Opera

Απάντηση: Opera

 

Kαταχειροκροτήθηκε ο «Ευγένιος Ονιέγκιν» στο Μέγαρο

Ενθουσίασε η πρεμιέρα της όπερας του Τσαϊκόφσκι στην «αιρετική» εκδοχή του Τσερνιάκοφ

TO BHMA - ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ 13/07/2011

Ορισμένοι εξέφρασαν αντιρρήσεις για τους «αποδομημένους» χαρακτήρες. Κάποιοι αμφισβήτησαν τον «πρωτοποριακό» χαρακτήρα της σκηνοθεσίας θεωρώντας το θέαμα «τυπικά ρωσικό». Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών που γέμισαν την Τρίτη το βράδυ την Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ενθουσιάστηκαν με την παράσταση του «Ευγένιου Ονιέγκιν» την οποία παρουσίασε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών η φημισμένη Οπερα του θεάτρου Μπαλσόι της Μόσχας.


Θερμά χειροκροτήματα και ιαχές ενθουσιασμού επιφυλάχθηκαν για το σύνολο το κουαρτέτο των πρωταγωνιστών: για τον Αουντούν Ιβερσέν στον ρόλο του Ευγένιου Ονιέγκιν, την Εκατερίνα Σερμπατσένκο ως Τατιάνα, τον Αλεξέι Ντολγκόφ ως Λένσκι, την Ολγα της Μαργκαρίτα Μαμσίροβα. Εξίσου θερμά χειροκροτήθηκαν οι υπόλοιποι ερμηνευτές, ο μαέστρος Βασίλι Σινάισκι, μουσικός διευθυντής του Μπαλσόι, αλλά και ο 41χρονος σκηνοθέτης Ντμίτρι Τσερνιακόφ ο οποίος, παρά το βαρύ διεθνές πρόγραμμά του, ήρθε στην Αθήνα για την εν λόγω παράσταση.


Ταχύτατα ανερχόμενος παγκοσμίως την τελευταία πενταετία κι έχοντας προκαλέσει πολλές συζητήσεις και αμφιλεγόμενα σχόλια, ο Τσερνιακόφ έχει χαρακτηριστεί από κάποιους «κλειστοφοβικός» σκηνοθέτης. Εν προκειμένω, όλη η δράση εκτυλίχθηκε γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι το οποίο ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύθηκε με τρόπο άκρως εντυπωσιακό: με τη συνδρομή των θαυμάσιων φωτισμών (Γκλεμπ Φιλστίνσκι), των προσεγμένων ηχητικών εφφέ, της άρτιας κίνησης των ερμηνευτών επί σκηνής και κάθε μικρής λεπτομέρειας, κατάφερε να δημιουργήσει διαφορετικές εικόνες διατηρώντας - αν όχι τονίζοντας - την ποιητικότητα του κειμένου. Χαρακτηριστική, για παράδειγμα, η γεμάτη ευαισθησία σκηνή του γράμματος με τον οποίο η νεαρή, εύθραυστη Τατιάνα εξομολογείται τον έρωτά της στον Ονιέγκιν...


Σε ο, τι αφορά τις διαφορές με τη νουβέλα του Πούσκιν, γεγονός για το οποίο η παραγωγή προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων προ πενταετίας στην Ρωσία παρόλο που αργότερα διέγραψε λαμπρή διαδρομή διεθνώς - ήταν πράγματι αναγνωρίσιμες: ο Λένσκι δεν σκοτώθηκε σε μονομαχία αλλά από αθέλητη εκπυρσοκρότηση όπλου. Οσο για τον Ονιέγκιν, στο τέλος προσπαθεί πράγματι ν΄αυτοκτονήσει αλλά ανεπιτυχώς. Η παράσταση τελειώνει με τον πρωταγωνιστή να ομολογεί τη συντριβή του από την οριστική απώλεια της Τατιάνας σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να σαρκάσει την υποκρισία της ανώτερης ρωσικής κοινωνίας της εποχής...





«Ποτέ δεν θα μπορέσω να συγχωρήσω τον εαυτό μου για το ότι τώρα, στη δύση της ζωής μου, έτυχα παρούσα στη δημόσια αποκαθήλωση του ιερού εθνικού μας θησαυρού. Επρόκειτο για πραγματική χυδαιότητα...». Ηταν Σεπτέμβριος του 2006 όταν με τις παραπάνω φράσεις έτσι όπως διατυπώθηκαν σε επιστολή προς τη διοίκηση του θεάτρου Μπαλσόι η Γκαλίνα Βισνιέφσκαγια, σύζυγος του- εν ζωή ακόμη τότε- μυθικού βιολοντσελίστα Μστισλάβ Ροστροπόβιτς και παλαι ποτέ δόξα του ρωσικού λυρικού θεάτρου, εξέφραζε την έντονη διαμαρτυρία της για το νέο ανέβασμα του «Ευγένιου Ονιέγκιν». Μια παραγωγή, την οποία θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στις 12 και 14 Ιουλίου στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών από την Οπερα Μπαλσόι .

Η εν λόγω παράσταση- σε σκηνοθεσία του 36χρονου, τότε, Ντμίτρι Τσερνιάκοφ - ερχόταν ν΄αντικαταστήσει την κλασική παραγωγή της όπερας του Τσαϊκόφσκι που χρονολογούνταν στα 1944 και στην οποία η Βισνιέφσκαγια είχε επανειλημμένως γνωρίσει ρωμαϊκού τύπου θριάμβους στη σκηνή του Μπαλσόι, στον ρόλο της Τατιάνα. Το μένος της γηραιάς υψιφώνου εναντίον του νέου ανεβάσματος ήταν τέτοιο, ώστε έφτασε στο σημείο ν΄ακυρώσει τους επικείμενους εορτασμούς των 80 της χρόνων στο Μπαλσόι σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Ωστόσο, η αντίδραση των ιθυνόντων υπήρξε εντυπωσιακή. Προκειμένου να καλυφθεί το «κενό» των προγραμματισμένων εορτασμών, προσέθεσαν δύο ακόμη παραστάσεις της νέας παραγωγής του «Ευγένιου Ονιέγκιν» τα εισιτήρια για τις οποίες εξαντλήθηκαν εν ριπή οφθαλμού...

Η αλήθεια είναι ότι η παράσταση του Τσερνιάκοφ είχε ορισμένες διαφορές με την νουβέλα του Πούσκιν στην οποία βασίζεται η όπερα του Τσαϊκόφσκι. Εν προκειμένω η όλη δράση εξελίσσεται γύρω από ένα τραπέζι όπου οι συνδαιτημόνες τρώνε και πίνουν μανιωδώς. Ο Λένσκι, επίσης, βασικός ήρωας της όπερας, δεν σκοτώνεται σε μονομαχία αλλά αυτοπυροβολείται αθέλητα. Μέσα απ΄αυτό το πρίσμα, οι «ορθόδοξοι» υποστηρικτές του έργου θεώρησαν ότι η ανάγνωση του νεαρού σκηνοθέτη δεν ήταν παρά ένα «βραχύβιο σκάνδαλο» που δεν θα απασχολούσε κανέναν για πολύ...

