To be or not to be

"Μου είχες πει ότι ο έρωτας είναι θέμα σάρκας και μόνο. Μικρούλα μου, έτσι και σου εκμυστηρευόταν ένας άντρας ότι θέλει τη σάρκα σου και μόνο, θα το 'βαζες στα πόδια. Και θα καταλάβαινες πόσο φριχτή είναι η αίσθηση της μοναξιάς."

"Τί κουραστική που είναι η πίστη, όταν δεν πηγάζει από πραγματικό πάθος."

"Στο χτεσινό ραντεβού μόνο δύο φορές τόλμησα να αγγίξω τα οπίσθια της Ντ."


Αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Γιόζεφ
Μίλαν Κούντερα, Η Άγνοια

 

«Η λογοτεχνία, ακόμη κι αν ο συγγραφέας δεν το συνειδητοποιεί, δεν είναι αναγκαστικά μια πολιτική πράξη, αλλά μια πράξη μη υποταγής απέναντι στη ζωή και την Ιστορία. Αν επινοούμε κόσμους, σημαίνει πως ο κόσμος έτσι όπως είναι δεν μας αρκεί. Υπάρχει κάτι επαναστατικό στη μυθοπλασία: προκαλεί επιθυμίες, ορέξεις για πράγματα που δεν τα έχουμε στον πραγματικό κόσμο. Οταν ολοκληρώνουμε την εμπειρία της ανάγνωσης ενός μεγάλου βιβλίου, είμαστε ευαισθητοποιημένοι απέναντι σε όλες τις ατέλειες και μετριότητες του πραγματικού κόσμου.
Το μυθιστόρημα είναι η πηγή κάθε κριτικής απέναντι στον κόσμο και στην κοινωνία. Διαφορετικά, γιατί τάχα όλα τα δικτατορικά καθεστώτα στήνουν συστήματα με σκοπό τη λογοκρισία της λογοτεχνίας; Επειδή δεν την εμπιστεύονται. Και έχουν δίκιο. Χωρίς τα καλά βιβλία που έχω διαβάσει, θα είχα μια πολύ πιο περιορισμένη θεώρηση του κόσμου».

Μάριο Βάργκας Λιόσα

 

Απάντηση: Re: To be or not to be

ετσι όπως -σωστά - τα λέει ο Λιόσα αυτοαναιρείται.Η αμφισβήτηση του κόσμου όπως είναι και η επινόηση-πρόταση ενος άλλου ειναι πάντα κατ' ουσίαν μιά πολιτική πράξη

 

"Η υποκειμενικότητα γεννιέται από την αμφισβήτηση αυτού που υπάρχει και την υπαρκτή ανάγκη αυτού που δεν υπάρχει ακόμα. Μόνον οι ανόητοι μπορούν να την περιγελούν, κρύβοντας τον δικό τους αθεράπευτο συντηρητισμό."

Σάββας Μιχαήλ, Μορφές Περιπλάνησης

 

Απάντηση: To be or not to be

 

Δύο αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία της Αγαθής Δημητρούκα: Πουλάμε τη ζωή χρεώνουμε τον θάνατο.


Στις αρχές του ΄80, ο Γκάτσος και η παρέα του αλλάζουν στέκι και μεταφέρονται από τον «Φλόκα» της Πανεπιστημίου ένα τετράγωνο παραδίπλα, στο εστιατόριο «GΒ Corner» του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία». Ο ποιητής διαλέγει και πάλι ένα μόνιμο τραπέζι που του επέτρεπε να ελέγχει τις εισόδους και ολόκληρο τον χώρο. Από εκεί περνούσαν όσοι φίλοι και συνεργάτες ήθελαν να τον συναντήσουν αλλά κάποιες θέσεις ήταν κρατημένες: αριστερά του για την Αγαθή και απέναντί του για τον Χατζιδάκι με τον οποίο έτρωγε τακτικά τις Κυριακές. Εκεί μιλούσαν για τα σχέδιά τους αλλά πάνω απ΄ όλα απολάμβαναν την τέχνη της συζήτησης «καλλιεργώντας τις αισθήσεις τους στις ηδονές του πνεύματος», χωρίς ποτέ να προβάλλουν ούτε τις επιτυχίες τους ούτε τις υψηλές γνωριμίες τους. Και φυσικά, αντάλλασσαν πειράγματα.

«Κι εσύ πού ήσουνα; Γιατί άργησες;» ρωτούσε ο Γκάτσος τον Χατζιδάκι.

