Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ - Διάλογος τρίτος (i)

Τον πρώτο διάλογο θα τον βρείτε εδώ.
Το δεύτερο διάλογο θα τον βρείτε εδώ.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΟΣ (i)
Η σκηνή σ' ένα θαυμάσιο μπουντουάρ.
Κυρία ντε Σαιντ-Ανζ, Ευγενία, Ντολμανσέ
​

ΕΥΓΕΝΙΑ (έκπληκτη που βρίσκει αναπάντεχα έναν άνδρα στο δωμάτιο): Ω! φίλτατη, μας πρόδωσαν!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ (το ίδιο έκπληκτη): Πώς εδώ, κύριε; Νομίζω ότι σας περιμέναμε στις τέσσερις!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Πάντα επιταχύνει την ευτυχία του να σας δει κανείς, κυρία μου. Συνάντησα τον κύριο αδελφό σας - μάντεψε τη χρησιμότητα της παρουσίας μου στα μαθήματα που πρόκειτε να δώσετε στη δεσποινίδα, γνώριζε ότι το λύκειο θα ήταν εδώ. Μ' έφερε κρυφά, δίχως να φανταστεί ότι θα μας αποδοκιμάζατε· όσο για τον ίδιο, γνωρίζοντας ότι η πρακτική επίδειξη θα απαιτηθεί μετά τη θεωρητική διδαχή, θα κάνει την εμφάνισή του αργότερα.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Α, Ντολμανσέ, αυτή η απρόβλεπτη εξέλιξη...

ΕΥΓΕΝΙΑ: Που δε με γελά, αγαπητή μου· όλα είναι έργο σου... τουλάχιστον θα έπρεπε να με ρωτήσεις... Να με τώρα εκτεθειμένη... οπωσδήποτε αυτό θα επηρεάσει τα σχέδιά μας.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Ευγενία, διαμαρτύρομαι! Η έκπληξη οφείλεται αποκλειστικά στον αδελφό μου. Μην τρομάζεις, ωστόσο. Γνωρίζω τον Ντολμανσέ σαν άνθρωπο αξιαγάπητο και διαθέτει αυτήν ακριβώς τη φιλοσοφική διάθεση που μας χρειάζεται για την εκπαίδευσή σου, θα μας είναι εξαιρετικά χρήσιμος για το σκοπό μας. Όσο για τη διακριτικότητά του, σου την εγγυώμαι σαν να επρόκειτο για μένα την ίδια. Λοιπόν, καρδιά μου, γίνε φίλη με τον άνθρωπο τον πιο κατάλληλο στον κόσμο να σε διαμορφώσει και να σε καθοδηγήσει στην καριέρα της ευτυχίας και της ηδονής που θέλουμε να γνωρίσουμε μαζί.

ΕΥΓΕΝΙΑ (κοκκινίζοντας): Ω! κι όμως, είμαι ακόμα ανάστατη...

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Ελάτε, ωραία Ευγενία, ηρεμήστε... Η σεμνότητα είναι αρετή απαρχαιωμένη, κι εσείς, με τόσες χάρες, θα έπρεπε να γνωρίζετε θαυμάσια πως να την ξεπερνάτε.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Αλλά η ευπρέπεια...

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Α! Βαρβαρισμοί που δεν τους πολυπροσέχουν στις μέρες μας. Είναι τόσο αντίθετοι στη Φύση!
(Ο Ντολμανσέ αρπάζει την Ευγενία, την τυλίγει στα μπράτσα του, τη φιλά)

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Ευγενία, άκουσέ με, ας σταματήσουμε τις σεμνοτυφίες μ' αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο· δεν τον γνωρίζω περισσότερο από σένα: δε, όμως, πώς του δίνομαι! (Τον φιλά υγρά στο στόμα.)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ω! Ευχαρίστως! Πού θα έβρισκα καλύτερο παράδειγμα! (Πέφτει στην αγκαλιά του Ντολμανσέ· αυτός τη φιλά φλογερά, με τη γλώσσα στο στόμα της.)

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Αξιαγάπητο πλάσμα, γλυκύτατο!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: (φιλώντας την με τον ίδιο τρόπο): Νόμιζες, πονηρούλα, πως δε θα ερχόταν κι η σειρά μου;
(Ο Ντολμανσέ τις παίρνει εναλλάξ στην αγκαλιά του, φιλά την καθεμιά ένα τέταρτο, με τη γλώσσα, κάνουν κι αυτές το ίδιο, μεταξύ τους και μ' αυτόν.)