Τα γεγονότα, ωστόσο, έμελλαν να τους διαψεύσουν αφού τα επόμενα χρόνια η εν λόγω παραγωγή θα διέγραφε εντυπωσιακή διεθνή διαδρομή αποσπώντας πραγματικούς διθυράμβους. Από τη Γαλλία ως την Ιαπωνία κι από την Ιταλία ως την Κίνα και την Ελβετία, κοινό και κριτική την δικαίωσαν πανηγυρικά έτσι ώστε σήμερα ο 41χρονος Τσερνιάκοφ να θεωρείται ένας από τους πλέον περιζήτητους σκηνοθέτες όπερας σε παγκόσμια κλίμακα.

Ο κριτικός των Financial Times έγραψε χαρακτηριστικά πως δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η ανάγνωση του Τσερνιάκοφ ερέθισε τους ρώσους θιασώτες της παράδοσης. «Σε κάνει να ξεχνάς την ρομαντική νοσταλγία καθώς κάθε μέλος αυτής της σκληρής κοινωνίας μοιάζει τόσο κυνικό όσο ο ίδιος ο Ονιέγκιν» ανέφερε. Ο βρετανικός Τύπος υποστήριξε πως η συγκεκριμένη παραγωγή δεν προσβάλλει ουδόλως τους κλασικούς συγγραφείς, αλλά αντιθέτως αποτελεί μια δυναμική διασκευή της νουβέλας του Πούσκιν.

«Προφανώς ήταν δύσκολο για τους Ρώσους να κατανοήσουν αυτή τη διασκευή γιατί όλοι γνωρίζουν τη νουβέλα σχεδόν απέξω και η δική μας προσπάθεια ήταν να φωτίσουμε μια διαφορετική γωνία» δήλωσε από την πλευρά του ο ίδιος ο Τσερνιάκοφ.

Ο σκηνοθέτης έχει επανειλημμένως υποστηρίξει πως η όποια αρνητική κριτική δεν τον απασχόλησε ποτέ. Αυτό που τον ανησυχούσε, ήταν το αν οι ίδιοι οι συντελεστές θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τα όποια στεγανά και να επικοινωνήσουν μ΄αυτό που εκείνος τους ζητούσε. «Τελικά, δουλέψαμε σαν να επρόκειτο για μια καινούρια όπερα» κατέληγε ο σκηνοθέτης.

Στη διάρκεια της περιόδου έξαρσης στην Ρωσία, ο Τσερνιάκοφ δεν έλαβε μέρος στις αντεγκλήσεις: δεν απάντησε στην Βισνιέφσκαγια ούτε έδωσε συνεντεύξεις, αν και φυσικά του ζητήθηκαν. «Εμεινα στη γωνία γνωρίζοντας ότι έχω δίκιο. Δούλεψα πολύ επάνω στην όπερα και ό,τι έκανα δεν ήταν αυθαίρετο» σχολίαζε αργότερα. Ο ίδιος υποστήριξε πως ένιωσε ικανοποιημένος για το ότι, έστω και μέσω ενός σκανδάλου, το ενδιαφέρον στράφηκε στην όπερα.

«Σήμερα υπάρχει αδιαφορία για την Τέχνη και θα' λεγα και για τη ζωή, γενικότερα, στη Ρωσία» έλεγε συγκεκριμένα. Και προσέθετε: «Με αυτόν τον «Ονιέγκιν», το ενδιαφέρον αναζωπυρώθηκε. Εγιναν συζητήσεις στην τηλεόραση, υπήρξε δημόσιος διάλογος στις εφημερίδες. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι ταράχθηκαν τα νερά...»

Από την αρχιτεκτονική στην όπερα

Σκηνοθέτης με σημαντική καριέρα διεθνώς, πλέον, ο Τσερνιάκοφ αυτόν τον καιρό ετοιμάζεται να εγκαινιάσει - ύστερα από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις και οικονομικά σκάνδαλα- το ανακαινισμένο Μπολσόι τον προσεχή Οκτώβριο, με μια νέα παραγωγή της όπερας του ρώσου Μιχαήλ Γκλίνκα «Ρουσλάνος και Λιουντμίλα». Ωστόσο, ο «Ευγένιος Ονιέγκιν» τον έχει καθορίσει ποικιλοτρόπως.

«Δεν προέρχομαι από μουσική οικογένεια, και δεν οδηγήθηκα στην όπερα από έμφυτη μουσικότητα, από αγάπη για το τραγούδι ή από επιθυμία να γίνω ηθοποιός. Ηταν κάτι άλλο» δήλωνε πρόσφατα ο ίδιος. Ο Τσερνιάκοφ πήγε για πρώτη φορά στο Μπολσόι σε ηλικία 13 ετών, τον Μάιο του 1983, όταν η μητέρα του- υπάλληλος σε στρατιωτική υπηρεσία- κέρδισε δύο εισιτήρια για μια παράσταση του «Ευγένιου Ονιέγκιν» ως ανταμοιβή για την καλή της επίδοση.

«Οι θέσεις δεν ήταν κοντά, η μια ήταν στην πλατεία και η άλλη στον πιο ψηλό εξώστη» θυμάται ο Τσερνιάκοφ. «Εντυπωσιάστηκα τόσο, ώστε όταν γύρισα στο σπίτι άρχισα να ζωγραφίζω με μανία ό,τι είχα δει προηγουμένως στην σκηνή. Την επόμενη σεζόν, πήγαινα στο Μπολσόι όσο συχνότερα μπορούσα να εξασφαλίσω την είσοδό μου».
Παρόλ΄αυτά, η επαγγελματική του πορεία δεν ήταν καθόλου δεδομένη. Σπούδασε αρχιτεκτονική, κι όταν κατάλαβε πως ο δρόμος του ήταν η σκηνή, στράφηκε αρχικά στο θέατρο πρόζας όπου εξακολουθεί να σκηνοθετεί αν και πλέον τον έχει κερδίσει η όπερα.

«Το λυρικό θέατρο - λέει- δεν πρέπει να είναι αποστειρωμένο αλλά να «ρίχνει» γέφυρες στο κοινό. Μου φαίνεται παράξενο όταν ένας κριτικός ή ένας θεατής σχολιάζει κάποια σκηνοθεσία μου από τεχνική άποψη, αλλά όταν κάποιος έρθει και μου πει ότι η δουλειά μου σ΄ένα ορισμένο- έστω- σημείο της του θύμισε γεγονότα ή συναισθήματα της ζωής του, τότε νιώθω πραγματικά επιτυχημένος...»





Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Η Αθήνα υποδέχεται τον «Ονιέγκιν»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ

Εκτη συνεχόμενη χρονιά του Φεστιβάλ Αθηνών υπό τον Γιώργο Λούκο, και κυρίαρχο τόνο στα μουσικά δίνουν οι θετικές εκπλήξεις στην όπερα, παρ' ότι η παρουσία τους δίπλα σε μετριότητες δημιουργεί αίσθηση... σκωτσέζικου ντους.


