως και να...."αυτοτιμωρηθει"??

Εκείνη....

τα ματια της βουρκωναν απο πόνο, το κορμί της ριγούσε καθε τοσο στη σκέψη του ... Προσμονή, υπομονή...υποταγή....
Τον αγαπούσε τόοοοσο....! Οχι δεν τον φοβόταν , οχι δεν τον έτρεμε...Φοβόταν μονο μη τον χάσει μηπως τον δυσαρεστήσει...μηπως δεν ήταν αρκετή για Εκεινον.... Ποσο θα θελε να κανε τα ΠΑΝΤΑ...να γυρνουσε τη γη αναποδα...οτιι χρειαζοταν...
Μα θα κανε αυτό που Εκεινος ήθελε πιο πολύ...θα ακολουθούσε το μονοπάτι που της χαραζε να περπατήσει! Kαι αν ποτέ το μονοπάτι ήταν αδιέξοδο.... εεεεε! ναι τότε θα ταν εκείνη που θα ανοιγε καινούριους δρομους...χια χάρη Του , για χάρη Τ/τους..
Ερωτας...ο απολυτος Ερωτας...

 

Αχ Ερωτα Εσυ!!!


Η Αννα σηκωθηκε και νωχελικα αφησε το φορεμα να κυλησει απο τους ωμους της στο πατωμα..

Τα γυμνα της ποδια ακουμπουν επανω του ενω ενα χαμογελο γλυκαινει το προσωπο της και κανει τα ματια της να λαμπουν..

"Παρε το χερι μου..ειμαι γυμνη και δεν ξερω τιποτα..Οδηγησε με"
"Δως μου το χερι σου..αφεσου..μη με φοβασαι..εμπιστευσου με"

γραφει με το ενα χερι ενω το αλλο το απλωνει στην οθονη..

εντερ

σεντ μεσατζ..

 

Τα post 13-16 θα πρέπει να τοποθετηθούν αμέσως μετά το post 10, ως αφηγηματικός χρόνος για να έχουν κάποιο νόημα. (Οδηγίες προς τους αναγνώστες.) Αν μου επιτρέπεται ας συνεχίσω από εκεί που το τέλειωσα.

 

Πραγματικά, ήρθε μετά απο μια ώρα και έλυσε την Άννα. Τα πόδια της είχαν αρχίσει να μουδιάζουν. Τα σημάδια στους μηρούς της δεν είχαν φύγει φυσικά. Παραπάτησε αφού είχαν κουραστεί τα πόδια της να την σηκώνουν και, μάλιστα, τα δάχτυλά της. Τη συγκράτησε, αλλά την άφησε να πέσει κάτω. Αυτή το ήξερε. Η θέση της ήταν στα τέσσερα και πίσω απ'τον Αφέντη της. Κοίταζε, όπως έπρεπε, προς τα κάτω.

Την οδήγησε στην κουζίνα. "Θα πεινάς", της είπε. "Όμως τώρα θα πιείς απ'το μπολάκι σου!" Το έβαλε κάτω και έχυσε λίγο νερό σε αυτό. Έγλυφε το νρεό με τη γλώσσα της προσπαθώντας να ξεδιψάσει, όπως τα σκυλιά. Οι οδηγίες ήταν σαφέστατες: Θα τον υπηρετούσε και μετά θα κοιμόταν κάτω στο πάτωμα απ'την πλευρά που Αυτός κοιμόταν. Έκανε ότι ήθελε ο Αφέντης της, πότε του έφερνε νερό, πότε χαρτοπετσέτες, χρησιμοποιούσε την πλάτη της για να βάζει το τασάκι, λίγες στάχτες απ'τα τσιγάρα Του έπεφταν στην πλάτη της. Στο τέλος σήκωσε το τασάκι το πήρε η σκλάβα του το άδειασε στο δοχείο απορριμάτων. Με το λουρί την οδήγησε στην τραπεζαρία.

