To be or not to be

Απάντηση: To be or not to be

    

 

"I have traveled, and I have turned the world over in my hand, like a stone with attractive veining, and this I have discovered: a man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions. Now the question is: how to achieve this balance. One could seek to do this by increasing his goods to the level of his appetites, but that would be stupid. It would involve doing unnatural things - bargaining, haggling, scrimping, working. Ergo? Ergo, the wise man achieves the balance by reducing his needs to the level of his possessions. And this is best done by learning to value the free things of life: the mountains, laughter, poetry, wine offered by a friend, older and fatter women..."

Shibumi, by Trevanian

ΥΓ. Αξίζει άραγε να ζω χωρίς free camping, Κύριε; 

 

Απάντηση: Re: To be or not to be

Kρύβε λόγια ρε συ Δώρα... (κάνει και ψιλορίμα)

 

Don't you see, you self-righteous fuck? The longer you continue your vexations, the deeper you root my principles in my heart...

 

Απάντηση: To be or not to be

 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
 

 

Απάντηση: To be or not to be

 

 

Δεν είναι σωστό να λέμε ότι αυτοκτονούν μόνο εκείνοι οι άνθρωποι, που πραγματικά δίνουν ένα τέλος στη ζωή τους. Ανάμεσα σ' αυτούς υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν αυτόχειρες κατά τύχη, ενώ στην ουσία της ύπαρξής τους δεν ανήκει αναγκαστικά η αυτοκτονία. Σε ανθρώπους, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς ισχυρή φυσιογνωμία, χωρίς δυνατή μοίρα, σε κοινούς ανθρώπους της μάζας, υπάρχουν μερικοί που αυτοκτονούν, ενώ δεν ανήκουν με κανένα τρόπο στον τύπο των ανθρώπων που έχουν ως κύριο συστατικό την τάση προς την αυτοκτονία. Αντίθετα, πολλοί από τους αυτόχειρες, που ανήκουν στον τύπο αυτό, ποτέ δεν έβαλαν χέρι στον εαυτό τους. Ο τύπος αυτός δεν είναι αναγκαίο να σκοτωθεί μόνος του με βίαιο θάνατο. Κάτι τέτοιο μπορεί να κάνει κανείς, χωρίς όμως να ανήκει στον τύπο που έχει την τάση για αυτοκτονία. Για να πούμε πως κάποιος ανήκει σ' αυτό τον τύπο, πρέπει να θεωρεί το εγώ του, δίκαια ή άδικα, επικίνδυνο, διασπασμένο και ριψοκίνδυνο βλαστάρι της ζωής. Πάντοτε εκθέτει τον εαυτό του σε ακραίο κίνδυνο, σα να βρίσκεται στην πιο στενή κορυφή ενός βράχου, απ' όπου ένα μικρό εξωτερικό σπρώξιμο ή μια ελάχιστη εσωτερική αδυναμία αρκούν να το γκρεμίσουν στο κενό. Η κατηγορία αυτή των ανθρώπων στη γραμμή της μοίρας τους, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι η αυτοκτονία γι αυτούς είναι ο πιο πιθανός τρόπος θανάτου, τουλάχιστο κατά τις δικές τους παραστάσεις. Προϋπόθεση αυτής της διάθεσης, που γίνεται αντιληπτή ήδη κατά τη νεαρή ηλικία και συνοδεύει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή, δεν είναι μια ιδιαίτερα αδύνατη δύναμη ζωής, γιατί αντίθετα βρίσκει κανείς σε ανθρώπους, που αυτοκτονούν, ορμητικές τολμηρές και ισχυρές σε αισθήματα ψυχές. Αλλά, όπως υπάρχουν φύσεις, που με την πιο μικρή αρρώστια, υποκύπτουν στον πυρετό, έτσι και οι άνθρωποι αυτοί, που είναι πολύ ευαίσθητοι, έχουν πάντοτε την τάση να ρέπουν προς την αυτοκτονία.

Herman Hesse, Steppenwolf

 

Απάντηση: To be or not to be

Το κουτί του Αχμέτ

Ο Αχμέτ, κουβαλούσε τα κιβώτια αγόγγυστα, το ένα μετά το άλλο, χωρίς να του κόβεται η ανάσα ή τα γόνατα. Δεν λύγιζε, δεν καμπούριαζε, μόνο κοίταγε μπροστά και κουβάλαγε. Μια καλοκουρδισμένη, αυτόματη μηχανή.

Αυτό έκανε όλη του τη ζωή ο Αχμέτ. Υπάκουγε σε ότι του λέγανε, άνθρωποι ήταν αυτοί ή ο Θεός, γιατί πίστευε ο Αχμέτ πολύ, και στην μοίρα και στο Θεό. Πάντα βάδιζε το μονοπάτι που αυτοί του χάραξαν χωρίς να διαμαρτυρηθεί ποτέ. Ώσπου μετά τη γέννηση του παιδιού του οι γιατροί διέγνωσαν μια σπάνια ασθένεια, έπρεπε να πάει στην Ευρώπη το παιδί να εγχειριστεί. Είχε δύο χρόνια καιρό μπροστά του μέχρι να επέλθει το μοιραίο. Ένα βουβό βλέμμα στον ουρανό και ένα καυτό δάκρυ στη γη έριξε ο Αχμέτ.