Τρία χρόνια μετά τον ξενερωτικά συντηρητικό «Μπόρις» του Σοκούροφ, η νέα παρουσία του μοσχοβίτικου «Μεγάλου Θεάτρου» στην Αθήνα αναμενόταν ως το σημαντικότερο μουσικό γεγονός του καλοκαιριού. Η προσδοκία επιβεβαιώθηκε απόλυτα. Οι ενημερωμένοι φιλόμουσοι γνώριζαν τα καθέκαστα για τον ανατρεπτικό «Ευγένιο Ονιέγκιν» του Ντμίτρι Τσερνιακόφ εκ των προτέρων· για τους υπόλοιπους φρόντισε με το παραπάνω ο εγχώριος Τύπος. Το 2006, κατά την πρεμιέρα στη Μόσχα, η «ασεβής» προσέγγιση του τότε 36χρονου σκηνοθέτη είχε εξαγριώσει τους συντηρητικούς. Ομως την τελική, ασυζητητί θετική ετυμηγορία έδωσε το μεγάλο ρωσικό κοινό με ενθουσιώδη ανταπόκριση και αθρόα προσέλευση. Εκτοτε, οπουδήποτε ανά τον κόσμο έχει παρουσιαστεί η παραγωγή, ακολούθησαν μόνον διθυραμβικές κριτικές: Τόκιο, Παρίσι, Λονδίνο, Μιλάνο, Μαδρίτη... Προχθές ήρθε η σειρά της Αθήνας (12/7/2011). Το ενθουσιώδες, επίμονο χειροκρότημα στην κατάμεστη αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» έδειξε πως η κρίσιμη συνάντηση ανάμεσα στους Ελληνες φιλόμουσους, τη μουσική του Τσαϊκόφσκι, την ποίηση του Πούσκιν και την ευφυή, σύγχρονη σκηνοθεσία του Τσερνιακόφ συντελέστηκε γόνιμα και ανεμπόδιστα. Αποστομωτική, έμπρακτη υπενθύμιση ότι η όπερα είναι θέατρο!

Ο Ρώσος σκηνοθέτης επιδίωξε και πέτυχε μια κυνικά αποεξιδανικευτική και ταυτόχρονα σκληρά ψυχαναλυτική -τα δύο έλκονται αμοιβαία!- σκηνική αναπροσέγγιση της δράσης. Απουσίασε κάθε ηρωικό ή ιδεαλιστικό στοιχείο, ενώ κυριάρχησαν σαρκασμός, χλεύη, ήττα και, τελικά, η πίκρα του συμβιβασμού. Η δράση εκτυλίχθηκε σε μια τεράστια αίθουσα, γύρω από μεγάλα τραπέζια συνεστίασης. Καθώς η σκηνοθεσία αποτεινόταν εν πρώτοις στους σημερινούς Ρώσους, ο ιστορικός χρόνος αφέθηκε επίτηδες ασαφής, ώστε να «χωρά» οικείες, ποικιλοτρόπως νοηματοδοτούσες αναφορές σε ολόκληρη την εμπειρία ρωσικού βίου κατά το μακρύ 20ό αιώνα. Στις πρώτες δύο πράξεις σκηνικά και κουστούμια παρέπεμπαν στο Μεσοπόλεμο και τη σταλινική περίοδο, ενώ στην τρίτη «φωτογράφιζαν» το χλιδάτο περιβάλλον της νομενκλατούρας των περιόδων Χρουστσόφ ή Μπρέζνιεφ. Η δραματουργία ήταν επεξεργασμένη αριστοτεχνικά, σε μέγιστο βάθος λεπτομέρειας, έτσι ώστε στα ουκ ολίγα σημεία που η δράση απέκλινε καταφανώς από το πρωτότυπο το αποτέλεσμα να λειτουργεί πειστικά. Μαγικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο μετακινιόταν ανεπαίσθητα από τη ρεαλιστική διάσταση στην ψυχολογική, ενίοτε κατευθύνοντας τη ροή της δράσης ταυτόχρονα και στις δύο! Εκπληκτική ήταν από κάθε άποψη η κίνηση των ηθοποιών τραγουδιστών, μονωδών και χορωδών.

Η παράσταση ήταν και μουσικά αριστουργηματική. Μια δυνατή, απολύτως εύστοχη διανομή εξασφάλισε τη μέγιστη προβολή της ιδιαιτερότητας των χαρακτήρων έτσι όπως τους ανέπλασε ο Τσερνιακόφ. Τους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους απέδωσαν ακμαίοι τραγουδιστές με ωραίες, ρωμαλέες, υγιείς, σαφώς διακριτές φωνές που έδεσαν θαυμαστά σε σύνολα. Η ονειρικής μουσικότητας, σκηνικά αιθέρια Τατιάνα της υψιφώνου Εκατερίνας Σερμπατσένκο ταίριαξε γάντι με τη ζωηρή, αισθαντική Ολγκα της μεσοφώνου Μαργκαρίτας Μαμσίροβα. Ο Αλεξέι Ντολγκόφ ενσάρκωσε ένα λαμπερό, ερεθιστικά υπερκινητικό και ευερέθιστο Λένσκι, ενώ στον επώνυμο ρόλο χάρισε το μεστό λυρικό τραγούδι του ο Νορβηγός βαρύτονος Αουντουν Ιβερσεν. Στους δευτεραγωνιστικούς ρόλους αξιοποιήθηκαν τέλεια δύο ώριμες παλαίμαχες τραγουδίστριες. Σαφώς μάχιμη, η σχεδόν 70χρονη Μακβάλα Κασρασβίλι ενσάρκωσε μια συγκινητικά πραγματίστρια, ώριμη Μαντάμ Λάρινα, ενώ η Ιρίνα Ουνταλόβα τραγούδησε την τροφό της Τατιάνας. Το σύντομο αλλά βαρύνοντα ρόλο του Πρίγκιπα Γκρεμίν τραγούδησε ο βαθύφωνος Μιχαήλ Καζακόφ -ο Μπόρις του Σοκούροφ- καθηλώνοντάς μας στη μοναδική του άρια. Εκπληκτικής ακρίβειας, ηχητικά στιβαρό, δραματικά ζωντανό ήταν το τραγούδι της χορωδίας. Ενεργός φορέας της κληρονομιάς του γνωστού ρωσικού ορχηστρικού ήχου, η Ορχήστρα του Μπαλσόι υπό τον Βασίλι Σινάισκι υπήρξε ένας από τους μείζονες πρωταγωνιστές της βραδιάς.

 

 


 



Χωρίς αμφιβολία, η πιο εντυπωσιακή σκηνή λυρικού θεάτρου στον κόσμο είναι η πλωτή όπερα του Bregenz στο Αυστριακό τμήμα της λίμνης της Κωνστάνζε. Εφέτος το καλοκαίρι, στα πλαίσια του ομώνυμου φεστιβάλ, θα παρουσιαστεί το μελόδραμα Andrea Chenier του Umberto Giordano. Όπως πάντα, την παράσταση κλέβει το απίστευτο, μνημειώδες σκηνικό που ο σκηνογράφος David Fielding εμπνεύστηκε από τον διάσημο πίνακα του Νταβίντ, Ο Θάνατος του Μαρά.