Εκεί τη διέταξε να πάει πιο μπροστά και να Του δείξει τα σημάδια της. "Δε μου αρέσουν πολύ", της είπε, "μάλλον θέλεις και άλλο, αλλά τώρα βαριέμαι να ασχοληθώ με το μαστίγωμα. Με τα βυζιά σου θα ήθελα να ασχοληθώ. Φέρε τα clips με το στόμα σου", τη διέταξε. Η Άννα τινάχτηκε, έτρεξε και έφερε τα clips με το στόμα της, έκλεισε τα μάτια της, γιατί ήξερε ότι δεν έπρεπε να δει τον Αφέντης της αν Αυτός δεν της το ζήταγε.

Ο Άρης πήρε το ένα clip, το άνοιξε, έκανε ότι θα το βάλει στη δεξιά ρόγα της Άννας, αλλά όταν αυτό ακούμπησε, αμέσως το έβγαλε, για να το βάλει αμέσως στην ίδια ρόγα και να παίξει λίγο μαζί του. Η Άννα σκίρτησε. Κρατήθηκε και δεν άφησε να πέσει το άλλο clip από το στόμα της. Με τον ίδιο τρόπο έβαλε και το άλλο στην ίδια ρόγα της. Η απουσία οπτικής επαφής έφερνε στην Άννα μεγαλύτερη ηδονή. Ένας αναστεναγμός της ξέφυγε. Αισθάνθηκε κάτι σαν αλυσιδάκι στα βυζιά της. Κατάλαβε ότι είχε ενώσει τα δύο clips με μια μικρή αλυσίδα. "Τώρα είναι πιο ωραία τα βυζιά σου. Αυτά τα μεταλικά clips πολύ σου πάνε! Για την αλυσίδα δεν μιλώ!! Κατέβασε τώρα το κεφάλι σου", τη διέταξε.

Με ένα μικρό σπάγγο έδεσε το αλυσιδάκι στο χέρι της πολυθρόνας, έτσι ώστε να μην μπορεί να φύγει η σκλάβα του. Πήγε προς το τηλέφωνο. Σχημάτισε το νούμερο. Η Άννα το μόνο που μπόρεσε να ακούσει ήταν ότι μίλαγε με μια γυναίκα και ότι την καλούσε να έρθει απ'το σπίτι. Μήπως θα ήταν αυτή που θα την τιμωρούσε στο μέλλον; Δεν ήξερε. Ο Αφέντης της έκλεισε το τηλέφωνο και πήγε προς τη σκλάβα του. Έλυσε το σπαγγάκι και οδήγησε την Άννα, κρατώντας μόνο αυτό το σπάγγο και όχι το λουρί, στην κρεβατοκάμαρα. Τα βυζιά της ήταν σηκωμένα και όμορφα. Όπως τα τράβαγε ο Αφέντης της έγιναν ακόμη πιο όμορφα. Έμεινε σε αυτή την στάση μέχρι να επιστρέψει ο Αφέντης της, αφού έπλυνε τα δόντια του και ετοιμάστηκε για να κοιμηθεί.

Όταν ο Άρης κάθσε στο κρεβάτι, έβγαλε τις παντούφλες του και με ένα νεύμα έδωσε στην Άννα να καταλάβει ότι έπρεπε με το στόμα να τις πάει εκεί που έπρεπε. Η Άννα ξαναγύρισε στη θέση που ήταν προηγουμένως. Ο Αφέντης της έπιασε το σκοινάκι που είχε δέσει στην αλυσίδα στα βυζιά της και το τράβηξε σιγά-σιγά, έτσι ώστε η Άννα να έρθει πιο κοντά. "Ξάπλωσε!", τη διέταξε. Όταν ξάπλωσε ανάσκελα, τότε τράβηξε με δύναμη τα clips μέχρι η Άννα να βγάλει μια μικρή φωνούλα, σήμα ότι πόναγε. "Έτσι να πονάς για τον Αφέντη σου, σκλαβάκι μου", της είπε.

