To be or not to be

Απάντηση: To be or not to be

 

Απάντηση: To be or not to be

 

«Ητον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. Είχεν απομακρυνθή ώς πέντε οργυιάς από το άντρον, και έπλεε, κ' έβλεπε τώρα προς ανατολάς, στρέφουσα τα νώτα προς το μέρον μου. Εβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λευκάς ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης.

Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ητο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων... Είχα μείνει χάσκων, εν εκστάσει, και δεν εσκεπτόμην πλέον τα επίγεια».


Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Ονειρο στο κύμα»

 

William Shakespeare

Άμλετ: Χα, χα. Είσαι τίμια;

Οφηλία: Κύριέ μου;

Άμλετ: Είσαι ωραία;

Οφηλία: Τι εννοεί η Εξοχότης σας;

Άμλετ: Πως αν είσαι τίμια και ωραία, η τιμιότητά σου δεν πρέπει να επιτρέπει πολλά πάρε-δώσε με την ομορφιά σου.

Οφηλία: Τι καλύτερη συναναστροφή, Κύριέ μου, θα μπορούσε να βρει η τιμιότητα από την ομορφιά;

Άμλετ: Ναι, πράγματι. Γιατί η δύναμη της ομορφιάς θα μετατρέψει αμέσως την τιμιότητα σε μαστροπό, προτού προλάβει η ισχύς της τιμιότητας να μεταφράσει την ομορφιά σε κάτι που να της μοιάζει.

 

Απάντηση: To be or not to be

"Για ποιό λόγο βρίσκομαι εδώ;" ρώτησα προφέροντας μία μία τις λέξεις, πολύ αργά. "Πώς και ήρθα από τόσο μακρυά, κι είχα τη τύχη να βρεθώ, σήμερα, εδώ μαζί σας;"
Ο Hesse απόμεινε σιωπηλός, βυθισμένος μέσα στο χειμωνιάτικο φως, μετά είπε: "Τίποτε δε συμβαίνει ποτέ χωρίς λόγο. Εδώ μπαίνουν μόνο οι σωστοί επισκέπτες. Αυτός είναι ο Ερμητικός κύκλος..."

Serrano.

Αγάπη και Προδoσία, A. Carotenuto.

 

Απάντηση: To be or not to be

XVI

ΜΟΥ είναι μεγάλο το πουλόβερ.
Μου είναι μικρά τα παπούτσια.

Ούτε εγώ είμαι αρκετός.


Jesús Aguado.

 

«Η Μαντάμ Μποβαρύ είμαι εγώ».

Αλλά επίσης…

«Εγώ θα έχω πεθάνει κι η πουτάνα η Μποβαρύ θα ζει ακόμα».



Δυο μνημειώδεις φράσεις του Γκυστάβ Φλωμπέρ, ειπωμένες με διαφορά αρκετών ετών, που αλληλοαναιρούνται κι αλληλοσυμπληρώνονται. Πασίγνωστη η πρώτη, λησμονημένη η δεύτερη, μόνο ο συνδυασμός τους όμως αποδίδει το πλήρες νόημα των λόγων του μεγάλου συγγραφέα.

 

Απάντηση: To be or not to be

 

«Εχω δύο στυλό στο γραφείο μου, ένα κόκκινο κι ένα μαύρο. Το ένα είναι για να γράφω τις ιστορίες μου και το άλλο για να διαολοστέλνω την κυβέρνησή μου. Και δεν τα μπερδεύω ποτέ. Οταν ακούω μέσα μου μία μόνο φωνή, τότε γράφω ένα άρθρο. Αλλά όταν ακούω περισσότερες, δύο, τρεις φωνές, διαφορετικές, ετερόκλητες, τότε γνωρίζω ότι ήρθε ο καιρός να γράψω μια καινούργια ιστορία».

Άμος Οζ.

 

Πόσο βαριέμαι...