 

Επτά, Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ο Ντονιτσέτι στο εργοστάσιο

ΤΗΣ ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

Στην αρχή, στη σκηνή κυριαρχεί μια ασπρόμαυρη καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Οι εικόνες παραπέμπουν σε εργοστάσιο, το τοπίο θυμίζει επαρχία, ενώ τα αντικείμενα και υλικά αντικατοπτρίζουν την εποχή του Μεσοπολέμου.


Οταν, όμως, το «Ελιξίριο του έρωτα» μπει στη ζωή των ανθρώπων ενός μικρού βασκικού χωριού, όλα μεταμορφώνονται: Οι πρωταγωνιστές οδηγούνται από την κατάθλιψη στην ευφορία, η διάθεση γίνεται χαλαρή, τα συναισθήματα αγνά, τα χρώματα πλημμυρίζουν τη σκηνή, κι εν τέλει, ο θεατής αποχωρεί από την αίθουσα με χαμόγελο.

Με αυτήν την αντίφαση «παλεύει» το τελευταίο διάστημα ο Σταμάτης Φασουλής, ο οποίος πρώτη φορά σκηνοθετεί μια όπερα του Ντονιτσέτι στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Η πρεμιέρα προγραμματίζεται για την Παρασκευή στο Θέατρο Ολύμπια (8 μ.μ.), η μουσική διεύθυνση είναι του τούρκου μαέστρου Ισίν Μετίν.

Η πλοκή του έργου (βασισμένη στο ποιητικό κείμενο του Φελίτσε Ρομάνι) αφορά στον έρωτα που αισθάνεται ο φτωχός χωρικός Νεμορίνο (Αντώνης Κορωναίος και σε δεύτερη διανομή ο Κωνσταντίνος Κληρονόμος) για την όμορφη και φιλάρεσκη Αντίνα. Πιστεύει ότι αν πιει ένα μαγικό ελιξίριο, εκείνη θα τον αγαπήσει. Την αφέλειά του εκμεταλλεύεται ο πλανόδιος αγύρτης δρ Ντουλκαμάρα (Δημήτρης Κασιούμης, Τάσος Αποστόλου), ο οποίος του πουλά αντί για ελιξίριο ένα μπουκάλι κρασί Μπορντό. Προκειμένου να το αγοράσει, ο Νεμορίνο κατατάσσεται στο στρατό για να αποκτήσει άμεσα το επιθυμητό ποσό. Οταν το μαθαίνει η Αντίνα πείθεται για τα ειλικρινή και δυνατά του αισθήματα, ομολογεί πως κι εκείνη τον αγαπά και η υπόθεση οδηγείται σε αίσιο τέλος.

Ο σκηνοθέτης επέλεξε να μεταφέρει το μελόδραμα των δύο νεαρών σε ένα εργοστάσιο του Μεσοπολέμου. «Ο ρόλος εκτός από εύκολος υπήρξε για μένα ένα είδος απωθημένου διότι είχα επιχειρήσει και μικρότερη να τον ερμηνεύσω αλλά δεν πέτυχε» λέει η Ελενα Κελεσίδου, που ερμηνεύει την Αντίνα στην πρώτη διανομή (στη δεύτερη το ρόλο κρατά η Βασιλική Καραγιάννη). «Μου αρέσει που υποδύομαι ένα κοριτσάκι, ένα γήινο χαρακτήρα, μια χωριατοπούλα τσαχπίνα και έξυπνη. Αρκετά πια με τις ντίβες, τα ολέθρια φινάλε, τις φοβερές συναισθηματικές διακυμάνσεις. Βαρέθηκα να πεθαίνω από φυματίωση, να υποφέρω μέχρι τέλους, να σκοτώνω ή να αυτοκτονώ, να πρέπει να κάνω θυσίες και απίστευτα αυστηρές δίαιτες. Επιτέλους ένας σκηνοθέτης που μου είπε: "μείνε όπως είσαι"».

Σε ό,τι αφορά το τραγουδιστικό μέρος, η όπερα ως χαρακτηριστικό δείγμα μπελκάντο δίνει «προβάδισμα» στις ερμηνείες. «Νομίζω πως ο Φασουλής διάλεξε την απλότητα και τη φυσικότητα: περπατάμε σαν κανονικοί άνθρωποι, φερόμαστε ρεαλιστικά, οι κινήσεις μας δεν έχουν τίποτα επιτηδευμένο. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος: διότι για να ξεχωρίζεις χωρίς φαντεζί σκηνικά και ευρήματα οφείλεις να τραγουδάς άψογα».

Σε μια εποχή ανασύνταξης που η οικονομική στενότητα και η απειλή της εφεδρείας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για υπερπαραγωγές, η Λυρική Σκηνή εμπιστεύεται για την πρώτη της φετινή παραγωγή έναν τυπικό εκπρόσωπο του θεάτρου. «Θα έλεγα πως αρχικά με τρόμαξε η είδηση» παραδέχεται ο νεαρός ταλαντούχος Διονύσης Σούρμπης, που ερμηνεύει τον Μπελκόρε (ένα λοχία που επίσης διεκδικεί την Αντίνα). «Τελευταία στην όπερα -σε ευρωπαϊκό επίπεδο- η ανάγκη για πρόκληση και πρωτοτυπία οδηγεί τους σκηνοθέτες σε ακρότητες χωρίς να σκέφτονται ότι το πώς στεκόμαστε στη σκηνή καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ερμηνεία μας. Ο Φασουλής, αντιθέτως, μου είπε κάτι που είχα χρόνια να ακούσω: "Αν δεν σε βολεύει αυτό, το αλλάζουμε". Εχει εξαιρετική γνώση του κειμένου και της μουσικής και γι' αυτήν την δουλειά φαίνεται πως επιμένει στην απλότητα και την ελευθερία».

Η όπερα αυτή καθιέρωσε τον Ντονιτσέτι, ο οποίος την εποχή εκείνη διαδέχτηκε τον Ροσίνι στο είδος της κωμικής όπερας, διατυπώνοντας, όμως, μια προσωπική γλώσσα πολύ διαφορετική από του συναδέλφου του. Κι αυτό διότι ο Ντονιτσέτι εισήγαγε το συναισθηματικό στοιχείο στις δημιουργίες του. Στο «Ελιξίριο», για παράδειγμα, οι δύο βασικοί χαρακτήρες ωριμάζουν δραματουργικά και μουσικά μπροστά στα μάτια των θεατών, ενώ η λύση της ιστορίας δίνεται από την εξέλιξη στην ψυχολογία τους. Δηλαδή, σε αντίθεση με την παράδοση του 18ου αιώνα οι χαρακτήρες του έργου αυτού μοιάζουν να έχουν αληθινά συναισθήματα, τα οποία μάλιστα ο συνθέτης μοιάζει να τα προσεγγίζει με ρεαλιστικό τρόπο.