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Α! τέτοια προκαταρκτικά με μεθούν από επιθυμία! Κυρίες μου, στο λόγο μου, κάνει πολλή ζέστη εδώ· ας ντυθούμε ελαφρότερα, θα μιλήσουμε πολύ πιο άνετα!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Συμφωνώ, κύριε· ας φορέσουμε αυτά τα νεγκλιζέ! Σκεπάζουν μόνο τις χάρες μας που πρέπει να μείνουν κρυφές για την επιθυμία.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Μα την αλήθεια, αγαπητή μου, με βάζετε να κάνω πράγματα...

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ (βοηθώντας την να ξεντυθεί): Ανόητα, ε;

ΕΥΓΕΝΙΑ: Τουλάχιστον αδιάντροπα... Ω! πώς με φιλάς!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Τι χαριτωμένο στήθος!... ρόδο που μόλις ανθίζει.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ (μελετά τα στήθη της Ευγενίας δίχως ν' αγγίζει): Και που υπόσχονται άλλα θέλγητρα... απείρως προτιμότερα.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Απείρως προτιμότερα;

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Ω! ναι, στην τιμή μου. (Λέγοντας αυτά δεν κρύβει τη λαχτάρα του να γυρίσει την Ευγενία για να την επιθεωρήσει από πίσω.)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Όχι, όχι, σας ικετεύω!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Όχι, Ντολμανσέ... δε θέλω να δείτε ακόμα... ένα αντικείμενο που ασκεί τόση επίδραση επάνω σας, ώστε, μόλις το βάλετε στο μυαλό σας, θα σας χαλάσει τη συλλογιστική. Χρειαζόμαστε τη διδασκαλία σας, δώστε μάς την - μετά τα μύρτα που λαχταράτε θα είναι η ανταμοιβή σας.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Πολύ καλά, αλλά για να γίνει η επίδειξη, για να δώσουμε σ' αυτό το ωραίο παιδί τα πρώτα μαθήματα της ελευθεριότητας, πρέπει εσείς τουλάχιστον, κυρία, να έχετε την καλοσύνη να είστε διαθέσιμη.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Βεβαίως! Ιδού, είμαι ολόγυμνη. Διδάξτε πάνω μου όσο θέλετε!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Τι όμορφο σώμα! Η Αφροδίτη η ίδια, στολισμένη με τις Χάριτες!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Φίλη μου, τι ομορφιές! Άφησέ με να τις δω με την ησυχία μου, να τις γεμίσω με φιλιά! (το κάνει)

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Έξοχη προδιάθεση! καπως λιγότερο πάθος, ωραία μου Ευγενία· προς το παρόν απαιτώ από σας μόνο λίγη προσοχή.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Εντάξει, ακούω, ακούω... Μα πόσο ωραία είναι... πόσο γεμάτη... πόσο δροσερή... Τι θαυμάσια που είναι η φίλη μου, δε συμφωνείτε;

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Είναι ωραία, οπωσδήποτε... ωραία στην εντέλεια· αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν είστε σε τίποτα κατώτερη... Λοιπόν, χαριτωμένη μαθητριούλα, δώστε προσοχή, αλλιώς αν δεν είστε υπάκουη, θ' ασκήσω πάνω σας τα δικαιώματα που μου παρέχει άφθονα ο τίτλος του καθηγητή σας.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Βεβαίως, Ντολμανσέ, σας την παραδίδω· να τη μαλώσετε αυστηρά αν δεν είναι φρόνιμη.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Ίσως δε μπορέσω να περιοριστώ στα λόγια.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ουρανοί! με τρομάζετε... τι θα μου κάνετε κύριε;

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ (τραυλίζοντας, φιλώντας την Ευγενία στο στόμα): Επιτιμήσεις, τιμωρίες... ίσως θεωρήσω αυτόν τον πισινούλη υπεύθυνο για τα σφάλματα του κεφαλιού. (Τη χτυπά πάνω από το νεγκλιζέ, που φορά τώρα η νέα.)