Dawkins Review of Intellectual Impostures

 

Μένουμε δίπλα στο παλάτι.
Στο παλάτι μένουνε ο βασιλιάς, η βασίλισσα και οι λοιποί συγγενείς. Στη μεγάλη πόρτα, για να τους φυλάνε, έχουνε νταντάδες με άσπρες φουστανέλες και κόκκινα χνουδωτά καπέλα. Στα γύρω γύρω, γυαλιστεροί αστυνόμοι φυλάνε τους τοίχους μήπως το σκάσουνε ο βασιλιάς, η βασίλισσα και τα παιδιά τους. Αυτούς όμως δεν τους νοιάζει διόλου. Έχουνε κοτζάμ κήπο για να παίζουνε. Κάθε μέρα τους επισκέπτονται και στρογγυλοί κύριοι που μοιάζουν με χελώνες, κι έτσι έχουνε παρέα.
Το σπίτι μας «εμάς» είναι μεγάλο.
Τα βράδια η γιαγιά σεργιανάει στο σαλόνι και μου δείχνει τους προγόνους. Κάθονται σε πολυθρόνες για να ξεκουραστούν. Κάτω από κάθε όνομα, ένα φωτάκι, και τα κάδρα χρυσά και με τρυπίτσες σαν τυρί. Να κι ο Στρατηγός. Το χέρι μέσα στο σακάκι για να ξεκουμπωθεί κι η ματιά του κατευθείαν στον μπουφέ.
«Ο Στρατηγός», μου λέει η γιαγιά, «έβαλε σε τάξη την Ελλάδα».
Φαντάζομαι το Στρατηγό να συγυρίζει την Ελλάδα και να βάζει κυρίους και κυρίες στα συρτάρια.
Την Κυριακή η γιαγιά δέχεται στο σαλόνι. Απόψε ήρθε μόνο ο κύριος Άρης. Είναι μυτερός σαν μολύβι, πρεσβευτής και ποιητής.
Φάγαμε. Ο Πέτρος φέρνει τα γλυκίσματα και τον καφέ, ο κύριος Άρης θ’ απαγγείλει. Απαγγέλει. Μ’ αρέσει και γελάω, γιατί κάθε λίγο τελειώνει με τον ίδιο ήχο κι έμαθα κι εγώ να παίζω το παιχνίδι.
«Τυρί-ψωμί», φωνάζω, αλλά δεν γελάει κανείς. Ο κύριος Άρης με κοιτάει και λιώνει από κομψότητα.
Τους παρατάω, τρέχω στην κουζίνα, κάτω απ’ τη φούστα της Φανής. Η Φανή πλένει τα πιάτα, δεν έχει ηλικία γιατί είναι τρελή.
«Είσαστε όλοι βρωμεροί», μου λέει. «Βρωμεροί. Το χρήμα σας βρωμάει σαν το μυαλό σας».
«Πες μου για τον πόλεμο, Φανή».
Κάθεται στο σκαμνί, τα χέρια της σκάβουν τον αέρα, γίνονται λαμπάδες.
«ΜΕΤΑ», βρυχάται, «σαν μείναμε αναμεταξύ μας και τα τραγούδια μας είχαν φουσκώσει τις πέτρες και τον ουρανό, ο ποιητής και γαϊδουροπρεσβευτής κι ομοιοκαταληξής κύριος Άρης βούτηξε κάτω από το τραπέζι φωνάζοντας “Ιστορική στιγμή!” Κι ο παππούς σου είπε στη γιαγιά σου: “Σαπφώ μου, ώρα να πεθάνω”. Εμείς κατεβήκαμε στους δρόμους, ρουφούσαμε αέρα σαν τρελοί, δεν λέγαμε να χορτάσουμε. Εσείς είχατε μικρύνει, είχατε γίνει σαν κουκιά».
Μυρίζει αίμα η Φανή και την πλησιάζω.
«Μας φάγατε και πάλι, μας φάγατε, ξεκοιλιασμένοι χιλιαράδες…» Μέσα στο κλάμα πιάνει το τραγούδι.
Την Κυριακή, ένας άντρας έρχεται για τη Φανή: «Αντάρτη μου», τον λέει. Τεντώνεται όλη προς τα μπρος, έτοιμη να τον ρουφήξει. Κι ο Στάθης μου λέει για τον πόλεμο.
«Ήμουν στα βουνά παρέα με τον Άρη», ψιθυρίζει και τα μάτια του γίνονται βελούδα.
«Ήσασταν με τον κύριο Άρη μας;» ρωτάω.
Κι αυτός τραντάζεται σαν δέντρο, το γέλιο του μπαίνει στο στόμα της Φανής, τραντάζεται κι αυτή, γελάνε οι κατσαρόλες και τα πιάτα, γελάνε τα ποτήρια, τα πιρούνια και το τσαγερό, η κουζίνα πάει να σκάσει. Τα μάτια τους χαϊδεύονται, τώρα η κουζίνα τρίζει απ’ τις ανάσες, ο Στάθης φουσκώνει σαν παγόνι στο Βασιλικό Κήπο, η Φανή πιάνει το στήθος της και το ζουλάει, γραπώνονται και τρέχουν σαν τυφλοί για το δωμάτιο, χέρια πόδια χταπόδια.
Ανεβαίνω στο σαλόνι.
«Άρη μου, λίγο γάλα; Δοκίμασε κι αυτά τα buns, είναι εξαιρετικά».
Κρυώνω. Και πεινάω. Παράπονο με πιάνει, δεν ξέρω κι εγώ γιατί. Πάω στο δωμάτιό μου να κοιτάξω το καινούργιο μου βιβλίο. Κλαίω καθώς γυρίζω τις σελίδες. Είναι για το Βόρειο Πόλο.