* Παραστάσεις θα επαναληφθούν στις 15, 16, 21, 22, 23, 26, 30 του μηνός. Τους ρόλους ερμηνεύουν επίσης οι: Χάρης Ανδριανός, Ελπινίκη Ζερβού, Δέσποινα Σκαρλάτου. Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς. Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος.

 

Με τη σούπερ σταρ Άννα Νετρέμπκο να πρωταγωνιστεί στην «Άννα Μπολένα» του Ντονιτζέτι ξεκινούν στις 15 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής οι αναμεταδόσεις των παραστάσεων της περίφημης Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης και στην Ελλάδα.






Mε μια σημαντική, ιδιαίτερα ευχάριστη είδηση για τους Έλληνες φιλόμουσους μπαίνει το φθινόπωρο. Ο όμιλος ΑΝΤ1 εξασφάλισε για τη σεζόν 2011-12 τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του βραβευμένου προγράμματος της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης «The Met live in HD» για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το πρόγραμμα υψηλής τεχνολογίας, το οποίο δίνει την ευκαιρία σε θεατές από όλο τον κόσμο να παρακολουθήσουν ζωντανές αναμεταδόσεις επιλεγμένων παραστάσεων της περίφημης Met ταυτόχρονα με το κοινό της Νέας Υόρκης, είναι ήδη διάσημο. Ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2006 κι έφτασε να καλύπτει την περασμένη χρονιά 12 μεταδόσεις σε 46 χώρες και σε περισσότερους από 1.500 χώρους. Φέτος, λοιπόν, και το ελληνικό κοινό θα μπορέσει να παρακολουθήσει 11 φαντασμαγορικές παραστάσεις όπερας σε απευθείας μετάδοση, σε επιλεγμένες θεατρικές και κινηματογραφικές αίθουσες.

Η αξία της πρωτοβουλίας είναι μεγάλη. Καταρχάς, προσφέρει τη δυνατότητα στον ενημερωμένο φιλόμουσο αλλά και στους νέους αμύητους στην όπερα ακροατές να γνωρίσουν τον μαγικό κόσμο του λυρικού θεάτρου, σε εξαιρετικά προσιτές τιμές και άριστες συνθήκες ακρόασης.

Και οι παραγωγές της Met είναι ιδανικές για μια σωστή γνωριμία με την όπερα. Δεδομένου ότι απευθύνονται στο ευρύ, μάλλον συντηρητικό αμερικανικό κοινό, σπάνια ξαφνιάζουν –ευχάριστα ή δυσάρεστα– προτείνοντας ακραίες, «εκσυγχρονιστικές» σκηνοθεσίες. Καθώς μάλιστα γυρίζονται με κινηματογραφική ή τηλεοπτική λογική, ο θεατής μπορεί να εστιάσει σε σκηνοθετικές λεπτομέρειες ή ερμηνευτικές αποχρώσεις τις οποίες χάνει σε μια χαώδη αίθουσα λυρικού θεάτρου.

Τέλος, το κύρος και η οικονομική ευρωστία της Met της επιτρέπουν να μετακαλεί σημαντικούς σκηνοθέτες και αρχιμουσικούς, κυρίως όμως την αφρόκρεμα των τραγουδιστών σε παγκόσμια κλίμακα: τι τύχη να απολαμβάνει κάποιος τους Ντομίνγκο, Φλέμινγκ, Αλάνια, Γκεόργκιου, Κάουφμαν, Ντεσέ, Νετρέμπκο, Μπετσάλα, Τέρφελ, Μάιερ, Ντι Ντονάτο μόλις σε μία χρονιά…

Το φετινό πρόγραμμα μεταδόσεων καλύπτει όλα τα γούστα: βασικό ρεπερτόριο («Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ, «Τραβιάτα» και «Ερνάνης» του Βέρντι), «Ζίγκφριντ» και «Λυκόφως των θεών» από το συναρπαστικό βαγκνερικό «Δαχτυλίδι» του Καναδού σκηνοθέτη Ρομπέρ Λεπάζ, γαλλική όπερα («Φάουστ» του Γκουνό και «Μανόν» του Μασνέ), έργα μπαρόκ («Ροντελίντα» του Χέντελ κι ένα pasticcio πάνω στο «Μαγεμένο νησί», υπό τη διεύθυνση του Κρίστι), αλλά και η φημισμένη «Σατιαγκράχα» του μινιμαλιστή Φίλιπ Γκλας.

Ξεκίνημα στις 15/10 στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, με τη σούπερ σταρ Άννα Νετρέμπκο να πρωταγωνιστεί στην «Άννα Μπολένα» του Ντονιτζέτι.

Από τον Ευτύχη Δ. Χωριατάκη - Aθηνόραμα

 

O Γιόνας Κάουφμαν επιστρέφει στο Μέγαρο



Ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της όπερας, ο Γιόνας Κάουφμαν επιστρέφει στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για ένα μοναδικό γκαλά.
Ο σπουδαίος γερμανός τενόρος επιστρέφει στο Μέγαρο για να προσφέρει ένα μοναδικό γκαλά όπερας, μια ευκαιρία για το μουσικόφιλο κοινό να απολαύσει την εξαιρετική τεχνική και την υπέροχη εκφραστικότητα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου (ώρα 20:30) στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης.


Όσο για το πρόγραμμά του Κάουφμαν, όπως δηλώνει ο ίδιος, "η πρόκληση ήταν να διαλέξω άριες που να ταιριάζουν μεταξύ τους αλλά να μην έχουν το ίδιο μουσικό ύφος και διάθεση".

Το οπερατικό τοπίο συνθέτουν, λοιπόν, οι μελωδίες των Πονκιέλλι, Τσιλέα, Μασκάνι, Τζορντάνο, Τζαντονάι και Λεονκαβάλλο, ένα τοπίο που διανθίζεται επίσης από κάποιες πινελιές ιταλικού και γερμανικού Ρομαντισμού, αφού θα ακουστούν ορχηστρικά και φωνητικά μέρη από έργα των Βέρντι και Βάγκνερ. Τον Γιόνας Κάουφμαν θα πλαισιώσει η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον διακεκριμένο Γερμανό αρχιμουσικό Γιόχεν Ρίντερ, που έχει συμπράξει επανειλημμένως με τον Κάουφμαν και έχει διευθύνει ουκ ολίγα έργα του λυρικού και συμφωνικού ρεπερτορίου σε γνωστά ευρωπαϊκά θέατρα και αίθουσες.

"Δεν είχα καν ονειρευτεί ότι θα γινόμουν τραγουδιστής της όπερας", εξομολογήθηκε ο Γιόνας Κάουφμαν πριν μερικά χρόνια. Και σίγουρα δε θα φανταζόταν ότι, μια μέρα, ο διεθνής τύπος θα έγραφε διθυράμβους για το εύρος του ρεπερτορίου του, την υποκριτική του δεινότητα, την προσαρμοστικότητά του σε ποικίλα στιλ μουσικής, τη στιβαρή τεχνική του, το σκούρο ηχόχρωμα της φωνής του και την αισθησιακή σκηνική του παρουσία.