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Συμφωνώ με την πρόθεση, όχι με τη χειρονομία. Ας αρχίσουμε το μάθημά μας, αλλιώς ο λίγος χρόνος που έχουμε για να χαρούμε την Ευγενία μας θα ξοδευθεί με προκαταρκτικά και θα χάσουμε τη διδασκαλία.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ (αγγίζει, καθώς τα αναλύει, όλα τα μέλη του σώματος της κυρίας ντε Σαιντ-Ανζ): Αρχίζω. Δε θα μιλήσω καθόλου γι' αυτές τις σάρκινες σφαίρες· γνωρίζετε όσο και εγώ, Ευγενία, ότι ονομάζονται αδιακρίτως στήθος, μαστοί, βυζιά· για την ηδονή έχουν μεγάλη χρησιμότητα· ενώ απολαμβάνει, ο εραστής τα έχει μπροστά στα μάτια του· τα χαϊδεύει, τα μαλάζει, μερικοί μάλιστα τα κάνουν και έδρα της ίδιας τους της τελικής ηδονής, χώνουν το μέλος τους ανάμεσα στους λόγους αυτούς της Αφροδίτης, κι η γυναίκα τους σφίγγει, πιέζοντας μαζί και το μέλος. Με λίγες κινήσεις μερικοί κατορθώνουν να σκορπίσουν εκεί το θαυμαστό βάλσαμο της ζωής που το χύσιμό του δίνει την πάσα ευτυχία στους ελευθέριους... Αλλ' αυτό το μέλος, γι ατο οποίο θα υποχρεωθούμε να μιλάμε συνεχώς, δε θα ήταν πρέπον, κυρία μου, να το αναλύσουμε στη μαθήτριά μας;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Βεβαίως!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Πολύ ωραία, κυρία, θα ξαπλώσω σ' αυτό το ντιβάνι· ελάτε πλάι μου. Μετά θα πιάσετε το αντικείμενο και θα εξηγήσετε η ίδια τις ιδιότητές του στη νεαρή μας μαθήτρια.
(Ο Ντολμανσέ ξαπλωνει και η κυρία ντε Σαιντ-Ανζ κάνει την επίδειξη.)

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Το σκήπτρο αυτό της Αφροδίτης, Ευγενία, που έχεις μπροστά στα μάτια σου, είναι ο κύριος παράγων της ηδονής του εραστή: ονομάζεται το μέλος· δεν υπάρχει ούτε ένα μέρος του ανθρώπινου σώματος όπου δε μπορεί να εισχωρήσει. Πάντα υπάκου στα πάθη αυτού που το χειρίζεται, άλλοτε φωλιάζει εκεί (αγγίζει το πράμα της Ευγενίας): είναι η συνηθισμένη διαδρομή, με την πλατύτερη χρήση, αν όχι η πιο ευχάριστη· αναζητώντας ένα πιο μυστηριώδες ιερό, ο ελευθέριος βρίσκει συχνά εδώ την απόλαυση (ανοίγει διάπλατα τα πισινά της Ευγενίας και δείχνει την τρύπα του πρωκτού)· θα επανέλθουμε σ' αυτή την ηδονή, τη γλυκύτερη όλων· υπάρχουν επίσης το στόμα, τα στήθη, οι μασχάλες, που του παρέχουν κι άλλους βωμούς για να κάψει το θυμίαμά του· όποια, τέλος πάντων, να είναι τα στενά που προτιμά, ύστερα από μερικές στιγμές διέγερσης, βλέπεις το μέλος να ξεπετά ένα υγρό λευκό και βλεννώδες· η έκκρισή του βυθίζει τον άνθρωπο σ' ένα ντελίριο τόσο έντονο, που του χαρίζει τις γλυκύτερες ηδονές που μπορεί να ελπίζει από τη ζωή.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Πόσο θα ήθελα να δω αυτό το υγρό να κυλά!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Αρκεί να παίξω το χέρι μου· δες πώς ερεθίζεται όσο το κουνώ! Αυτές οι κινήσεις λέγονται ασέλγεια και στη γλώσσα της ελευθεριότητας η πράξη ονομάζεται μαλακία.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ώ! φίλη μου, άσε να μαλακίσω αυτό το ωραίο μέλος.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Δεν κρατιέμαι! Αφήστε την, κυρία, αυτή η αφέλεα με καυλώνει αφάνταστα!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Ο τόσος ερεθισμός με βρίσκει αντίθετη. Ντολμανσέ, φρόνιμα· όταν χυθεί αυτό το σπέρμα τα ζωικά σας ένστικτα θα αδρανήσουν, η θέρμη της διατριβής σας θα μειωθεί.