***

Ένα βράδυ του καλοκαιριού, αφού η μαμά με φίλησε στο αριστερό μάγουλο και μου είπε καληνύχτα, έσβησε το φως και βρέθηκα στη σκοτεινή κάμαρα. Καθώς τραγουδούσα για τον εαυτό μου, έβαλα το χέρι μέσα στο βρακάκι μου για να έχω λίγη συντροφιά. Μούδιασα όμως και χνούδιασα. Μια γλύκα με τύλιξε γύρω γύρω και δεν σταματούσα.
Όλο και πιο γρήγορα και πήγαινα να σκάσω. Κάτι βαρίδια σαν ζαχαρωτά ανέβαιναν από τις πατούσες μου στην κοιλιά μου και γέμιζα ζάχαρη. Πηχτά μέλια τρέχανε από παντού και πνιγόμουν στη γλύκα.
Ξάφνου, κι ενώ οι γλύκες είχαν πνίξει το λαρύγγι μου, άρχισε να τρέμει το σπίτι και να πέφτει βροχή από τον ουρανό. άνοιγε το χώμα και κατάπινε τα γύρω σπίτια, ένα ένα.
«Θεούλη μου», είπα, «συχώρεσέ με. Δεν θα το ξανακάνω. Μη μου κόψεις τη ζωή!»
Αλλά η γη γύρω γύρω εξαφανιζόταν όλο και παραπάνω. Ο Θεούλης είχε θυμώσει για τα καλά.
Έβαλα τότε κι εγώ το χέρι μου πάλι μέσα στο βρακάκι μου και οι γλύκες ξαναγύρισαν. Τραγουδούσα στον εαυτό μου.
Καθώς το σπίτι εξαφανιζόταν μέσα στο τρύπιο χώμα, τα μέλια με περιλούσαν, και πέθανα στη γλύκα.