Γεννήθηκε στο Μόναχο πριν 42 χρόνια, σε μια οικογένεια "όπου όλοι άκουγαν όπερες και συμφωνίες", όπως λέει ο ίδιος. Σπούδασε μουσική στη γενέτειρά του, όπου μελέτησε δίπλα στους Τζέιμς Κινγκ, Χανς Χόττερ και Γιόζεφ Μέττερνιχ. Αργότερα παρακολούθησε σεμινάρια τελειοποίησης με τον Μάικλ Ρόουντς. Έκανε το ντεμπούτο του στο Κρατικό Θέατρο του Ζάαρμπρυκεν το 1994, ενώ σύντομα ακολούθησαν συνεργασίες με μεγαλύτερα γερμανικά θέατρα (Στουτγκάρδη, Αμβούργο) και σημαντικές μετακλήσεις στο εξωτερικό: Λυρική Όπερα του Σικάγο, Όπερα των Παρισίων, Σκάλα του Μιλάνου, Βασιλικό Θέατρο Λα Μονναί των Βρυξελλών, Κρατική Όπερα της Βιέννης, Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, κ.ά.

Ιδιαίτερα καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του υπήρξε η στενή συνεργασία του (άρχισε το 2001) με την Όπερα της Ζυρίχης όπου εμφανίστηκε σε πολλές νέες παραγωγές, μεταξύ των οποίων "Η στέψη της Ποππαίας", ο "Ιδομενέας", "Η μεγαλοψυχία του Τίτο", η "Κάρμεν", η "Τόσκα", ο "Μαγικός Αυλός", "Η αρπαγή από το σεράι", ο "Ριγκολέττο". Το 2006 έκανε το ντεμπούτο του στο απαιτητικό βαγκνερικό ρεπερτόριο με τον "Πάρσιφαλ", ενώ ένα χρόνο μετά αναμετρήθηκε μουσικά και με τους "Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης".

Σημαντικός σταθμός για την καριέρα του ήταν η συνεργασία του με το Κόβεντ Γκάρντεν, όπου τραγούδησε με μεγάλη επιτυχία τον πρώτο του Δον Χοσέ ("Κάρμεν") υπό τη διεύθυνση του διάσημου μαέστρου Αντόνιο Παππάνο. Επιπλέον, το βρετανικό κοινό αλλά και οι κριτικοί τού επεφύλαξαν θερμή υποδοχή για τις ερμηνείες του –πάντα στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου– ως Ρουτζέρο στην "Ρόντινε" του Πουτσίνι δίπλα στην Άντζελα Γκεοργκίου και ως Αλφρέντο στην "Τραβιάτα" με Βιολέττα την Άννα Νετρέμπκο. Από τις πρόσφατες επιτυχίες του ξεχωρίζει ακόμη η "Μανόν" του Μασνέ, στο Λυρικό Θέατρο του Σικάγο, όπου τραγούδησε για πρώτη φορά τον ρόλο του Ντε Γκριέ δίπλα στην εξαιρετική Γαλλίδα κολορατούρα Ναταλί Ντεσσαί.

Τα τελευταία δύο χρόνια, ο Γιόνας Κάουφμαν έχει αποσπάσει πλήθος εγκωμιαστικών σχολίων για την ερμηνεία του στον "Λόενγκριν", στο περίφημο Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ (2010) καθώς και στον "Βέρθερο", στην Όπερα του Παρισιού την ίδια χρονιά, ενώ στο μεταξύ προσέθεσε στο ρεπερτόριο του νέους ρόλους όπως αυτοί του Ροντόλφο στους "Μποέμ", του Ιταλού Τενόρου στον "Ιππότη με το ρόδο", του Φιντέλιο στην ομώνυμη όπερα του Μπετόβεν, του Μαουρίτσιο στην "Αντριάνα Λεκουβρέρ" κ.ά. Έχει ακόμη διακριθεί για τις ερμηνευτικές του επιδόσεις σε δύο σπάνιες όπερες γερμανόφωνων συνθετών: στα "Παιδιά του βασιλιά" του Χούμπερντινκ, καθώς και στον "Ρινάλντο" του Μπραμς.

Το... υπερπλήρες πρόγραμμά του περιλαμβάνει, για την περίοδο 2011-12, μετακλήσεις στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ("Φάουστ" και "Βαλκυρίες"), στο Κόβεντ Γκάρντεν (ντεμπούτο ως Αινείας στους "Τρώες" του Μπερλιόζ), στην Κρατική Όπερα του Μονάχου ("Ντον Κάρλο"), στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ (επίσης πρώτη εμφάνιση ως Βάκχος στην "Αριάδνη στη Νάξο"), καθώς και περιοδείες, κοντσέρτα και ρεσιτάλ σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Ο διάσημος Γερμανός τενόρος έχει συμπράξει με προβεβλημένους μαέστρους της εποχής μας όπως οι : Παππάνο, Τήλεμαν, Μπίτσκοφ, Μπάρενμποϊμ, Γκέργκιεφ, Ντυνταμέλ, Ρατλ, Γκάτι, Λιβάιν, Αρνονκούρ, Ρίλινγκ, Γιάνσονς, Αμπάντο, Γκάρντινερ και άλλοι. Έχει πραγματοποιήσει κοινές εμφανίσεις με παγκοσμίου φήμης συναδέλφους του όπως ο Ρώσος βαρύτονος Ντμίτρι Χβοροστόφσκι, η Ρουμάνα σοπράνο Άντζελα Γκεοργκίου, ο Ουαλός μπασοβαρύτονος Μπρυν Τέρφελ, ο Ουρουγουανός μπασοβαρύτονος Έρβιν Σροτ κ.ά. Το πρώτο σόλο δισκογραφικό του άλμπουμ με τίτλο Romantic Arias, το οποίο κυκλοφόρησε το 2008 και μπήκε αμέσως στους καταλόγους των ευπώλητων διεθνώς, διαδέχθηκαν τρεις ακόμη ηχογραφήσεις και αρκετές οπτικοακουστικές παραγωγές (DVD) που σημείωσαν και αυτές μεγάλη εμπορική επιτυχία.


INFO:
Πότε: Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, 20:30
Που: Μέγαρο Μουσικής, Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης


e-go.gr

 

TO BHMA - Ισμα Μ. Τουλάτου

Βρετανία: Αντιδράσεις για την όπερα που... «υμνεί την τρομοκρατία!»

«Ο Θάνατος του Κλινγκχόφερ» του Τζον Ανταμς στην Εθνική Οπερα της Αγγλίας


Η αντίστροφη μέτρηση για την πρεμιέρα της 25ης Φεβρουαρίου έχει ήδη αρχίσει, οι αντιδράσεις ωστόσο για τη νέα παραγωγή του Τζον Ανταμς «Ο Θάνατος του Κλινγκχόφερ» στην Εθνική Οπερα της Αγγλίας ολοένα εντείνονται.