ΕΥΓΕΝΙΑ: (παίζοντας με τους όρχεις του Ντολμανσέ): Ω! αγαπητή μου φίλη, πόσο με λυπεί η αντίδρασή σου στην επιθυμία μου!... Κι αυτά τα σφαιρίδια τι σκοπό έχουν; πώς λέγονται;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Ο τεχνικός όρος είναι γεννητικοί αδένες... άρρενες - στην τέχνη λέγονται όρχεις, τ' αρχίδια είναι η δεξαμενή του άφθονου σπέρματος που μόλις ανέφερα και που, όταν χυθεί στη γυναικεία μήτρα, παράγει το ανθρώπινο είδος. Όμως, ας μην επιμείνουμ σ' αυτές τις λεπτομέρειες, Ευγενία, αφορούν περισσότερο στην ιατρική παρά στη φιληδονία. Ένα όμορφο κορίτσι πρέπει ν' ασχολείται απλώς με το χύμα, ποτέ με τη σύλληψη. Ας παραβλέψουμε όσα αφορούν στον άχαρο μηχανισμό του πληθυσμού κι ας αφοσιωθούμε κυρίως, όχι, αποκλειστικά, στις ελευθέριες χαρές που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την αναπαραγωγή.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Όμως, αγαπητή μου φίλη, όταν αυτό το τεράστιο μέλος που δεν μπορώ καν να πιάσω στο χέρι μου εισχωρήσει, όπως με διαβεβαιώνεις ότι γίνεται, σε μια τρύπα τόσο μικρή όπως αυτή που έχεις στα οπίσθιά σου, δε θα δώσει μεγάλο πόνο στη γυναίκα;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Είτε μπροστά είτε πίσω γίνει η εισαγωγή, αν η γυναίκα δεν είναι συνηθισμένη, θα υποφέρει οπωσδήποτε. Η Φύση θέλησε να μας οδηγήσει στην ευτυχία μέσα από τον πόνο. Αρκεί όμως να καταβληθείς μια φορά, μετά τίποτα δε συγκρίνεται με την ηδονή που θα δοκιμάζεις· και οι πίσω ηδονές είναι ασύγκριτα προτιμότερες από κείνες που προκαλεί η εισαγωγή από μπροστά. Έτσι, άλλωστε, η γυναίκα αποφεύγει πολλούς κινδύνους. Λιγότεροι κίνδυνοι για την υγεία και κανένας να μείνεις έγκυος. Προς το παρόν, δε θα επιμείνω σ' αυτή την απόλαυση· ο κοινός μας δάσκαλος, Ευγενία, θα την αναλύσει σε λίγο διά μακρόν κι ενώνοντας την πρακτική με τη θεωρία θα σε πείσει, ελπίζω, ότι απ' όλες τις απολαύσεις θα πρέπει να προτιμάς αυτήν.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Βιαστείτε με τις επιδείξεις σας, κυρία, σας ικετεύω, δε μπορώ να κρατηθώ άλλο· θα εκσπερματώσω παρά τη θέλησή μου και το περίφημο αυτό μέλος, εκμηδενισμένο, δε θα εξυπηρετεί πια τα μαθήματά σας.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Πώς! θα εκμηδενιστεί, καλή μου, αν χάσει το σπέρμα που αναφέρεις!... Ω! Άφησέ με να τον κάνω να το χάσει για να δω πώς θα γίνει! Άλλωστε θα χαρώ τόσο να το δω να κυλά!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Όχι, όχι, Ντολμανσέ, σηκωθείτε· σκεφθείτε την πληρωμή των κόπων σας κι ότι δε θα σας την παραδώσω αν δεν την αξίζετε.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Έστω! αλλά, στο να πείσουμε την Ευγενία για όσα θα της αντπύξουμε σχετικά με την ηδονή, τι θα πείραζε αν την αυνανίζατε μπροστά μου;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Καθόλου, βέβαια, και θα το κάνω με περισσότερη ακόμα χαρά, γιατί αυτό το μαλακτικό επεισόδιο θα βοηθήσει τη διδασκαλία μας. Στο ντιβάνι, καλή μου!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Θεέ μου! τι όμορφη γωνίτσα! Μα τι χρειάζονται τόσοι καθρέφτες;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Γιατί πολλαπλασιάζουν τις στάσεις μας κατά χίλιους διαφορετικούς τρόπους, αυξάνουν στο άπειρο τις ηδονές για τα μάτια αυτών που τις απολαμβάνουν στον καναπέ. Το μέσο αυτό δεν επιτρέπει σε κανένα μέρος του σώματος να κρυφτεί: πρέπει να είναι όλα φανερά· όλες αυτές οι εικόνες είναι ισάριθμα γκρουπαρίσματα γύρω σ' αυτούς που τους δένει ο έρωτας, ισάριθμα ταμπλό που μεθούν τη λάγνα διάθεση και την οδηγούν στην ολοκλήρωση.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Τι θαυμαστή εφεύρεση!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Ντολμανσέ, να γδύσετε ο ίδιος το θύμα.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Δεν είναι δύσκολο, φτάνει να βγάλει αυτό το τούλι και θα δω γυμνά τα πιο λαχταριστά χαρακτηριστικά. (Τη γυμνώνει κι η πρώτη του ματιά στρέφεται αμέσως στα πισινά της.) Επιτέλους, βλέπω αυτόν τον θείο κι ατίμητο κώλο που λαχταρώ με τόσο θέρμη!... Θεέ μου!... τι γέμισμα και τι δροσιά, τι εκθαμβωτική κομψότης!... Δεν έχω δει ωραιότερο!