Να βρεί τα λεφτά, αυτό έπρεπε, αυτό ζητούσαν όλοι και αυτό έκανε. Τους άφησε πίσω του και στοιβάχτηκε μαζί με πολλούς άλλους σε ένα σαπιοκάραβο για την Ευρώπη. Στην Ιταλία του είπανε στην Ελλάδα έφτασε. Και κουβάλαγε. Τα πάντα. Κιβώτια και αγωνία. Εμπορεύματα και πείνα. Κουβάλαγε και γέμιζε, τα μαγαζιά. Μόνο η ματιά του άδειαζε από ελπίδα. Όσο και να μην έτρωγε, πάλι δεν φτάνανε αυτά που μάζευε. Είχε ένα μεγάλο κουτί και έβαζε τα λεφτά μέσα. Το πήρε μεγάλο ο άμοιρος γιατί νόμιζε ότι γρήγορα θα το γέμιζε γρήγορα θα έφευγε.

Σήκωνε τα κιβώτια, και θυμόταν ότι σήκωνε αυτή, τη γυναίκα του. Μικρό κορίτσι την είχε πρωτοδεί στη γειτονιά και το νοιώσε, το κατάλαβε, γι’ αυτήν πλάστηκε. Τα μαύρα της μάτια στοίχειωναν τα όνειρά του. Αυτά αναζητούσε όταν έμπαινε στο μαχαλά τους, το ‘ξερε πως τον περίμενε και την έψαχνε. Ποτέ δεν μίλησαν με λόγια για τίποτα απ’ όλα αυτά, ήταν άπρεπο. Αλλά τα μάτια ξεδιάντροπα τα είπαν όλα, τα υποσχέθηκαν όλα και τα περίμεναν όλα. Αυτήν σήκωνε και όχι τα κιβώτια. Αλάφραιναν έτσι και τα χέρια και η καρδιά.

Τα μάτια της πήρε και η κόρη τους και του πήρε το μυαλό. Θυμάται την μέρα που γεννήθηκε. Αθάνατος αισθάνθηκε, σαν Θεός ένοιωσε. Γι’ αυτό και Αυτός τον καταράστηκε. Αρρώστησε το παιδί του και έπρεπε να το σώσει. Θεός δεν ήταν αλλά Θεός θα γινόταν.

Και δώστου να κουβαλάει, και βρήκε και άλλη δουλειά. Βράδυ νυχτοφύλακας να φυλάει πάλι τα ίδια κιβώτια που κουβαλούσε όλη μέρα. Και αυτόν μόνο η αγάπη της τον φύλαγε.
Έμαθε να κυκλοφορεί σκυφτός, να περπατάει από όλα τα στενά, να αποφεύγει την αστυνομία. Paper; No paper!

Όλη του η ζωή ένα φύλλο χαρτί. Χωρίς αυτό το φύλλο τελείωναν όλα, ελπίδα και ζωή.
Για ένα φύλλο χαρτί, απέφευγε τα στέκια των συμπατριωτών του για να μην κάνει έφοδο η αστυνομία. Πλήρωνε τα πάντα στην ώρα τους για να μην τον κυνηγάει η αστυνομία. Δεν μίλαγε στο αφεντικό του για να μην τον πάει στην αστυνομία. Όλα ήταν αυτό το φύλλο χαρτί.

Πέρναγαν οι μήνες και το κουτί μίκραινε, ήταν γιατί γέμισε. Με λεφτά. Στη χώρα του μ’ αυτά… αλλά για το χειρουργείο ήταν και πάλι λίγα. Μέρα με τη μέρα η κούραση μεγάλωνε και η μορφή τους ξεμάκραινε. Δεν μπορούσε να θυμηθεί το πρόσωπό της, το χαμόγελο της, τα χέρια του δεν μπορούσαν πια να τη σηκώσουν. Πάσχιζε κάθε βράδυ, να την φέρει πάλι δίπλα του όπως στην αρχή αλλά … την έχανε στο βάθος του μυαλού. Βάραιναν τα βλέφαρα και βυθιζόταν, βυθιζόταν και χανόταν σε κάτι μαύρα σκοτάδια που κανένα φως δεν περνούσε.

Είχε βρεί μια ταβέρνα κοντά στο εργοστάσιο και όταν έκλεινε το βράδυ πήγαινε και ζήταγε τα αποφάγια για το σκύλο. Αχμέτ τον έλεγαν. Τον σκύλο.

Ώσπου έγινε το κακό. Πήρε φωτιά το εργοστάσιο. Και μαζί με αυτό και το δωματιάκι όπου έμενε από πίσω. Οι φλόγες να γλύφουν τον ουρανό, η νύχτα έγινε μέρα και αυτός όρμησε μέσα. Να σώσει. Το κουτί. Το παιδί του. Τη ζωή.

πηγή : Mediasoup

 

«Από τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με το γράψιμο, μπόρεσα ξαφνικά να δω τα προβλήματά μου σαν πρώτη ύλη για την Τέχνη μου. Κι αν αυτό το υλικό μοιάζει να είναι αρκετά σκοτεινό, λυτρώνεται μέσω της μορφής κι έτσι μετατρέπεται σε χαρά. Γιατί, για να γράψουμε, μπορούμε αντλώντας μόνο από την πληρότητα των δυνάμεών μας, από ευχαρίστηση δηλαδή· το γράψιμο, δεν το ανακάλυψα εγώ αυτό, είναι ζωή στο πολλαπλάσιο».


Ίμρε Κέρτες: Φάκελος Κ.



«Οι Δέκα Εντολές είναι σαν διαγώνισμα, το θέμα είναι πόσο στα δέκα θα πιάσεις».



Mordecai Richler: Ο Τζόσουα τότε και τώρα

 

Απάντηση: To be or not to be