Το έργο, ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα των τελευταίων δύο δεκαετιών, είναι βασισμένο στη δολοφονία του Λεόν Κλινγκχόφερ, ενός ανάπηρου εβραίου τουρίστα από παλαιστίνιους στρατιώτες στη διάρκεια της πειρατείας που εκδηλώθηκε στο ιταλικό κρουαζιερόπλοιο Ακίλε Λάουρο το 1985. Εβραϊκές οργανώσεις κατηγορούν το λονδρέζικο θέατρο ότι «δίνει φωνή στην τρομοκρατία» και απειλούν με κλιμάκωση των διαμαρτυριών ενόψει της πρεμιέρας της παραγωγής για την οποία, οι ίδιοι οι διοργανωτές δηλώνουν ότι «θα σοκάρει».


Ο Κλινγκχόφερ, ένας 69χρονος αμερικανο-εβραίος, γιόρταζε την επέτειο του γάμου του τον Οκτώβριο του 1985 στο Ακίλε Λάουρο όταν πυροβολήθηκε δύο φορές και πετάχτηκε στη θάλασσα με το αναπηρικό του αμαξίδιο στη διάρκεια της πειρατείας η οποία εκδηλώθηκε στο κρουαζιερόπλοιο από μέλη του Παλαιστινιακού Απελευθερωτικού Μετώπου.

«Κανείς δεν αμφισβητεί ότι επρόκειτο για μια από τις πιο άγριες τρομοκρατικές επιθέσεις, ούτε φυσικά η παράσταση, αλλά συχνά ο σκοπός της τέχνης είναι να σοκάρει και να προκαλεί το κοινό. Η ιστορία αντιμετωπίζεται με ευαισθησία και σκιαγραφεί και τις δύο πλευρές της σύγκρουσης» δηλώνει, από την πλευρά του, στην εφημερίδα «The Telegraph» ο Τζον Μπέρι, καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Οπερας της Αγγλίας, ο οποίος υπερασπίστηκε την παραγωγή.

Η εν λόγω όπερα του Αμερικανού Ανταμς σε λιμπρέτο της Αλις Γκούντμαν, πρωτοπαρουσιάστηκε στις Βρυξέλλες το 1991 και προκάλεσε εξαρχής αντιδράσεις καθώς αρκετοί καταλόγισαν στους δημιουργούς ότι επιδεικνύουν συμπάθεια στην τρομοκρατία.

Ως επακόλουθο των διαμαρτυριών αυτών οι επικείμενες, τότε, παραγωγές στο Γκλάιντμπερν και το Λος Αντζελες ματαιώθηκαν ενώ το ανέβασμα στο Σαν Φρανσίσκο το 1992 προκάλεσε επίσης έντονες διαμαρτυρίες. Εκτοτε, η όπερα παρέμεινε εν πολλοίς στο περιθώριο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επικείμενη παραγωγή της Εθνικής Οπερας της Αγγλίας είναι η πρώτη η οποία παρουσιάζει τη δολοφονία του πρωταγωνιστή επί σκηνής.

 

Στιγμιότυπα από την «Ανοδο και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι» των Μπρεχτ-Βάιλ .

Θερμό χειροκρότημα και ενθουσιασμός στην πρεμιέρα του «Μαχαγκόνι»

Κατάμεστη η Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

TO BHMA 14/03/2012 - Ισμα Μ. Τουλάτου


Είναι αυτό καθεαυτό το έργο και ο εξαιρετικά επίκαιρος χαρακτήρας του; Είναι η αγάπη των Ελλήνων για τον Κουρτ Βάιλ; Είναι,τέλος, το γεγονός πως η εν λόγω παραγωγή έφερε τη «σφραγίδα» του διάσημου θεάτρου Ρεάλ της Μαδρίτης;

Οποια κι αν είναι η απάντηση, το αθηναϊκό κοινό αγκάλιασε με ιδιαίτερη θέρμη την όπερα «Ανοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι» που έκανε πρεμιέρα την Τρίτη το βράδυ (στις 13/3) στην κατάμεστη Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Επρόκειτο για ένα θέαμα με όλα τα χαρακτηριστικά της μεγάλης παραγωγής και χειροκροτήθηκε ζωηρά: η σκηνοθεσία είχε την υπογραφή της ανατρεπτικής καταλανικής ομάδας La Fura dels Baus, γνωστής και στη χώρα μας από προηγούμενες εμφανίσεις της, επί σκηνής εμφανίστηκε μια πολυπληθής διεθνής διανομή ενώ συμμετείχε επίσης η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα και Χορωδία της ΕΡΤ υπό την διεύθυνση του Νίκου Τσούχλου. Παρών στην πρεμιέρα, ήταν, μεταξύ άλλων, και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Ρεάλ της Μαδρίτης - σε συνεργασία με το οποίο ανέβηκε η παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών- Ζεράρ Μορτιέ που μάλιστα, πριν από την έναρξη του «Μαχαγκόνι» , έδωσε σχετική διάλεξη στο Μέγαρο.

Οι δύο επόμενες παραστάσεις της όπερας «Ανοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι» θα δοθούν στις 15 και 17/3, στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη (στις 20.00) Γνωστοί για τον καλλιτεχνικό «ακτιβισμό» τους οι La Fura dels Baus βάσισαν την κεντρική ιδέα της σκηνοθεσίας τους στο ότι «ο καθένας μας συγκεντρώνει επτά τόνους σκουπίδια τον χρόνο». Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, η αυλαία άνοιξε αποκαλύπτοντας τεράστιους όγκους σκουπιδιών απ΄όπου ξεπηδούν οι πρώτες ανθρώπινες φιγούρες. Από τον σωρό αυτό των σκουπιδιών, δημιουργείται η πόλη Μαχαγκόνι με την ασχήμια να καλύπτεται με πράσινη τσόχα και τους εγκληματίες να γίνονται προστάτες του νόμου. Απληστία, διαφθορά, αχρειότητα, εκμετάλλευση, δίψα για εξουσία, βία, φθηνό ποτό και άφθονο σεξ σε μια άκρως καταναλωτική κοινωνία, όπου το μεγαλύτερο έγκλημα είναι να μην έχεις λεφτά...Τα εντυπωσιακά σκηνικά του Αλφονς Φλόρες έδωσαν ιδιαίτερο τόνο στην παράσταση δημιουργώντας πραγματικά δυνατές εικόνες.

Γραμμένο το 1929, το εν λόγω έργο των Μπρεχτ-Βάιλ είναι εμπνευσμένο από τα τρωτά σημεία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης η οποία σε λίγα χρόνια επρόκειτο να σωριαστεί σε ερείπια δίνοντας τη θέση της στον ζόφο του ναζισμού. Σε κείμενό του το οποίο περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα της παράστασης, ο Ζεράρ Μορτιέ αποδίδει την επιτυχία του «Μαχαγκόνι» στο Ρεάλ και στο γεγονός «ότι εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή, την ώρα που η Ευρώπη υφίσταται τις συνέπειες μιας χωρίς όρια πίστης στον καταναλωτισμό και τον αντικοινωνικό καπιταλισμό»

«Ας δώσουμε τον λόγο στους καλλιτέχνες και τους στοχαστές, με την πίστη πως μπορούν να γίνουν οι προφήτες μιας νέας παγκόσμιας τάξης» αναφέρει σε άλλο σημείο του κειμένου του ο πολυσυζητημένος διεθνώς βέλγος ιμπρεσάριος.