«Με είχε καλέσει ο πρόεδρος» απαντούσε ο Χατζιδάκις, προφέροντας την τελευταία λέξη χαμηλόφωνα, σαν μυστικό.

Κι ο Γκάτσος άρχιζε το πείραγμα.

«Ποιος σε είχε καλέσει;».

«Ο πρόεδρος» απαντούσε ο Χατζιδάκις, ελάχιστα πιο δυνατά.

Κι ο Γκάτσος πάλι: «Δεν άκουσα, ποιος είπες;».

«Ο πρόεδρος!» επαναλάμβανε ο Χατζιδάκις ελαφρώς πιο δυνατά και κοιτάζοντας μην τυχόν τον άκουσε κανείς άλλος.

«Α, ο πρόεδρος!» έλεγε τότε ο Γκάτσος, δυνατά σαν τον κουφό που επιτέλους άκουσε.

«Σιγά! Μη φωνάζεις έτσι» του ζητούσε ο Χατζιδάκις. Κι ο Γκάτσος που δεν είχε τον θεό του, συνέχιζε:

«Ποιος πρόεδρος;».

«Ο Καραμανλής!» απαντούσε ο Χατζιδάκις, πάλι χαμηλόφωνα και εμπιστευτικά.

«Μίλα παιδί μου, να σ΄ ακούσουμε: Ποιος πρόεδρος;».

«Ο Καραμανλής!» επαναλάμβανε ο Χατζιδάκις ελαφρώς πιο δυνατά και κοιτάζοντας πάλι μην τυχόν τον άκουσε και κάποιος άλλος αλλά ποιος να τον ακούσει; Τις Κυριακές τέτοια ώρα, οι θαμώνες ήταν ελάχιστοι κι έπιαναν την άλλη άκρη του εστιατορίου. Κι ο Γκάτσος δήθεν με αγανάκτηση: «Πες το, βρε παιδί μου, τόση ώρα: ο Καραμανλής! Τι φοβάσαι να το πεις; Πες το δυνατά να σ΄ ακούσουμε: Με είχε καλέσει ο Καραμανλής! Κακό είναι;».

Ο Χατζιδάκις έφριττε, εγώ σπαρταρούσα από τα γέλια, κι όταν ερχόταν ο σερβιτόρος για την καινούργια παραγγελία, ο Χατζιδάκις έλεγε ότι είχε φάει κι ότι ήθελε μόνον έναν καφέ, ενώ ο Γκάτσος έβρισκε την ευκαιρία να το τραβήξει κι άλλο: «Τι καφέ θέλεις Μάνο;».

«Εναν εσπρέσο!».

Κι ο Γκάτσος προς τον σερβιτόρο: «Θα θελήσει κι άλλον αργότερα:

σήμερα έφαγε με τον πρόεδρο!».

Η στιχομυθία έκλεινε με τον Χατζιδάκι να λέει στον Γκάτσο μόλις ο σερβιτόρος έφευγε: «Μα δεν υποφέρεσαι πια!».


Στα τέλη του ΄70, ο Δήμος Μούτσης επισκέπτεται τον Γκάτσο στη μονοκατοικία του της Σπετσών για ένα ρεφρέν. Η Δημητρούκα θυμάται τη μεταξύ τους στιχομυθία και πώς ο Γκάτσος, με την αθυροστομία του, δούλεψε ψιλό γαζί τον στενό του συνεργάτη που έζησε ένα μαρτύριο.

Γκάτσος: «Για παίξε μου τη μελωδία να δω πώς πάει... Κατάλαβα! Για δοκίμασε τον στίχο: “Κράτα ανοιχτή την πόρτα σου”...».

Μούτσης: «Κράτα ανοιχτή την πόρτα σου»... Ωραία!

Γκάτσος: «Κράτα ανοιχτή την πόρτα σου... σε λίγο θα νυχτώσει...».

Μούτσης: «Μπράβο κύριε Γκάτσο! Παρακάτω;».

Γκάτσος: «Παρακάτω... “και θα ΄ρθω τα μεσάνυχτα...” ».

Μούτσης: «Μπράβο, αυτό είναι! Αλλον έναν στίχο ακόμα...».

Γκάτσος: «Αλλον έναν στίχο... Το θέλεις ατμοσφαιρικό, αισθηματικό, ερωτικό, έτσι δεν είναι;».

Μούτσης: «Ναι, κύριε Γκάτσο!».