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Κάθαρμα! Οι πρώτοι έπαινοι προδίνουν ολοκάθαρα τα γούστα και τις χαρές σου!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Ποιο πράγμα στον κόσμο αξίζει περισσότερο; Πού θα 'βρισκε ο έρως πιο θείο βωμό; Ευγενία... υπέροχη Ευγενία, άσε με να γεμίσω με τα απαλά χάδια μου τούτο τον πισινό! (Τον μαλάζει και τον φιλά αλλοπαρμένος.)

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Σταματήστε!... Ξεχνάτε πως η Ευγενία ανήκει μονάχα σ' εμένα. Θα είναι η αμοιβή σας για τα μαθήματα που θα δώσετε. Όχι όμως πριν τα πάρει. Φτάνει το πάθος, θα με θυμώσετε.

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Κάθαρμα! Ζηλεύετε... Έστω, δώστε μου τον δικό σας, θα τον τιμήσω το ίδιο. (Σηκώνει το νεγκλιζέ και της χαϊδεύει τον πισινό.) Όμορφος, άγγελέ μου, το ίδιο γλυκός! Θα τους συγκρίνω, θα τους βάλω πλάι-πλάι: ο Γανυμήδης πλάι στην Αφροδίτη! (Πνίγει στα φιλιά και τους δυο.) Για να 'χω το γοητευτικό θέαμα όλης αυτής της ομορφιάς συνέχεια μπροστά μου, δε μπορείτε, κυρία, να μπλεχτείτε μεταξύ σας, για να βλέπω συνέχεια και τα δυο πισινά που λατρεύω;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Και βέβαια!... να... ευχαριστημένος;
(Μπλέκουν τα κορμιά τους έτσι που κι οι δυο κώλοι αντικρίζουν τον Ντολμανσέ.)

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Δε γινόταν καλύτερα: ακριβώς αυτό που ζητούσα. Και τώρα κουνήστε τις ομορφιές σας μ' όλη την κάψα σας· ν' ανεβοκατεβαίνον ρυθμικά· ας υπακούσουν τις προτροπές της ηδονής που θα τους αναδέψει... Θαύμα, θαύμα, υπέροχα!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ω! Καρδιά μου! πόση χαρά μού δίνεις!... Πώς λέγεται αυτό που κάνεις;