Μετά σηκώθηκε, πήρε το μαστίγιο ταύρου, τη μαστίγωσε δέκα φορές σε κάθε ρόγα, εκεί ακριβώς όπου ήταν τα clips, τα οποία τα είχε βγάλει με γλυκό τρόπο. Μετά ξάπλσε ξανά, έβαλε το μαστίγιο ανάμεσα στα βυζιά της, να φτάνει σχεδό στο στόμα της και οι λουρίδες του να ακουμπούν στο μουνί της. Έδεσε τα χέρια της σε μια άκρη στο κρεβάτι, την κοίταξε καλά-καλά και με ένα χαμόγελο της είπε ότι σε λίγες μέρες το να την τιμωρήσει Αυτός θα είναι μεγάλη τιμή και θα πρέπει να έχει κάνει κάτι πολύ σοβαρό. Μια άλλη σκλάβα θα ασχοληθεί με τις τιμωρίες. Αυτή θα τον υπηρετεί.

Επιμελώς δεν μίλησε για την άλλη σκλάβα, άφησε ένα κενό που τρόμαξε λίγο την Άννα. Το μαστίγιο την κράταγε πάντως ακόμα ζεστή. Όταν το φως έκλεισε, το μουνί της δεν σταμάτησε να συσπάται. Ίσως η παρουσία μια άλλης γυναίκας, άγνωστης μέχρι τώρα, της έφερνε μεγαλύτερη ηδονή. Έκανε να γλύψει από ηδονή τα χείλη της, αλλά η γλώσσα της συνάντησε τη λαβή του μαστίγιου και την αποτράβηξε, θυμήθηκε ότι αυτό ήταν απαγορευμένο. Σε λίγο την πήρε ο ύπνος.

 

Την άλλη μέρα όταν ξύπνησε, ο Αφέντης της έλειπε. Αυτή ήταν ακόμη δεμένη και με το μαστίγιο ανάμεσα στα βυζιά της. Θυμήθηκε ότι σήμερα δε θα πήγαινε στη δουλειά της. Ήθελε να πάει να κατουρήσει, αλλά όπως ήταν δεμένη δεν μπορούσε. Την πόναγε η ουρήθρα της, αλλά έκανε υπομονή.

Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Άκουσε βήματα. Εμφανίστηκε στο δωμάτιο ο Αφέντης της. Πίσω του μια κοπέλα, πάρα πολύ όμορφη. Τη διέταξε να γδυθεί. Αυτή το έκανε πολύ γρήγορα. Τη διέταξε να παει να λύσει την Άννα. Της είπε να πάρει το μαστίγιο και να μαστιγώσει την Άννα δέκα φορές. "Αυτό σημαίνει σήκω", το κατάλαβες, σκλάβα, της είπε, και κοίταξε την Άννα, ο Αφέντης της.

"Από τώρα εσύ θα λέγεσαι σκλάβα", είπε στην Άννα, "το κατάλαβες;", τη ρώτησε. Η Άννα έγνεψε το κεφάλι. "Αυτή είναι η Λίνα. Και είναι ανώτερή σου". Κατάλαβε ότι θα ήταν υποχρεωμένη να υπηρετεί και τους δύο. "Στα τέσσερα και γλείψε το μουνί της μέχρι να έρθει σε οργασμό", της είπε και η Άννα το έκανε αμέσως. Παρόλα αυτά αισθάνθηκε τη βίτσα να πέφτει στη λευκή πλάτη της όλο και πιο δυνατά. Από λάθος της πρέπει να πλήγωσε λίγο το μουνί της Λίνας και αυτή έβγαλε μια φωνούλα. Τότε αισθάνθηκε το μαστίγιο να ξεσκίζει τη σάρκα της. Ένα ρυάκι δάκρυα αυλάκωναν το μαγουλό της. "Πως είχε ξεπέσει...", σκέφτηκε. Αλλά αμέσως κατάλβε ότι αυτό ήταν μια δοκιμασία του Αφέντη της. Και αναθάρρησε.