Γκάτσος (Σαν να σκέφτεται): «Λοιπόν, “Κράτα ανοιχτή την πόρτα σου... σε λίγο θα νυχτώσει... και θα ΄ρθω τα μεσάνυχτα... (αποφασιστικά) με μια ψωλάρα τόση! ».

Μούτσης (αφήνοντας την κιθάρα, σοκαρισμένος): «Κύριε Γκάτσο, δεν είστε σοβαρός!».

Γκάτσος (αγέλαστος, επίμονος και σοβαροφανής): «Γιατί, παιδί μου; Ατμοσφαιρικό δεν το ΄θελες; Τι πιο ατμοσφαιρικό; “Κράτα ανοιχτή την πόρτα σου, σε λίγο θα νυχτώσει...” Κι αισθηματικό δεν το ζήτησες; Κι ερωτικό; Τι πιο αισθηματικό κι ερωτικό από αυτό: “και θα ΄ρθω τα μεσάνυχτα με μια ψωλάρα τόση”; Γιατί διαμαρτύρεσαι;».



**

Τι υπέροχη έλλειψη σοβαροφάνειας! Τι παιδικότητα!

 

Απάντηση: To be or not to be

[ame=[/ame]

 

To Be. But?

 

Απάντηση: To be or not to be

μη μου μιλάς για τίποτα ,δεν ξέρω ν'απαντήσω

 

Απάντηση: To be or not to be

my Mind is

my mind is
a big hunk of irrevocable nothing

which touch and taste and smell
and hearing and sight
keep hitting and chipping with sharp fatal tools

in an agony of sensual chisels
I perform squirms of
chrome and execute strides of cobalt

nevertheless I feel that
I cleverly am being altered

that I slightly am
becoming something a little different,
in fact myself

Hereupon helpless
I utter lilac shrieks and scarlet bellowings.​

[E.E. Cummings]​

 

Εμείς είμαστε αυτοί;

«Στην Ελλάδα αποκτάς την πεποίθηση ότι ο κανόνας είναι η ιδιοφυία, όχι η μετριότητα. Καμιά χώρα δεν έχει βγάλει, αναλογικά με τους αριθμούς της, τόσους ιδιοφυείς όπως η Ελλάδα. Μόνο σ' έναν αιώνα αυτή η μικρή χώρα έδωσε στον κόσμο σχεδόν πεντακοσίους ιδιοφυείς ανθρώπους».

«Χαίρομαι που ήρθα στην Αθήνα μ' εκείνο το απίστευτο κύμα καύσωνα. Χαίρομαι που την είδα κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. Ένιωσα τη γυμνή δύναμη των ανθρώπων, την αγνότητά τους, την ευγένεια, την καρτερικότητά τους [...] Είδα ρακένδυτους ανθρώπους, και αυτό ήταν για μένα μια κάθαρση. Ο Έλληνας ξέρει πώς να ζει με τα κουρέλια του: αυτά δεν τον υποβιβάζουν καθόλου, ούτε τον ρυπαίνουν, όπως σε άλλες χώρες που έχω επισκεφθεί».

«"Και τι έχει η Ελλάδα, που σου αρέσει τόσο πολύ;" ρώτησε κάποιος. Χαμογέλασα. "Το φως και τη φτώχεια", είπα. "Είστε ρομαντικός", είπε ο άνθρωπος. "Ναι", είπα. "Είμαι αρκετά τρελός ώστε να πιστεύω ότι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη είναι εκείνος που έχει τις λιγότερες ανάγκες"».

«...ο Κατσίμπαλης ήταν ένα περίεργο κράμα από πράγματα. Είχε τη γενική όψη του ταύρου, την επιμονή του γύπα, την ευλυγισία της λεοπάρδαλης, την τρυφερότητα του αμνού και τη συστολή της περιστεράς [...] Δεν πίστευε στο μέτρο ούτε στην κοινή αίσθηση ούτε σε ότι ήταν απαγορευτικό. Πίστευε στις ακρότητες και μετά να τιμωρείσαι [...] Υπάρχει κάτι το κολοσσιαίο σε οποιονδήποτε άνθρωπο όταν αυτός γίνεται αληθινά και ολοσχερώς ανθρώπινος. Ποτέ δεν γνώρισα πιο ανθρώπινο άτομο από τον Κατσίμπαλη».


«Ο Κολοσσός του Μαρουσιού» Χένρι Μίλερ