***

«Παιδί μου» λέει η γιαγιά, «θα σου δώσω συμβουλές. Σε λίγα χρόνια θα γίνεις δεσποινίς οικογενείας, κοτζάμ όνομα, όχι αστεία. Από δεσποινίς θα γίνεις και κυρία. Κι έτσι που θα ’σαι κυρία, θα γνωριστείς με κυρίους που θα σε θέλουν για κυρία. Μια κυρία της σειράς σου δεν πρέπει να ’χει και πολύ μυαλό – πειράζει τους κυρίους. Όταν ένας κύριος σου μιλάει, τα μάτια χαμηλά, ν’ ακούς, να μη μιλάς. Κοίτα το παρκέ ή το πέτο του κυρίου, ώσπου να ’ρθει η σειρά σου.
»Όταν ο κύριος σε πάρει για κυρία, βάλει την πιτζάμα του κι εσύ τη νυχτικιά σου, μείνει όρθιος και γυμνός κι έπειτα από πάνω σου, μη δείξεις ποτέ ότι σου αρέσει, να φανταστείς πως κεντάς μέσα στο σαλόνι σταυροβελονιά με κύκνους και παγόνια. Αν σ’ αρέσει τόσο που δεν μπορείς να βαστηχτείς, κάνε πως πονάει η κοιλιά σου. Αν μούγκριζες, ο κύριος θα σε χώριζε, και με το όνομα που έχεις και τη θέση σου θα ήταν φοβερό.
»Πάντα να φαίνεσαι σαν να είσαι στο σαλόνι: Να πίνεις τσάι ή να μιλάς για τα φτωχά παιδιά, και θα ’σαι μια κυρία καθώς πρέπει».
Τρέχω κάτω στη Φανή.
«Παιδί μου», λέει η Φανή, «μάθε το χάδι. Τη νύχτα μάθε τα μυστικά κάτω απ’ το σεντόνι, άνοιξε τα πόδια σου κι άφησε τ’ αστράκια και τις καταιγίδες να μπουν στα σωθικά σου. Μάθε τη θάλασσα, τους ποταμούς, τα μέλια και τις αγωνίες. Μάθε το σώμα σου, να το πιάνεις, να το σφίγγεις, να το κεντάς, να το ποτίζεις και να το φιλάς. Μάθε να το πιάνεις, να μουγκρίζεις, να κλαις και να γελάς, μάθε τα μυστικά κάτω απ’ το σεντόνι».
Τις νύχτες μένω ξύπνια ως το πρωί. Ποτέ δεν μ’ άρεσε η σταυροβελονιά. Κι ώσπου να γίνω κυρία καθώς πρέπει, έχω καιρό.


Μαργαρίτα Καραπάνου


«Η Κασσάνδρα και ο Λύκος»

 

Απάντηση: To be or not to be

"Ο άνθρωπος πρέπει να είναι περήφανος για την οδύνη. Κάθε οδύνη είναι υπενθύμιση της ανώτερης ουσίας μας."

"Μοναχικότητα θα πει ανεξαρτησία. Αυτή ζητούσα τόσα χρόνια και τώρα την είχα επιτέλους αποκτήσει.."

"Γιαυτό το λόγο η μπουρζουαζία σήμερα καίει σαν αιρετικούς και κρεμάει σαν εγκληματίες εκείνους που αύριο θα τους στήσουν μνημεία."

"Ο κόσμος, οι εποχές, το χρήμα κι δύναμη ανήκουν στους μικρούς ανθρώπους, τους ρηχούς. Στους υπόλοιπους, τους αληθινους ανθρώπους το μόνο που τους ανήκει είναι ο θανατός τους."

"Όπως η τρέλα, από μία ψηλότερη σκοπιά είναι η αρχή κάθε σοφίας, έτσι και η σχιζομανία είναι η αρχή κάθε τέχνης."

"Ίσως να μην ήταν το πιο έξυπνο πράγμα που θα μπορούσε να ειπωθεί εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν υπήρχε ανάγκη για εξυπνάδες."

"Όταν όμως κοιτάξεις αυτές τις αντιθέσεις απο κάποια απόσταση, θα δείς πάντα πόσο μεγαλώνουν οι ομοιότητές τους."

Πηγή