Ο Αφέντης της διέταξε τη Λίνα να πάει δίπλα του. Τη φίλησε στο στόμα γλυκά γλυκά. Η Άννα κοίταζε. Θα ήθελε πολύ να είναι στη θέση της Λίνας, αλλά δεν μπορούσε. "Συνέχισε με το μουνάκι αυτής της σκλάβας. Θέλω όταν θα κάνω έρωτα μαζί της να είναι ζεστή. Θα την προθεμάνεις", είπε στην Άννα. Αυτή συνέχισε να γλείφει το μουνάκι της Άννας υπακούοντας τυφλά στον άνθρωπο που αγάπαγε, σεβόταν και στον οποίο ανήκε. Όσο πιο όμορφα μπορούσε. Η Λίνα ευχαριστιόταν, αλλα δεν κούναγε τα χέρια της. Μια φορά που το έκανε ο Αφέντης τους τη μαστίγωσε για τα καλά.

Τώρα είχε δύο σκλάβες. Η μία ομορφότερη απ'την άλλη!! Αυτό τον ευχαριστούσε. Ήταν πιο εύκολα να εκπαιδεύσει τώρα την Άννα. Αυτό ήταν σίγουρο. Αυτό του άρεσε περισσότερο.

 

Τώρα ήταν πια τρεις. Θα μπορούσε να το πει κανείς τρίο; Ίσως. Ο Αφέντης φαινομενικά δεν είχε μάτια παρά για τη Λίνα, ουσιαστικά όμως αγαπούσε παράφορα την Άννα. Μερικές φορές του πέρναγε απ'το μυαλό η σκέψη ότι και οι δύο, αυτός και η Λίνα, υπηρετούσαν ουσιαστικά την Άννα, έχοντας σε δεδομένο ότι η Άννα ευχαριστιόταν με αυτή τη μεταχείριση. Αλλά γρήγορα προσπαθούσε να διώξει αυτή την ιδέα απ'το μυαλό του. Η Άννα ήταν η σκλάβα του και η Λίνα η σκλάβα-επιστάτρια. Διέταξε τη σκλάβα να του φτιάξει καφέ και να το σερβίρει στο καθιστικό.

Μετά από λίγο η Άννα -την οποία από εδώ και πέρα θα τη λέμε σκλάβα- του έφερε τον καφέ με ένα ποτήρι νερό και δύο κουλουράκια, απ'αυτά με σουσάμι που τόσο του άρεσαν, τα έβαλε στο τραπέζι δίπλα του και χαμήλωσε τα μάτια της. Δεν τολμούσε να τον κοιτάξει γιατί ήξερε ότι δεν επιτρεπόταν. Αυτός έδειξε να ευχαριστιέται και της είπε να κάνει τις δουλειές του σπιτιού, ως συνήθως. Αμέσως μετά φώναξε τη Λίνα, την αποκάλεσε "επιστάτρια" και αυτή εμφανίστηκε αμέσως. Τη διέταξε να του φέρει ένα κολάρο.

Όταν η Λίνα του έφερε το κολάρο της έδειξε με το δαχτυλό του το πάτωμα. Αυτή κατάλαβε ότι θα πρέπει αμέσως να γονατίσει. Της φόρεσε το κολάρο και τη διέταξε να πάει να φορέσει ένα σουτιέν δερμάτινο, που είχε αφοράσει για αυτή, και ένα βρακάκι δερμάτινο που άνοιγε με κόπιτσες. Θα το έβρισκε σε μια σακούλα. "Α, φέρε μου και το μαστίγιο, αυτό με τα επτά λουριά, γρήγορα", της είπε επιτακτικά. Όταν τα έφερε η Λίνα της έκανε νόημα να γονατίσει.