 

Απάντηση: Opera

[ame="http://[/ame]

Τόσο εκφραστική, τόσο λυρική. Η φωνή της μια μαγεία.

 

Συμβαίνει και εις την Όπερα, όχι μόνο στον στίβο…

 



Ενα τατουάζ με σβάστικα, σημείο τριβής

ΟΠΕΡΑ.

Σκάνδαλο και μία απόλυση προκάλεσε στην Οπερα του Μπαϊρόιτ το τατουάζ ενός λυρικού τραγουδιστή, ο οποίος είχε «διακοσμήσει» το σώμα του με μια σβάστικα. Το ζήτημα πήρε διαστάσεις επειδή δεν πρόκειται για έναν απλό τραγουδιστή, αλλά για τον πρωταγωνιστή της νέας παραγωγής του «Ιπτάμενου Ολλανδού» του Ρίχαρντ Βάγκνερ.

Ο Ρώσος λυρικός τραγουδιστής Γιεβγκένι Νικίτιν επρόκειτο να εμφανιστεί χθες το βράδυ ως «Ιπτάμενος Ολλανδός» στο περίφημο φεστιβάλ, το οποίο παρουσιάζει αποκλειστικά έργα του Βάγκνερ. Ομως το γερμανικό -κρατικό- τηλεοπτικό δίκτυο ZDF παρουσίασε φωτογραφίες του Νικίτιν, στις οποίες ολοφάνερα φαινόταν η σβάστικα «χτυπημένη» ως τατουάζ στο σώμα του. Ο σάλος που προκλήθηκε ήταν μεγάλος, καθώς στη Γερμανία υπάρχει μεγάλη ευαισθησία γύρω από το ζήτημα - εθνική πληγή του ναζισμού.

Ο Νικίτιν δέχτηκε να παραιτηθεί από την παραγωγή, όταν οι οργανωτές του φεστιβάλ απαίτησαν εξηγήσεις, με δεδομένη τη σχέση «συμπάθειας» των ναζί με τη μουσική του Βάγκνερ, την παλαιότερη στήριξη του ίδιου του Χίτλερ στο φεστιβάλ, τις αντισημιτικές θέσεις του κλασικού συνθέτη και την υποστήριξη του Χίτλερ από τη νύφη του Βάγκνερ, Γουίνιφρεντ, η οποία ήταν επικεφαλής του φεστιβάλ την εποχή του ναζισμού.

«Δεν γνώριζα την έκταση της ενόχλησης και της προσβολής που θα προκαλούσαν αυτά τα σύμβολα, ειδικά στο Μπαϊρόιτ, με δεδομένη την ιστορία του φεστιβάλ», δήλωσε ο 38χρονος Νικίτιν. «Είχα κάνει τα τατουάζ σε νεαρή ηλικία. Ηταν κάτι που τότε ήταν απλώς μέρος της αντεργκράουντ κουλτούρας. Ηταν ένα μεγάλο λάθος και τώρα εύχομαι να μην τα είχα κάνει ποτέ».


kathimerini.gr | Ενα τατουάζ με σβάστικα, σημείο τριβής

 

Απάντηση: Opera

[ame="http://[/ame]

 

 
Madame Butterfly (1898) Giacomo Puccini
το λιμπρετο της όπερας έγραψαν οι Luigi Illica και Giuseppe Giacosa
H όπερα αφηγείται την τραγική πορεία προς την αυτοκτονία με χαρακίρι,μιας Γιαπωνέζας έφηβης Γκέισας (Butterfly),εξαιτίας της εγκατάλειψης του Αμερικάνου αξιωματικού συζύγου της,ο οποίος μετα απο 3 χρόνια απουσίας επιστρέφει και ζητά το παιδί που απέκτησαν εκείνη την πρώτη και μοναδική βραδιά του γάμου τους..
το "Vogliatemi bene",περιγράφει εκείνη την μοναδική νύχτα του ζευγαριού,ολοκληρώνει την πρώτη πραξη της όπερας
και το περίφημο ερωτικό ντουέτο "Bimba, Bimba, non piangere"..



Butterfly [slowly drawing nearer to Pinkerton] [tenderly, almost beseechingly]
Vogliatemi bene,
un bene piccolino,
un bene da bambino
quale a me si conviene,
vogliatemi bene.
Noi siamo gente avvezza
alle piccole cose
umili e silenziose,
ad una tenerezza
sfiorante e pur profonda
come il ciel, come l'onda
del mare.

Pinkerton
Dammi ch'io baci le tue mani care.
[bursts out very tenderly]
Mia Butterfly! come t'han ben nomata
tenue farfalla...
[at these words Butterfly's face clouds over and she withdraws her hands]

Butterfly
Dicon ch'oltre mare
se cade in man dell'uom,
[with an expression of fear]
ogni farfarla
da uno spillo è trafitta
[with anguish] ed in tavola infitta!..

Pinkerton [taking her hands again gently, and smiling]
Un po' di vero c'è.
E tu lo sai perchè?
Perchè non fugga più.
[with ardour and embracing her affectionately]
Io t'ho ghermita...
Ti serro palpitante.
Sei mia.

Butterfly [throwing herself into his arms]
Sì, per la vita.

Pinkerton
Vieni, vieni...
[Butterfly draws back, as though ashamed of having been too bold]
Via dall'anima in pena
l'angoscia paurosa.
[points to the starlit sky]
È notte serena!
Guarda: dorme ogni cosa!

Butterfly [looking at the sky, enraptured]
Ah! Dolce notte!..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Butterfly[slowly drawing nearer to Pinkerton][tenderly, almost beseechingly]
Ah, love me a little,
oh, just a very little,
As you would love a baby
'Tis all that I ask for.
Ah, love me a little
I come of a people
accustomed to little;
Grateful for love that's silent;
Light as a blossom
And yet everlasting
As the sky, as the fathomless ocean.

Pinkerton
Give me your darling hands that I may kiss them
[bursts out very tenderly]
My Butterfly! aptly your name was chosen,
Gossamer creation...
[at these words Butterfly's face clouds over and she withdraws her hands]

Butterfly
They say that in your country
If a butterfly
[with an expression of fear]
is caught by man,
He'll pierce its heart with a needle,
[with anguish] And then leave it to perish!

Pinkerton [taking her hands again gently, and smiling]
Some truth there is in that,
And can you tell me why?
That you may not escape.
[with ardour and embracing her affectionately]
See, I have caught you...
I hold you as you flutter.
Be mine.

Butterfly [throwing herself into his arms]
Yes, yours forever.

Pinkerton
Come, then, come then...
[Butterfly draws back, as though ashamed of having been too bold]
Love, what fear holds you trembling.
Have done with all misgivings.
[points to the starlit sky]
The night doth enfold us!
See the world lies sleeping!

Butterfly [looking at the sky, enraptured]
Ah! Night of rapture!
...