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Μαλακία, μικρή μου, αυτοηδονίσμός. Μια στιγμή· θ' αλλάξουμε θέσεις. Δες το μουνί μου... έτσι λένε το ναό της Αφροδίτης. Δες τη σχισμή που σκεπάζεις με το χέρι σου, μελέτησέ την καλά. Θα την ανοίξω λιγάκι. Αυτό το εξόγκωμα που βλέπεις πιο ψηλά λέγεται όρος, καλύπτεται με τρίχες συνήθως στα δεκατέσσερα ή δεκαπέντε, όταν αρχίζει το κορίτσι να έχει περίοδο· εδώ είναι κάτι σαν γλωσσίδι - είναι η κλειτορίδα, εδώ εδράζουν όλες οι αισθήσεις της γυναίκας. Είναι το κέντρο όλων των δικών μου· είναι αδύνατο να γαργαλήσω αυτό το μέρος και να μη με δεις να λιποθυμώ από χαρά... Δοκίμασε... Α! σκατούλα! πώς τα καταφέρνεις! Σαν να μην έκανες τίποτα άλλο στη ζωή σου!... αρκετά, φτάνει! Όχι, σου λέω, όχι, δε θέλω να παραδοθώ... Ντολμανσέ, σταματήστε με!... Τα μαγικά της δαχτυλάκια θα μου πάρουν το κεφάλι!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Μπορείτε να χαμηλώστε τη θερμοκρασία των ιδεών σας ποικίλλοντάς την: τρίψτε την κι εσείς· κρατηθείτε κι αφήστε τη να δουλευτεί... Μάλιστα, σ' αυτή τη στάση, έτσι ο κωλαράκος της είναι στα χέρια μου· θα του βάλω ένα δαχτυλάκι, τόσο δα... Ελεύθερα, Ευγενία, αφήστε όλες τις αισθήσεις σας στην ηδονή, είναι ο μόνος θεός της ύπαρξής σας· σ' αυτόν πρέπει να θυσιάζει μια νέα κοπέλα, τίποτα στα μάτια της να μην είναι άγιο όσο η ηδονή.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Τίποτα στον κόσμο δεν είναι τόσο ωραίο, αισθάνομαι... Τρελαίνομαι... δεν ξέρω πια τι λέω... τι κάνω... είμαι μεθυσμένη!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Πως χύνει η αλιτήρια!... Η τρύπα της κόντεψε να μου κόψει το δάχτυλο... πώς σφίγγει... τι όμορφα θα ήταν να της τον χώσω τώρα! (Σηκώνεται και τοποθετεί το πουλί του στην τρύπα της νεαρής.)

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Λίγη υπομονή. Πρέπει να μας απασχολεί μόνο η εκπαίδευση της υπέροχης αυτής κόρης!... Εϊναι τόσο γλυκό να τη διαμορφώνουμε!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Έστω. Δες, Ευγενία, ύστερα από λίγο ή πολύ χάιδεμα οι σπερματοδόχοι αδένες φουσκώνουν, μεγαλώνουν και τελικά βγάζουν ένα υγρό που το χύσιμό του ρίχνει τη γυναίκα στην πιο έντονη ηδονή. Αυτό λέγεται εκσπερμάτωση. Όταν θελήσει η φίλη σου, θα σου δείξω με τρόπο πιο ενεργητικό πώς γίνεται το ίδιο και στους άνδρες.

ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Περίμενε, Ευγενία, τώρα θα σου δείξω έναν καινούριο τρόπο να πνίγεις τη γυναίκα στην απόλαυση. Άνοιξε τα πόδια σου... Ντολμανσέ, κοιτάξτε πώς την τοποθετώ, ο πισινός της σας ανήκει. Ρουφήχτε τον όσο η γλώσσα μου της γλείφει το μουνί, να δούμε αν με τους δυο μας δε θα λιώσει τρεις και τέσσερις φορές. Το βουναλάκι σου είναι χάρμα, Ευγενία, πόσο μ' αρέσει να φιλώ αυτή τη χνουδάτη σάρκα! Τώρα βλέπω την κλειτορίδα σου ολοκάθαρα, μόλις σχηματισμένη ακόμα, αλλά τόσο ευαίσθητη!... Α! πώς τρέμεις! Άσε με να σε ανοίξω... Και βέβαια είσαι παρθένα! Πες μου τι νιώθεις όταν οι γλώσσες μας χώνονται ταυτόχρονα στις τρύπες σου.

(Εκτελούν.)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Αχ! Αγαπητή μου, με διαπερνά ολόκληρη, αδύνατο να περιγράψω την αίσθηση! πολύ δύσκολο να πω ποια από τις γλώσσες σας με σπρώχνει περισσότερο στο ντελίριο!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Σ' αυτή τη στάση, κυρία, το καυλί μου σας είναι προσιτό. Δεχθείτε να το παίξετε, σας ικετεύω, ενώ θα ρουφώ αυτό τον υπέροχο πισινό. Πιο βαθιά τη γλώσσα σας, κυρία· μη μένετε στην κλειτορίδα· βάλτε τη γλώσσα σας στον κόλπο της· είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιταχύνουμε το χύσιμο!

ΕΥΓΕΝΙΑ (τεντώνεται): Δε μπορώ άλλο! α! πεθαίνω! Μη μ' αφήνετε, φίλοι μου, είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. (Χύνει στην αγκαλιά των δυο μυστών της.)

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ---

(Ο τρίτος διάλογος είναι έκτασης 72 σελίδων, είναι αδύνατον να τον δακτυλογραφήσω όλον μονομιάς, εξ ου και η διακοπή, ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες!)