"Εσύ θα είσαι η επιστάτρια. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είσαι σκλάβα, αλλά είσαι ανώτερη απ'την Άννα. Αν κάνεις κάποιο λάθος όμως θα τιμωρείσαι πιο αυστηρά απ'τη σκλάβα. Κατάλαβες;". "Μάλιστα, Κύριε", του απάντησε. "Επίσης δε θα είσαι υποχρεωμένη να χαμηλώνεις τα μάτια σου.", της έκανε νόημα να του στρέψει την πλάτη της και σηκώθηκε για να πάει δύο βήματα πιο μακριά απ'τη Λίνα. Δεν ήταν μεγαλόσωμη η Λίνα, ήταν σαν ένα μεγάλο σκυλάκι. Αυτό τον ερέθιζε περισσότερο γιατί θα μπορούσε να ήταν σκλάβα, σύμφωνα με την εμφάνισή της, ενώ ήταν σκλάβα-επιστάτρια.

Σήκωσε το μαστίγιο και με δύναμη το προσγείωσε στην πλάτη της. Κάθε φορά και πιο δυνατιά. Όταν τη μαστίγωσε 20 φορές της είπε να αρχίσει να μετράει και κάθε φορά να του λέει "ευχαριστώ". Όπως και έγινε. Άλλες 30 φορές το μαστίγιο προσγειώθηκε στην πλάτη της Λίνας. Δεν ακούστηκε ούτε ένας θόρυβος απ'τη Λίνα. Η Άννα άκουγε τα μαστιγώματα, δεν ήξερε τι ακριβώς γινόταν, αλλά δεν τολμούσε να πάει να δει γιατί δεν είχε την άδεια να το κάνει.

Ο Αφέντης διέταξε τη Λίνα να ξαπλώσει με τα στήθια προς τα πάνω σε ένα τραπεζάκι, με τα χέρια πίσω απ'το κεφάλι. Τη διέταξε να μετρήσει με τον ίδιο τρόπο μέχρι το 30 και τη μαστίγωσε στα βυζιά. "Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της τιμωρίας σου", της είπε, "φρόντισε να μην χρειαστεί να την κάνω σε εσένα", συμπλήρωσε. "Τώρα θέλω να με περιποιηθείς", της είπε.

Η Λίνα ήξερε. Του έβγαλε τα παπούτσια και το παντελόνι, κατόπιν το πουκάμισο. Μετά, χωρίς να του βγάλει το εσώρουχό του, πήρε το πουλί του και έπαιζε μαζί του, στην αρχή με τα χέρια της και μετά με το στόμα της. Δεν τον κοιτούσε, αλλά άκουγε το βογγητό του και καταλάβαινε ότι τον ευχαριστούσε. Στο τέλος το έκανε τόσο γρήγορα που ταρακουνιόταν όλη η πολυθρόνα. Με ένα μεγάλο βογγητό ο Αφέντης έχυσε στο στόμα της Λίνας η οποία φαινόταν να το απολαμβάνει. Παρόλα αυτά είχα χυθεί μερικά χύσια στα μάγουλα της Λίνας, τα οποία δεν μπορούσε να τα μαζέψει μόνη της.

"Σκλάβα έλα γρήγορα", φώναξε, και η σκλάβα του παρουσιάστηκε σχεδόν αμέσως. Είδε τη Λίνα σκυμμένη, με έντονα τα σημάδια του μαστιγώματος και το πρόσωπό της γεμάτο χύσια. "Σκούπισε τα αμέσως με τη γλώσσα σου", της είπε. "Μετά να τα δώσεις πίσω, στη γλώσσα της επιστάτριας". Η Άννα μεθοδικά έγλυψε τη Λίνα σε όλο το πρόσωπό της και μετά με τη γγλώσσα της έδινε ότι είχε μείνει στη γλώσσα της Λίνας. Αυτό τη Λίνα την κάβλωσε πάρα πολύ και πολύ γρήγορα έφτασε σε ένα σπασμό. Όταν τέλειωσε η Άννα της έδωσε ένα πεταχτό φυλί, το οποίο ο Αφέντης, ευτυχώς για τη Λίνα, δεν το είδε διότι θα την τιμαωρούσε πολύ αυστηρά. "Τώρα πήγαινε να συνεχίσεις τις δουλειές σου. Εσύ, θα μείνεις εδώ και από καιρό σε καιρό θα την επιστατείς, εντάξει;", είπε ο Αφέντης και έκανε να ανάψει τσιγάρο.

 

Η σκλάβα (η Άννα) έκανε τις δουλειές του σπιτιού. Ο Αφέντης της έκανε τις δικές του, κοίταξε κάτι χαρτιά, ετοίμασε τις υποθέσεις του για την επόμενη μέρα. Κάποια στιγμή πήγε προς την κουζίνα και είδε τη Λίνα που κοίταζε τη έκανε η σκλάβα, αλλά της είχαν ξεφύγει κάποια λάθη. Την έπιασε από το δερμάτινο σουτιέν και την τράβηξε προς το μέρος του. "Φαίνεται ότι δεν τα κατάλαβες αυτά που σου είπα", της είπε. Τη διέταξε να βγάλει το σουτιέν και να φέρει τα clips. και έτσι έγινε. Τότε διέταξε τη σκλάβα να παρατήσει ότι έκανε, να γλείψει τις δύο ρώγες της Λίνας και να βάλει εκεί τα δύο clips. Η Άννα υπάκουσε, χωρίς να τον κοιτάξει στο πρόσωπο. Όσο η Λίνα κάβλωσε με το γλύψιμο της σκλάβας στις ρώγες της, τόσο πόνεσε με τα clips που ήταν πλέον στις ρώγες της.

Έπιασε τη Λίνα απ'τα χέρια πίσω. Την οδήγησε στο δωμάτιο και εκεί έδεσε τα χέρια πίσω της. Κατόπιν τα έδεσε σε ένα κρίκο με μια αλυσίδα. Έφερε το μαστίγιο. Μαστίγψσε δυο φορές τον αέρα και σταμάτησε για να φέρει κάτι να δέσει τα μάτια της Λίνας. Τώρα με τα μάτια δεμένα, με τα χέρια τεντωμένα προς τα πίσω και δεμένα προς τα πάνω ήταν όσο πιο ευάλωτη γινόταν. Έφυγε και γύρισε σε δύο λεπτά.

Μαστίγωσε πάλι τον αέρα, μάλλον με άλλο μαστίγιο αυτή τη φορά. Αλλά μετάνιωσε και είπε στη Λίνα ότι δεν γουστάρει να την τιμωρήσει σήμερα. Για να της δείξει τό πόσο πρέπει να τιμωρηθεί θα έβαζε τη σκλάβα να την τιμωρήσει. Πράγματι η σκλάβα τους ανέλαβε την τιμωρία. Οι πρώτες ήταν αδύναμες, οπότε η βίτσα προσγειώθηκε στα χέρα της Άννας τόσο δυνατά που αυτή ούρλιαξε. Κατάλαβε ότι θα έπρεπε να τη μαστιγώνει πιο δυνατά. Έπεσε στην πλάτη της και στα πόδια της 40 φορές το μαστίγιο και μετά στα ίδια ακριβώς σημεία η βίτσα τις μισές φορές. Η Λίνα δεν ήξερε αν ο Αφέντης καθοδηγούσε τη σκλάβα ή αν το έκανε μόνη της και δεν υπήρχε τρόπος να το μάθει. Άρχισαν δάκρυα να κυλούν απ'τα μάτια της, αλλά δεν έλεγε τίποτε. Ήξερε ότι και αυτή ουσιαστικά ήταν σκλάβα. Δεν έπρεπε να διαμαρτυρηθεί καθόλου, εφόσον έφταιγε.

Έφυγε η σκλάβα, ο Αφέντης όμως έμενε εκεί χωρίς να κάνει τίποτε και, πολύ περισσότερο, χωρίς να τη λύσει. Πήγε και έκανε τις δουλειές του και την άφησε έτσι περίπου δύο ώρες. Είχε αρχίσει να μην αισθάνεται το κορμί της. Κατάλαβε ότι ανήκε ολοκληρωτικά σε αυτόν. Συνηδητοποίησε ότι δεν πρέπει να κάνει ξανά κανένα λάθος. Όταν, επιτέλους, ήρθε και την έλυσε, τότε σωριάστηκε στο πάτωμα, ανίκανη να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση. Την άφησε έτσι μέχρι το βράδυ. Το μόνο που έκανε ήταν να της βγάλει τα clips απ'τις ρώγες της.

 

Η Άννα ετοίμασε για το βράδυ. Έδωσε και στη Λίνα να φάει. Μάλιστα την τάισε γιατί δεν μπορούσε να κουνήσει τα χέρια της. Αντί για πετσέτα σκούπισε με τη γλώσσα της τα όμορφα χείλη της Λίνας. Πάνω στη στιγμή ήρθε ο Αφέντης τους. Διέταξε την Άννα να σηκώσει τη Λίνα και να της βάλει ξανά το δερμάτινο σουτιέν. Του άρεσε να τη βλέπει έτσι. Όπως του άρεσε να βλέπει την Άννα, τη σκλάβα του, να υπηρετεί την επιστάτριά της. Το πράγμα πήγαινε ρολόι. Μετά το φαΐ υπήρχε μια έκπληξη και για τις δύο.

Όταν έπεσε να κοιμηθεί ο Αφέντης, τότε η Λϊνα μπήκε στο δωμάτιο και αυτός τη διέταξε να δέσει τη σκλάβα στα πόδια του κρεβατιού με σκοινί με τέτοιο μήκος έτσι ώστε να μπορεί να φτάνει στο κρεβάτι. Τότε τη διέταξε να έρθει να ξαπλώσει δίπλα του, έτσι όπως ήταν.

Η σκλάβα πήγε να κοιμηθεί κάτω, ως συνήθως. Πήρε όμως διαταγή απ'τον Αφέντη της να έρθει να τον περιποιηθεί στο πουλί του. Αυτός της έδεσε πιο μπροστά τα χέρια της, για να κάνει πιο δύσκολη τη δουλειά της. Τα κατάφερε καλά και σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα είχε έρθει σχεδόν σε οργασμό. Τη διέταξε να κάνει το ίδιο και στη Λίνα. Όταν η Λίνα άνοιξε το δερμάτινο βρακί της η σκλάβα την έγλειψε τόσο ώστε σε λίγο η Λίνα άρχισε να βογγά. Εκεί, η διαταγή ήταν να σταματήσει.

Η επόμενη διαταγή ήταν η Λίνα να είναι εντελώς γυμνή, με το κολάρο της μόνο για να κάνει σεξ με τον Αφέντη της. Η σκλάβα έπρεπε να βλέπει από κοντά. Δεν έπρεπε να ακουμπά κανένα, παρά μόνο να βλέπει. Αυτό γέμιζε την Άννα με συναισθήματα χαράς και λύπης. Χαράς που ο Αφέντης της ευχαριστιόταν και ικανοποιόταν σεξουαλικά. Λύπης γιατί κάποια άλλη τον υπηρετούσε ενώ αυτή δεν της επιτρεπόταν να κάνει τίποτε. Ένα δάκρυ πήγε να βγει, αλλά αμέσως έμεινε εκεί στα μάτια της και στέγνωσε. Κατάλαβε το λάθος της.